Μόνο αυτό μας έλειπε τώρα…

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ κλειστά, η ανεργία καλπάζει, οι επενδύσεις γίνονται με το σταγονόμετρο, η κοινωνία ασθμαίνει και παραμένει σε σύγχυση και υπό ασφυκτική πίεση, αλλά η μπάλα, μπάλα. Και να ήταν το θέαμα, οι επιτυχίες, η χαρά του παιχνιδιού, θα λέγαμε «χαλάλι». Θα χαλαρώναμε και θα απολαμβάναμε. Το θέμα, όμως, είναι ότι και στην μπάλα, στο ποδόσφαιρο, ξεσπά πόλεμος συμφερόντων. Σαν να έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα, παρακολουθούμε τις πρώτες «εκρήξεις» μεταξύ των πληθωρικών επιχειρηματιών που παίζουν μπάλα, ως γενικοί κουμανταδόροι

ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΟΤΙ η επιστροφή Μελισσανίδη στο ποδόσφαιρο και τη βαριά πληγωμένη ΑΕΚ, σε συνδυασμό με την εξαγορά του ΟΠΑΠ, του βασικού «αιμοδότη» των ποδοσφαιρικών ομάδων, θα προκαλούσε αναταράξεις. Οι ομάδες είναι ανώνυμες εταιρείες και έχουν πολλές, μα πολλές υποχρεώσεις, ειδικά οι λεγόμενες μεγάλες που έχουν «δέσει» παίκτες με «βαριά» συμβόλαια. Το φιτίλι για τα οικονομικά δεν ήθελε και πολύ να ανάψει, όπερ εγένετο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, υπάρχει ο πληθωρικός Μαρινάκης που έκανε το deal με την Πειραιώς και δείχνει ότι δεν έχει ανάγκη τη χορηγία του ΟΠΑΠ. Και όλα αυτά την ώρα που ο Μελισσανίδης, με ύφος μάγκικο, λιμανίσιο, διαμηνύει ότι «εγώ ανοίγω βεντέτες μόνο με άντρες και όχι με κάποιους που φοράνε φουρό και δεν έχουν πάει στρατό. Κρύβονταν για να μην πάνε. Δεν ασχολούμαι. Αλβανικές κου…. ες είναι αυτές».

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ουσία, το ύψος της χορηγίας που εξασφάλισε η ΑΕΚ από τον ΟΠΑΠ και της αντίστοιχης που «περιμένει» τον Ολυμπιακό, οι πρόεδροι πάλι κάνουν τα λάθη του παρελθόντος. Φανατίζουν και «οπλίζουν» τους χούλιγκαν. Συντηρούν τις παθογένειες που οδήγησαν στην παρακμή, στην απαξίωση των αξιών, στην απουσία ευπρέπειας από τον δημόσιο βίο.
ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ποτέ, μα ποτέ, ως άτομα και ως κοινωνία…