Οι ψυχές μιλούν ακόμα στο «Γ. Καραϊσκάκης»

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Σήμερα δεν θα καταπιαστώ με την πολιτική στο γραφτό μου. Θα αφήσω τη μνήμη να ταξιδέψει και ανακατωθεί με τα Φλεβαριάτικα παγωμένα τσιμέντα του Παλιού Καραϊσκάκη, που μάτωσαν τέτοια μέρα, 32 χρόνια πριν… Στο χώρο που κι εγώ άφησα πυκνές στιγμές της νιότης μου, νέα παιδιά που εμείς οι Ολυμπιακοί τα λέμε «αδέλφια», όχι από πρόσκαιρη συντεχνιακή ή οπαδική διάθεση αλλά από το ότι με τους νεκρούς αυτούς, κάποιοι μοιραστήκαμε

τους ίδιους χώρους, περπατήσαμε στο ίδιο μονοπάτι κι ας μην τους γνωρίσαμε ποτέ…

Για αυτό και το «αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε» που δονεί κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όχι μόνο το «Γ. Καραϊσκάκης» αλλά πολλούς χώρους ως την Ελληνική εσχατιά, δεν είναι ούτε κενό γράμμα ούτε απλό τυπικό μνημόσυνο. Είναι από τις στιγμές εκείνες που στ’ αλήθεια, θυμάσαι, δακρύζεις, μα δεν ξέρεις τι να πεις. Στέκεις με σεβασμό μπρος στη μνήμη των νεκρών και μονάχα αναρωτιέσαι: Αν αυτό το αίμα έχει ιστορική σύνδεση με την διαδρομή του Ολυμπιακού, είναι η μοίρα μιας ομάδας – συμβόλου του Πειραιά που χει την ιστορική «διαστροφή» να δένεται με αίμα, όπως πιο παλιά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή η Τορίνο, κι αργότερα η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους , ή ήταν ένα απλό δυστύχημα που προκαλεί διαχρονικό θρήνο. Δεν ήταν ένα απλό δυστύχημα. Γιατί εκείνο το βροχερό μεσημέρι του Φλεβάρη, αυτοί οι νεκροί, δεν έκατσαν στον καναπέ του σπιτιού τους, αλλά όπως πολλοί άλλοι πήγαν να βροντοφωνάξουν για το Θρύλο του μεγάλου λιμανιού- και δυστυχώς έκαναν αιώνιο σπίτι της ψυχής τους τα τσιμέντα του «Καραϊσκάκη». Και τη δική μας μνήμη σύντροφο στο δικό τους μεγάλο ταξίδι που άρχισε άδικα τόσο νωρίς…