«Τι δεν καταλαβαίνεις;»

Σπύρος Ριζόπουλος

Το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται τα κενά και την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος είναι μια εύκολη διάγνωση, που μπορεί να την κάνει ο καθένας πίνοντας τον φραπέ του. Όσο όμως οι διαπιστώσεις παραμένουν στην επιδερμίδα των πραγμάτων και δεν εισχωρούν βαθύτερα, είναι αδύνατον να καταλάβουν και πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Διότι περί φαινομένου πρόκειται κι ας μη γελιέται κανένας πως η Χρυσή Αυγή

μπορεί να μοιάζει κάποια στιγμή με την «κουστουμάτη» ευρωπαϊκή ακροδεξιά.
Η Χρυσή Αυγή δεν έχει επιλέξει να καταλάβει το δεξιό άκρο του πολιτικού συστήματος. Αν είχαν έτσι τα πράγματα, θα ήταν σχετικά εύκολα. Έχει επιλέξει να αμφισβητήσει συνολικά και πλήρως το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε στη Μεταπολίτευση. Εξαπολύει μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον όλων των νοοτροπιών και των πρακτικών που άνθισαν επί σαράντα χρόνια. Μπορεί να έκανε την θεαματική είσοδό της στο πολιτικό προσκήνιο με την ατζέντα της λαθρομετανάστευσης αλλά ασφαλώς δεν θα μείνει μόνο εκεί. Ήδη ξεδιπλώνει μια στρατηγική κλιμακούμενης αντιπαράθεσης σε επόμενα «αδύναμα σημεία» του πολιτικού συστήματος όπως το πολιτικό χρήμα, οι σχέσεις διαπλοκής, ο ρόλος των media, τα χρέη των media που φορτώνονται οι φορολογούμενοι, κοκ.
Εδώ λοιπόν τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν, διότι οι απαντήσεις του πολιτικού συστήματος είναι για γέλια και για κλάματα. Όταν ο Μιχαλολιάκος δείχνει τα χέρια του και λέει πως «είναι καθαρά» και την ίδια ώρα ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου «δεν θυμάται» που έχει βάλει το «στικάκι» με τη λίστα Λαγκάρντ, τι δεν καταλαβαίνεις; Ασφαλώς, το ηθικό πλεονέκτημα είναι του αρχηγού της Χρυσής Αυγής.
Όταν ο Μιχαλολιάκος πηγαίνει σε τηλεοπτική συνέντευξη και κάνει «ρόμπα» τον άπειρο αλλά και αδιάβαστο δημοσιογράφο, κάνοντάς τον να απολογείται αυτός για τα χρέη του σταθμού του προς το δημόσιο, τι δεν καταλαβαίνεις; Οι «στρατηγοί» έχουν αρχίσει να κρύβονται κι έχουν βάλει μπροστά τους «δεκανείς» να τα βγάλουν πέρα με την «αντισυστημική» λαίλαπα της Χρυσής Αυγής.
Πολιτικό σύστημα και κοινωνία «αλληλοεκπαιδεύτηκαν» σαράντα χρόνια στο «παπατζηλίκι» και στο χοντρό «δούλεμα», μέσα σε μια σχέση συναλλαγής μεταξύ πολιτικού και πολίτη – πελάτη. Αυτό είχε ως συνέπεια από την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας μέχρι τον τελευταίο θυρωρό της τοπικής οργάνωσης, να κυριαρχεί η αμάθεια και η συμβατική σκέψη. Η Μεταπολίτευση μας «δίδαξε» να μην διαβάζουμε, να μην είμαστε μελετημένοι και καταρτισμένοι, να μη δουλεύει το μυαλό.
Η ζωή στην Ελλάδα δεν ήθελε αξία στο πτυχίο, ήθελε κομματικό «λαχείο». Τη διάκριση στην πολιτική δεν την εξασφάλιζε ο μόχθος και η επιτυχία στον κοινωνικό στίβο αλλά το όνομα, η οικογένεια, η οσφυοκαμψία και το «καλό κρεβάτι». Έτσι τα μέλη του πολιτικού προσωπικού και οι συν αυτώ, δεν έχουν μάθει να μάχονται. Όχι, δεν το κάνουν από ευγένεια, το κάνουν από φόβο και αδυναμία, γιατί κοινώς είναι «στόκοι».
Η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με «αστική ευγένεια» Βορείων