Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Ο «ιδιόρρυθμος» Πάνος Καμμένος και οι απορίες ενός ρεπόρτερ

Είναι ώρα μέσα στην θεωρητική προσέγγιση των αναλύσεων να εισαγάγουμε ουσιαστικά το ρεπορτάζ. Μετά από είκοσι χρόνια ανακατώματος μου, με τη δημοσιογραφία και το ατόφιο ρεπορτάζ του πολιτικού «πεζοδρομίου» έχω το δικαίωμα να θέσω, από αυτήν την φιλόξενη και εισέτι δημοκρατική, δημοσιογραφική γωνιά κάποια πράγματα, υπόψιν όσων μου κάνουν την τιμή να μπαίνουν στη βάσανο της ανάγνωσης, της γραφής μου, πράγματα που έχω ζήσει και αναλαμβάνω πλήρως το βάρος της δημοσιοποίησης τους. Πασπαλισμένα με αληθινές ή υπαινικτικές απορίες τα δεδομένα που θα γράψω παρακάτω νομίζω πως προσθέτουν ένα «διότι» στα

αναρίθμητα «γιατί» που φυτρώνουν σαν μανιτάρια σε ένα απόλυτα «δηλητηριώδες» πολιτικό τοπίο…

Γνωρίζω τον Πάνο Καμμένο, περισσότερα από είκοσι χρόνια. Συνδέομαι μαζί του, άλλοτε με κοινούς αγώνες και στενές φιλικές σχέσεις κι άλλοτε με στιγμές έντονης και ακραίας ρήξης που ήρθαν απλώς να πιστοποιήσουν και τις δικές του και τις δικές μου ιδιορρυθμίες. Μια τέτοια περίοδος διανύεται, εδώ και καιρό, αλλά δεν είναι ικανή να με κάνει να πατήσω το κουμπί του ανεμιστήρα της λάσπης, από μέρους μου, εναντίον του προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Θα ήταν ανέντιμο. Την ημέρα ακριβώς που ιδρύθηκε το κόμμα, ένα πρώην κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ που είχε εκδιωχθεί στις ημέρες του Σαμαρά κι είχε προσχωρήσει, μάλλον από μια τάση εκδίκησης στο νέο κόμμα μου είχε πει πως «αυτό το κόμμα δεν έχει δομή και θα διαλυθεί από τους αρχηγίσκους (Σ. Σ. εννοούσε τον Μαρκόπουλο) που μετακόμισαν από την ΝΔ, αφού πρώτα ψήφισαν την κυβέρνηση Παπαδήμου».

Ήταν δεδομένο πως η «επιμειξία» του πηγαίου αυθορμητισμού που διακρίνει τον Πάνο Καμμένο και του εξόφθαλμου καιροσκοπισμού του «δεξιού χεριού» του Αντώνη Σαμαρά (Μαρκόπουλος) , ή του κουμπάρου του Λευτέρη Ζαγορίτη (Κουράκος) θα γεννούσε ένα επισφαλές μείγμα. Ακόμη ο «γάμος» του σχήματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων με το Άρμα Πολιτών, του Γιάννη Δημαρά, ο οποίος συζητούσε επί μακρόν πιθανή συνεργασία του με το ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησε σοβαρούς τριγμούς.

Οι δυο «εταίροι» σχηματισμοί δεν είδαν ποτέ με εμπιστοσύνη ο ένας τον άλλον – ήμουν παρόν σε πολλές εκφράσεις αμφισβήτησης αμφοτέρων. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν άριστα όσοι την «έστησαν» στον Πάνο Καμμένο… Και δεν είναι τυχαία η διάλυση των ΑΝ. ΕΛ. Τώρα, αν βάλουμε κάτω ορισμένα δεδομένα: Ο Πάνος Καμένος – που είχε αρχηγικές τάσεις από το 2007, οπότε και είχε γίνει αποδέκτης εισήγησης να διεκδικήσει τη Γραμματεία της ΝΔ- είχε αρχίσει να αποκαλύπτει το ρόλο των Παπανδρέου, στην «πλάτη της Ελληνικής κρίσης» . Είχε αρχίσει να αναφέρεται συχνά στον παράγοντα «Ρωσία»- όπως ήταν σε επικοινωνία με παράγοντες του Πεκίνου, από την εποχή που ήταν υφυπουργός ναυτιλίας- και να τα λέει έξω από τα δόντια για τον πραγματικό ρόλο των Παπαδήμου – Στουρνάρα στην κατάσταση. Ωστόσο, παρά τις ιδιορρυθμίες του, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του και την πίστη σε αυτά που λέει, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος μαζί του. Είναι επίσης δεδομένο το ότι ο Π. Καμένος, όχι μόνο είναι «κολλητός» με τον Γιώργο Βουλγαράκη, αλλά και τον στήριζε από το γραφείο του με κεντρική γραμμή, ως και τις εκλογές του 2007. Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν το ενδιαφέρον που φέρεται να δείχνει για τη μοίρα του κόμματος Καμένου ο τ. υπουργός.

Ως τελευταίο δεδομένο καταθέτω, το ότι πριν από την ίδρυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο κ. Καμένος είχε επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα, αναζητώντας μια φόρμουλα συνεργασίας στα πλαίσια ενός «αντιμνημονιακού» μετώπου, η οποία δεν ευδοκίμησε λόγω εσωκομματικών αντιδράσεων …

Δυο πράγματα, ακόμη, ως απορίες κατατεθειμένες ενός ρεπόρτερ : Αληθεύει πως είχε ζητηθεί ένα τραπεζικό δάνειο που δεν ενεκρίθη υπό περίεργες συνθήκες; Τι εννοούσε στέλεχος των ΑΝ. ΕΛ. όταν μου είπε πως «πολλοί ποντάρισαν στη διάλυση των ΑΝ. ΕΛ. τώρα»; Υπήρξαν λεφτά στη «γκανιότα» της διάλυσης; Απλές απορίες εκφράζω…

Φωτο: Eurokinissi