Υπουργός στη… Μύκονο!

Δευτέρα πρωί, 15 Οκτωβρίου 2012… Παίζουν τα νεύρα μου πρωί πρωί! Ανοίγω την τηλεόραση και είναι σε παράθυρο ο κ. Άρης και με βαρυσήμαντο ύφος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου κ.λπ. Τώρα, κ. Άρη μας, βρήκες τον κώδωνα; Τόσα και τόσα έχουν γίνει σ’ αυτήν τη χώρα, τώρα εσύ βρήκες κουδούνα; Τόσα κουδούνια σάς (ή σου) έχουν κρεμάσει κατά καιρούς, ένα πρόχειρο δεν βρήκες μπροστά σου ή πίσω σου; Τόσα κουδούνια και ξεκούδουνα κυκλοφορούν δίπλα σου και γύρω σου! Τώρα είναι αργά, όσο κι αν χτυπάς το κουδουνάκι, κ. Άρη…
Εμείς σάς χτυπήσαμε το κουδούνι στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, το οποίο μάλλον δεν το ακούσατε, αλλιώς θα είχατε κρυφτεί όλοι σας και δεν θα είχατε το θράσος να μοστράρετε στα παράθυρα! Εμάς δεν μας πείθετε, όσα κουδούνια κι αν χτυπάτε τώρα. Γελάμε μαζί σας, δεν το έχετε καταλάβει; Δεν ακούτε το γέλιο μας; Θα το ακούσετε μια και καλή…
Ευτυχώς που έχω καλούς φίλους και εμφανίζονται τη στιγμή που τους χρειάζομαι… Στο τηλέφωνο με καλεί ένας φίλος, έξω καρδιά…
«Καλημέρα, χρυσή μου, τι κάνεις; Είμαι να σκάσω… Όλη τη νύχτα ήμουν με υπογλώσσια. Προσπαθώ να μάθω πόσους κατοίκους έχει η Μύκονος. Μήπως είναι μέσα σε αυτά τα νησιά που θέλει η τρόικα να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι; Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Τι θα κάνουμε, τι θα κάνουμε; Πού θα περνάμε τα καλοκαίρια μας;».
Και συνεχίζει σαν Μανιάτισσα μοιρολογίστρα: «Πού θα μαζευόμαστε οι επώνυμοι τις ζεστές μέρες του Αυγούστου; Πού θα παίζουμε πόλεμο με τους αστακούς; Καλά, σου είπα για το καλοκαίρι τι έγινε στο νησί; Όλα τα καλά παιδιά της Αθήνας και καλλιτέχνες και πολιτικοί… Αστακός για αστακός δεν έμεινε… Περάσαμε τέλεια! Είναι δυνατόν να μας συμβεί τέτοια συμφορά; Στο νησί, χρυσή μου, βρίσκει κανείς τον εαυτό του. Γιατί νομίζεις έμαθαν τον δρόμο και έρχονται όλοι αυτοί, που δεν θα το πίστευες λίγα χρόνια πριν… Ο Άδωνις, ας πούμε, όταν απλά και μόνο ήταν αυτός που πουλούσε τα βιβλία στην τηλεόραση, πήγαινε Μύκονο; Ο κ. πρόεδρος της Βουλής ο κ. Τραγάκης –και περαστικά του κιόλας– στη Μύκονο κι αυτός! Ποιον να σου πω και ποιον να αφήσω, χρειαζόμαστε όλο το πρωινό να σου λέω. Άκου αυτήν την ιστορία, να γελάς όλη την εβδομάδα…
Προσγειώνεται το αεροπλάνο της Ο.Α. στο αεροδρόμιο της Μυκόνου, καλοκαίρι μιλάμε, και εμφανίζεται υπουργός με τσάντα στον ώμο και τσάντα στο χέρι Louis Vuitton. Αν ήταν γνήσια, δεν ορκίζομαι, χρυσή μου! Όσο για το μάτι… συναγωνίζεται τον Κίμωνα! Καταλαβαίνεις… Δεν θα το πιστέψεις τι φασαρία έκανε στον υπάλληλο της πολιτικής αεροπορίας γιατί δεν τον υποδέχτηκαν επίσημα ως υπουργό με κόκκινα χαλιά και σαμπάνια….
Γι’ αυτό μάθε γρήγορα πόσους κατοίκους έχει η Μύκονος. Κινδυνεύουν οι περισσότεροι πολιτικοί μας να πάθουν κατάθλιψη… Μη βλέπεις που ακόμα δεν μιλάνε».