Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία

με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο.

Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας.

Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά.

Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.