«Ο Ορέστης και ο σκύλος» διδάσκουν, αλλά απογοητεύουν…

Της Φωτεινής Παπαδάκη

Είναι γεγονός ότι στις ημέρες μας οι παιδικές παραστάσεις που παρουσιάζονται δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένες και, με το πρόσχημα ότι τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν τυχόν σκηνοθετικές ατέλειες, οι «μεγαλοσκηνοθέτες» παραμελούν καίρια σημεία και φροντίζουν να βομβαρδίζουν τους μικρούς θεατές με μηνυματάκια, τραγουδάκια και πολλή φασαρία…
Η παράσταση «Ο Ορέστης και ο σκύλος», που έκανε επίσημη πρεμιέρα στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς, κινείται στο μεταίχμιο της ανωτέρω σκέψης και τακτικής…
Από

τη μια, η κεντρική ιστορία του μικρού αγοριού που παίρνει από τον παππού του μαθήματα ζωής μέσα από το παιχνίδι «το κυνήγι του θησαυρού» είναι ευρηματική και καταφέρνει να περάσει στα παιδιά χρήσιμα μηνύματα, που ξεπερνούν τα τετριμμένα διδάγματα που κυριαρχούν σε μια παιδική παράσταση.
Ο Ορέστης και ο φίλος του ο σκύλος διδάσκουν σε μικρούς και μεγάλους τη σπουδαιότητα της ανακύκλωσης, της αναδάσωσης και την αξία της φιλίας, της ζωοφιλίας, της αγάπης και της αλληλεγγύης. Ακόμα, μας μιλούν για την επίδραση της οικονομικής κρίσης στον ψυχισμό των μικρών και απευθυνόμενοι στα παιδιά τα συμβουλεύουν να είναι κοντά στους γονείς τους περισσότερο από ποτέ.
Από την άλλη, και ενώ έως ένα σημείο η ιστορία καταφέρνει να συμπαρασύρει τους θεατές στο παιχνίδι του μικρού Ορέστη και του φίλου του απογοητεύει το «γοητευμένο» κοινό του με τις εμβόλιμες ιστορίες του γάτου και του ποντικού και της κακιάς βασίλισσας από το παραμύθι της Χιονάτης.

Τα κενά
Η μετάβαση από την κεντρική ιστορία στα δυο αυτά παραμύθια γίνεται απότομα, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην καταφέρνει να συγχρονιστεί με τον ρυθμό των εξελίξεων και, ως εκ τούτου, να δημιουργούνται κενά. Ακόμα, σημαντικά ερωτήματα προκύπτουν από την παρουσίαση της ιστορίας «Ο γάτος και το ποντίκι» όπως: Γιατί επελέγη η συγκεκριμένη ιστορία, που είναι άγνωστη στα παιδιά και -είμαστε σίγουροι- και στους μεγάλους; Τι έχει να προσφέρει η αφήγηση της εν λόγω ιστορίας στο κοινό της ότι η γάτα νομίζει ότι κοροϊδεύει το ποντίκι τρώγοντας κρυφά το βούτυρο, αλλά τελικά το ποντίκι την κοροϊδεύει, αφού αποδεικνύεται πως είναι σκύλος μεταμφιεσμένος; Πόσο παιδαγωγικό είναι να λέει ο σκύλος στη γάτα «θα σου κόψω τον κώ@@»; Και, εν πάση, περιπτώσει γιατί τόση φασαρία για το τίποτα; Ομοίως, η παρουσίαση της ιστορίας της κακιάς βασίλισσας θα μπορούσε να απουσιάζει, καθότι δεν ταιριάζει με την κεντρική ιστορία του «Ορέστη και του σκύλου».
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η σκηνοθεσία της Πελαγίας Αγγελίδου θα ήταν φρόνιμο να εστιάσει στην ιστορία του παιδιού και του σκύλου. Ετσι, θα περνούσε και πιο ομαλά στους θεατές τα μηνύματα για τις αξίες της ζωής.
Βέβαια, παρά τις αδυναμίες που αναφέραμε, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν κάποια δυνατά σημεία στην όλη παρουσίαση, τα οποία έχουν να κάνουν με την κεντρική ιστορία, το παιχνίδι του θησαυρού, στο οποίο συμμετέχουν και τα παιδιά, καθώς και τα διδάγματα που όπως προείπαμε προκύπτουν από την ιστορία του «Ορέστη και του σκύλου».

Οι ηθοποιοί
Παρά τις σκηνοθετικές «ατασθαλίες» να σημειώσουμε ότι οι τέσσερις ηθοποιοί, Ορέστης Τρίκας, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Μυριέλλα Κουρέντη και Θοδωρής Αντωνιάδης, υπηρετούν με πίστη τον ρόλο τους και ερμηνεύουν με περίσσιο πάθος και αγάπη για τα παιδιά.
Μοναδική είναι η συμμετοχή, έστω και μέσω βίντεο, του Κώστα Καζάκου στον ρόλο του σοφού παππού, ενώ το τέλος -όπως είναι δοσμένο από τα χείλη του- μας «αποζημιώνει» και μας διδάσκει πως ο πραγματικός θησαυρός δεν είναι το χρήμα, αλλά οι εμπειρίες, ο συναισθηματικός και πνευματικός πλούτος. «Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι» μας λέει ο Κώστας Καζάκος στο βίντεο και έχει δίκιο. Ας αφεθούμε, λοιπόν, στο ταξίδι της ζωής και ας ευχηθούμε ο δρόμος για την Ιθάκη να είναι μακρύς…

Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια… οφθαλμαπάτη!

Με ένα δυνατό καστ ηθοποιών και μπόλικα εφέ, ο Λουί Λετεριέ σκηνοθετεί τη «Συμμορία των μάγων». Παρόλο που η ταινία σημειώνει μεγάλη επιτυχία στο αμερικανικό box office δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που υπόσχεται: Μια… οφθαλμαπάτη!
Στα πρώτα λεπτά της ταινίας ο «μάγος» των εφέ, Λ. Λετεριέ, που έχει σκηνοθετήσει ταινίες όπως «Η τιτανομαχία» και «Ο απίθανος Χαλκ», προδίδει τον «άσο στο μανίκι» του που δεν είναι άλλος από το εντυπωσιακό σημείο του έργου, δηλαδή τα τρικ των μάγων, τα οποία βεβαίως διατηρούν το ενδιαφέρον του θεατή.
Χωρίς αμφιβολία το κοινό κρατάει την ανάσα του βλέποντας το κόλπο που κάνουν στην αρχή οι «Τέσσερις Καβαλάρηδες»: Τη στιγμή που βυθίζουν σε μια μεγάλη δεξαμενή με νερό την ηθοποιό Αϊλα Φίσερ αλυσοδεμένη και αφήνουν από πάνω της ένα δίχτυ με πιράνχας έτοιμο να καταρρεύσει.
Αυτό, όμως, το σασπένς διαρκεί λίγο, καθώς η εξέλιξη της υπόθεσης δεν έχει να δώσει τίποτα παραπάνω στον θεατή πέρα από τα εφέ της. Το μόνο που εκπλήσσει το κοινό είναι το γεγονός ότι ενώ αρχικά του δημιουργείται η εντύπωση πως οι τέσσερις μάγοι (Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Αϊλα Φίσερ και Ντέιβ Φράνκο) αποτελούν τον κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, στο τέλος αποδεικνύεται πως ένα άλλο πρόσωπο του έργου κινεί τα νήματα της πλοκής. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παίζει τον ρόλο του… κυνηγού και συγχρόνως του θύματος.
Η συμμορία των μάγων πραγματοποιεί ένα κόλπο που αφήνει τους πάντες άφωνους. Οι τέσσερις «λοποδύτες» μάγοι καταφέρνουν να ληστέψουν μια τράπεζα χωρίς, όμως, να μετακινηθούν από τη σκηνή του σόου που δίνουν στο Λας Βέγκας, μπροστά στα μάτια χιλιάδων ανυποψίαστων πολιτών. Ενας πράκτορας του FBI (Μαρκ Ράφαλο) με τη βοήθεια μιας γοητευτικής Γαλλίδας συναδέλφου του (Μέλανι Λοράν) και τις συμβουλές ενός έμπειρου πρώην μάγου (Μόργκαν Φρίμαν) βάζει σκοπό της ζωής του να πιάσει την ομάδα προτού εκείνη πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο κόλπο της.

Η ψευδαίσθηση
Το φιλμ διάρκειας 105 λεπτών εντυπωσιάζει, αλλά κουράζει. Ειδικά η κάμερα που τρεμοπαίζει σε αρκετά σημεία της ταινίας, σε μια απελπισμένη σκηνοθετική προσπάθεια να δοθεί η ψευδαίσθηση στον θεατή ότι βρίσκεται παρών στο σόου, δεν αφήνει το κινηματογραφικό κοινό να ξεκουραστεί και να βιώσει έστω τα μαγικά κόλπα της συμμορίας.
Οι ηθοποιοί είναι προσεκτικά επιλεγμένοι, καθώς ο καθένας ξεχωριστά δίνει τη δική του πνοή στον χαρακτήρα που υποδύεται. Ο βραβευμένος με Οσκαρ Μόργκαν Φρίμαν αφήνει το δικό του στίγμα στην ταινία, ενώ λιτή αλλά δυνατή είναι η ερμηνεία του Μαρκ Ράφαλο. Ομως, μια ταινία δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στην υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών. Χρειάζεται ακόμη περισσότερα για να κατακτήσει μια θέση στο «πάνθεον» των επιτυχημένων ταινιών.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε στους σινεματόφιλους, ότι αν τους αρέσουν οι εφετζίδικες ταινίες, με σόου μαγείας που θυμίζουν κάτι από… Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, να σπεύσουν να δουν τη «Συμμορία των μάγων». Διαφορετικά, αν εκνευρίζονται με τα σκηνοθετικά τρικ εντυπωσιασμού και δεν ικανοποιούνται από τα κινηματογραφικά παιχνίδια της λογικής καλύτερα να μην αφιερώσουν χρόνο και χρήμα για μια ταινία που θα τους κουράσει αντί να τους χαλαρώσει.

«ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ»: Ενα βιβλίο-μαρτυρία υπέρ της ελευθερίας…

«Η Λουκία Χουλιάρα είναι ένα παιδί που το κατέστρεψε η δική μου γενιά και της ζητάω συγγνώμη». Αυτά τα λόγια χρησιμοποίησε ο Τέρενς Κουίκ προκειμένου να μιλήσει για τη συγγραφέα του βιβλίου «Μεταξύ μας», που παρουσιάστηκε από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα στο Polis Art Cafe στη Στοά του Βιβλίου.
Παρότι, όπως αποκάλυψε ο γνωστός δημοσιογράφος, η συγγραφέας έχει γράψει και άλλα βιβλία, αυτό είναι το πρώτο που εκδίδεται και ανήκει στη συλλογή Λόγια Αττικής Νύχτας. Οπως σημειώνουν άνθρωποι του εκδοτικού οίκου, στόχος είναι η στήριξη στην προσπάθεια μιας γυναίκας συγγραφέως.
Στο πάνελ των ομιλητών εκτός από τον Τέρενς Κουίκ και τη συγγραφέα, κάθισε και ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Ρουμπάκης, ο οποίος σημείωσε πως «μέσα από το βιβλίο η συγγραφέας έχει να δώσει πείσμα, ελευθερία όπως την περιγράφει ο Σολωμός στα ποιήματά του, ανάσα, απαίτηση στον σεβασμό του ανθρώπου».
Ο κ. Ρουμπάκης μίλησε για το συγγραφικό ύφος της κ. Χουλιάρα και τόνισε ότι «το βιβλίο της μπορεί να διαβαστεί άνετα και από νέους ανθρώπους και από ανθρώπους πιο ώριμης γενιάς, όπως η δική μου». Ο Τέρενς Κουίκ σημείωσε πως είναι μια τολμηρή προσπάθεια να εκδώσει κάποιος ένα συγγραφικό έργο, σε μια εποχή που οι περισσότεροι επιλέγουν να πάρουν ψωμί για τα παιδιά τους παρά ένα βιβλίο.
Η συγγραφέας εμφανίστηκε απλή, ανθρώπινη, οικεία, με χιούμορ και παιδική αφέλεια. Με εμφανές το άγχος στο πρόσωπό της, καθότι ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε μπροστά σε κοινό, η Λουκία Χουλιάρα διάβασε μερικές σελίδες από το ημερολόγιο που κρατούσε όταν ήταν στο δημοτικό. Για το βιβλίο της, τόνισε πως πέρασε από την «Ιερά Εξέταση» της μητέρας, της αδελφής και των δυο κολλητών της. «Μη σας τύχει…», είπε αστειευόμενη.
Η ίδια, μάλιστα, έκλεισε τη βραδιά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ευχαρίστησε τους δυο ομιλητές της, τους γονείς της και όσους παρευρέθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου της και… παρακάλεσε τον Τέρενς Κουίκ να της γνωρίσει τον Αδωνι Γεωργιάδη. «Θέλω από τον Τέρενς να μου συστήσει τον Αδωνι για να αναλάβει τις πωλήσεις των βιβλίων μου», είπε με χιούμορ.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Λουκία Χουλιάρα γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στην Αθήνα. Η παρουσία της «ταλαιπώρησε» ένα ελληνογαλλικό σχολείο και δύο δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια (πτυχίο στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς). Εχει εργαστεί ως στέλεχος Διαχείρισης Εργων, ως στέλεχος Μarketing και έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή και την επιμέλεια ραδιοφωνικών διαφημίσεων και πολιτικών άρθρων. Από πιτσιρίκι λάτρευε το διάβασμα και στο δωμάτιό της υπήρχαν περισσότερα βιβλία παρά παιχνίδια. Διακαής της πόθος, οι φτωχοί να γίνουν πλούσιοι, το άσπρο να μη γίνεται μαύρο και το κρίμα να πέφτει στον λαιμό εκείνου που πραγματικά ευθύνεται…