Η Ζήνα Κουτσελίνη στο nocomments: Έκανα 9 εξωσωματικές γιατί εμπιστεύθηκα κι εγώ τους γιατρούς της τηλεόρασης

Αυθόρμητη, χαμογελαστή και κυρίως δυναμική. Είναι ένας από τους πιό δημιουργικούς ανθρώπους της Ελληνικής τηλεόρασης κι έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα των πρωϊνών εκπομπών και του lifestyle. Η Ζήνα Κουτσελίνη μιλάει στο nocomments για όλα αλλά κυρίως για τον δύσκολο δρόμο της αυτογνωσίας. Για την επαγγελματική της διαδρομή από το 1990, για τη σχέση της με τον πατέρα της, για το όνειρο που είδε και την οδήγησε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή για 10 χρόνια και για την απίστευτη ταλαιπωρία που υπέστη μέχρι

Συνέντευξη στον Δημήτρη Δεμεσούκα

-Τα έχεις πεί όλα στις συνεντεύξεις σου;

-Να σου πώ την αλήθεια, δεν θυμάμαι τι λέω. Είμαι τόσο αυθόρμητος άνθρωπος που καμιά φορά όταν διαβάζω αυτά που έχω πεί λέω «ναι, είναι δική μου γραφή αυτό, έτσι θα το είπα». Δεν σκέφτομαι. Όπως το νιώθω, το λέω. Κι αυτό ήταν και το «κράτημα» μου για να γίνω παρουσιάστρια και να βγω μπροστά. Δηλαδή φαντάζομαι ένα κανάλι να του έρχονται συνέχεια από το ΕΣΡ, εξώδικα από δικηγόρους και τέτοια. Αυτό συμβαίνει με μένα. Επειδή από μικρή έμαθα πως η αλήθεια είναι αυτό που μετράει και καμιά φορά μπορεί να κοστίζει μεγάλωσα με αυτή την αρχή. Αλήθεια και μόνο αλήθεια.

-Όλα αυτά τα χρόνια σου έγινε πρόταση να περάσεις μπροστά;

-Μου έγινε πρόταση. Το 94-95 πήγα στον ΑΝΤ1 και εννιά χρόνια μετά μου έγινε η πρόταση. Απλά όταν ξεκίνησα δεν ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου. Δεν ήταν στόχος μου. Εγώ ήθελα να είμαι ο δημιουργικός νους μιάς κατάστασης, δηλαδή να μπορώ να δημιουργήσω concept, να χτίσω εκπομπές. Μου αρέσει κάτι να το γεννάω από την αρχή. Κι αν θέλεις ψυχαναλυτικά κιόλας γι αυτό άργησα πολύ να γεννήσω και το δικό μου παιδί.

-Εμείς πρωτογνωριστήκαμε στο MEGA πριν από 21 χρόνια….

-Βρεθήκαμε στο MEGA και να πούμε ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος από αυτούς που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά που γνώρισες και την μάνα μου και τον πατέρα μου. Οπότε νιώθω μαζί σου ότι έχω μιά κοινή εμπειρία ζωής που δεν την νιώθω με άλλον.

-Ξεκινήσαμε από το «Πρωϊνό Παράθυρο»

-Ναι, με τον Γιάννη τον Δημαρά και τη Ρίκα Βαγιάννη. Ήταν ωραίες εποχές τότε. Ζούσαμε το ρεπορτάζ τότε, την αλήθεια του, τις εικόνες του.

-Ο Γιάννης μας έδωσε κατευθύνσεις…

- Εγώ του χρωστάω πάρα πολλά του Γιάννη. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που μπήκε πραγματικά στην ψυχή μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν κάποια στιγμή με τράβηξε έξω- στη Σταδίου, στον 5ο όροφο- που ήμασταν τότε, στη βεράντα-και μου λέει «Έλα να σου πω. Επειδή είσαι από τα λίγα άτομα που θα πας καλά σε αυτή τη δουλειά, σου λέω κάτι. Μην δείχνεις στους άλλους κάτι άλλο από αυτό που δεν είσαι». Μπορεί για κάποιον άλλο αυτό το πράγμα εκείνη την ώρα να ήταν προσβλητικό. Εκείνος όμως βρήκε την αλήθεια και ήρθε να μου πει πώς αν αλλάξεις αυτά θα πας μπροστά. Κι είψε τον τρόπο να έρθει και να μου το πει.

-Αυτο δηλαδή σου έκανε ένα κλικ στο μυαλό σου τότε.

-Πολλά κλικ. Και τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσω ξανά από την αρχή. Να φύγω από το MEGA, να πάω στον ΑΝΤ1 και να αλλάξω όλη την μετέπειτα πορεία μου.

-Με την Ρίκα ξαναβρεθήκατε;

-Με την Ρίκα καταρχήν όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, μέναμε δίπλα. Είναι ένας άνθρωπος που με στήριξε πολύ στα πρώτα μου χρόνια. Καθότανε να μου μαγειρέψει- καταλαβαίνεις τι σημαίνει η Ρίκα να μαγειρέψει, που δεν ήξερε ούτε κουτάλι ας πούμε να πλύνει-και με βοήθησε πάρα πολύ. Αργότερα πάλι μετά απο χρόνια που ξαναβρεθήκαμε ένα βράδυ της λέω «ρε Ρίκα εγώ γιατί δεν μπορώ να κάνω ένα παιδί» και μου λέει η Ρίκα με τον αυθορμητισμό της «μην στενοχωριέσαι ρε Ζήνα, εδώ έκανα εγώ παιδί και δεν θα κάνεις εσύ»;

-Από εκείνη την όμορφη εποχή θα μου μείνει αξέχαστο το Πάσχα που περάσαμε στο σπίτι σου στη Σκόπελο….Εκεί ήταν που γνώρισα και τους δύο γονείς σου τους οποίους έχεις χάσει τώρα πιά.

-Τον πατέρα μου τον έχασα το 94 και κάποια χρόνια αργότερα έχασα και την μάνα μου.

-Το σπίτι υπάρχει ακόμα;

-Όχι, το έχω πουλήσει. Επειδή κάθε φορά που πήγαινα στο νησί, αρρώσταινα γιατί γυρνούσα στο παρελθόν αποφάσισα να πουλήσω εκείνο το σπίτι και να πω στον εαυτό μου ότι θα ξαναγυρίσω εκεί όταν πραγματικά το θέλω εγώ κι όχι επειδή υπάρχει ένα σπίτι. Άργησα να ξαναπάω. Πήγα 8 χρόνια μετά αλλά όπως και νάχει τα όνειρα μου πάντα έχουν αφετηρία εκείνο το νησί. Είμαι συναισθηματικά δεμένη.

-Σκέφτεσαι δηλαδή κάποια στιγμή αργότερα να ξαναγυρίσεις εκεί;

-Μετά από όλες τις ανατροπές στη ζωή μου δεν κάνω κανένα πλάνο. Τα αφήνω όλα στη ζωή. Έχω μια φιλοσοφία. Ότι όλα είναι ένας κύκλος στη ζωή. Από κάπου ξεκινάμε, κάπου καταλήγουμε κι όλα αυτά έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς.

-Έχεις κάνεις ψυχανάλυση δέκα χρόνια…

-Ναι. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα για την ψυχανάλυση. Πρώτα από ολα δεν χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι ψυχανάλυση. Η ψυχανάλυση βοηθάει ορισμένους ανθρώπους που κάποια δεδομένη χρονική στιγμή δεν μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα τους. Αν με ρωτάς τώρα για παράδειγμα με την ωριμότητα που εχω τώρα δεν θα τον χρειαζόμουνα τον ψυχαναλυτή. Ξέρω να διαχειριστώ όπως πρέπει οτιδήποτε καλό η κακό από αυτά που μου συμβαίνουν. Τότε δεν μπορούσα. Άρα, εμένα η ψυχανάλυση με βοήθησε στο να σταθώ κυριολεκτικά στα πόδια μου. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα με το παραμικρό και δεν ήξερα το γιατί. Υπήρξαν στιγμές που δεν είχα καλή σχέση με το άλλο φύλο. Κι όλα αυτά γιατί δεν είχα αποκτήσει τη σωστή σχέση με τον πατέρα μου. Δηλαδή ενώ είχα καταγράψει στη σκέψη μου ότι ήταν ένας άνθρωπος που μισούσα πολύ, για να καταλάβω μετά την ψυχανάλυση ότι ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσα πιό πολύ από τον καθένα. Ο ψυχαναλυτής κάνει το εξής. Σε αφήνει να ανοίξεις μόνη σου ένα άλλο μονοπάτι που θα δεις τα πράγματα με μιά άλλη ματιά.

- Και γενικά είναι πολλοί αυτοί που κάθονται στη καρέκλα του ψυχαναλυτή αλλα τελικά είναι λίγοι αυτοί που θα έχουν την δύναμη να συνεχίσουν.

-Ναι. Γιατί όταν το «σκάψιμο» αρχίσει να γίνεται πιό βαθύ, μπορεί να φύγεις. Ανακαλύπτεις πράγματα που σου ανατρέπουν τις ισορροπίες σου. Από θύμα γίνεσαι θύτης κι από θύτης, θύμα.

-Ηταν στήριγμα σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής σου η επιτυχημένη επαγγελματική σου πορεία;

-Ήταν στήριγμα οι νίκες. Και τουλάχιστον είχα κάπου κάποια ισορροπία. Αλλά για να είναι ένας άνθρωπος σε πλήρη ισορροπία πρέπει να είναι καλά συναισθηματικά, με το άλλο φύλο, με την δουλειά του, με τους φίλους του, με την οικογένεια του, με την υγεία του, με τις αλήθειες του. Για μένα δηλαδή ο πιό δύσκολος δρόμος είναι αυτός της αυτογνωσίας.

-Τα αίτια για να αρχίσει κανείς ψυχανάλυση είναι πολλά. Υπάρχει όμως πάντα και μια αφορμή. Στη δική σου περίπτωση ποιά ήταν η αφορμή;

-Ένα όνειρο. Ένα όνειρο που είδα με τον πατέρα μου. Αναστατώθηκα και δεν ήξερα πραγματικά το γιατί. Κάποια στιγμή νωρίτερα μια φίλη μου από τη Σκόπελο μου είχε πεί «Ζήνα κάθε φορά που έρχεσαι στο νησί, αρρωσταίνεις. Πάρε αυτό το τηλέφωνο κι όταν κάποια στιγμή το θελήσεις, να πας σε αυτόν τον ψυχολόγο κι ότι γίνει». Δεν το έκανα. Άφησα το χαρτάκι σπίτι κι όταν είδα το όνειρο-τρείς μήνες μετά- ξαναπήρα αυτό το χαρτάκι και πήρα τηλέφωνο τον ψυχολόγο. Όταν είσαι ένας άνθρωπος που όλα στη ζωή σου νομιζεις ότι σου πηγαίνουν ρολόι, τα βάζεις όλα σε κουτάκια. Πήγα λοιπόν στον ψυχολόγο και ουσιαστικά στην αρχή έλεγα ότι ήθελα εγώ να πω. Εκείνος προσπαθούσε να μου δείξει έναν δρόμο να μπω αλλά έβλεπε ότι δεν ήμουν έτοιμη ακόμη. Και με ξαναπήγαινε ξανά από την αρχή και ξανά από την αρχή. Αλλά αυτό θέλει πολύ υπομονή. Γιατί ξέρεις υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι που μπορεί να είναι καλοί επιστήμονες αλλά δεν είναι καλοί ψυχοθεραπευτές και μπορεί να το στείλουν τον άλλον ακόμη και σε μια αυτοκτονία. Και να του δείξουν έναν δρόμο λανθασμένο. Εμένα μου έδειξε όχι έναν δρόμο μόνο αλλά πολλούς και στο τέλος κι εγώ είδα μιά εξέλιξη που πραγματικά δεν περίμενα. Και ξέρεις κάτι; Θυμώνω με τους ανθρώπους που λένε «άσε αυτός δεν αλλάζει». Από τη στιγμή που άλλαξα εγώ, μπορεί να αλλάξει ο καθένας. Όλοι μπορούν να αλλάξουν. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.

-Θέλω να μου πεις τώρα για το παιδί που ήρθε στη ζωή σου.

-Χαίρομαι για την ερώτηση που μου κάνεις γιατί θέλω να πω κάτι και να ακουστεί από τον κόσμο. Θέλω να τους πω να μην εμπιστεύονται τους γιατρούς της τηλεόρασης. Εμείς οι άνθρωποι της τηλεόρασης έναν γιατρό τον επιλέγουμε γιατί τα λέει καλά. Το άν είναι καλός επιστήμονας, δεν το ξέρουμε. Κι έπεσα κι εγώ θύμα αυτής της υπόθεσης. Πήγα σε πάρα πολλούς γιατρούς που με βάλανε στη διαδικασία της εξωσωματικής. Εγώ επειδή ήθελα πάρα πολύ να γίνω μάνα ακολουθούσα ότι μου λέγανε. Έκανα 9 εξωσωματικές μέχρι που τελικά το πήρα απόφαση. “Οταν τελικά ξεκαθάρισα μέσα μου ότι αυτό που με βασάνιζε ήταν το γιατί δεν μπορώ να γίνω μάνα και σταμάτησα τις εξωσωματικές, έμεινα έγκυος στο παιδί μου. Είναι σημαντικό να το ξέρουνε λοιπόν οι γυναίκες που θέλουνε να κάνουνε παιδί. Να μην ακούν δεξιά κι αριστερά τίποτα.

-Έχεις δουλέψει με πραγματιικούς σταρ της τηλεόρασης.Τελικά τι άνθρωποι είναι αυτοί;

-Κανονικοί. Άνθρωποι με τις ανασφάλειες τους. Και ξέρεις γιατί;. Γιατί τελικά η εικόνα τους είναι η παρέα τους. Μου έχει τύχει άνθρωπος που βγαίνει στο «γυαλί» να μου πει «Ξέρεις γιατι μου αρέσει η τηλεόραση; Γιατί μπορώ να πλησιάσω καλύτερα αυτόν που θέλω». Η δύναμη της τηλεόρασης είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να σου βρεί από σύντροφο, λεφτά, να νομίζεις ότι είσαι το κέντρο της γης κι όλοι κρέμονται από τα χείλη σου.

-Πολλοί πάντως είναι γνωστό ότι πέρασαν απο τα κρεβάτια κάποιων για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα.

-Αυτό που λες ισχύει. Κάποιοι χρησιμοποίησαν το κρεβάτι ως μέσο για να τους δοθεί η ευκαιρία. Αλλα θα σου πω μια αλήθεια. Αν δεν έχεις κάτι, ένα ταλέντο, ικανότητες, δημιουργικότητα ακόμη κι αν το κρεβάτι σου ανοίξει το δρόμο, η τηλεόραση θα σε απορρρίψει. Υπάρχουν πολλοί διάττοντες αστέρες που ξεχάστηκαν επειδή δεν άξιζαν, δεν είχαν κάτι που πραγματικά θα τους έκανε να ξεχωρίσουν.

-Πες μου για το entertv.

-Το entertv είναι ένα ακόμη παιδί μου. Αποφάσισα να το δημιουργήσω όταν είδα ότι η τηλεόραση σιγά-σιγά μπαίνει σε ένα δύσκολο δρόμο. Δύσκολος δρόμος είναι και αυτός του διαδικτύου.Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το κρατήσω και να κερδίσω το στοίχημα αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι στο entertv δουλεύει μιά ομάδα έμπειρων και καταξιωμένων δημοσιογράφων που γνωρίζουν πολύ καλά το lifestyle και θέλω να ελπίζω ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Και ευτυχώς μέχρι στιγμής πάμε πάρα πολύ καλά.

-Πρόσφατα όμως γέννησες κι άλλο ένα «παιδί». Το βιβλίο σου «Ο πιό δυσκολος δρόμος». Ποιός είναι τελικά ο πιό δύσκολος δρόμος;

-Είναι αυτός που συζητούσαμε νωρίτερα. Ο δρόμος της αλήθειας του καθενός μας, ο δρόμος προς την αυτογνωσία.

-Τι είναι αυτό που λατρεύεις;

-Τη θάλασσα. Την παρομοιάζω με την ίδια τη ζωή. Με τις μπουνάτσες της και με τις φουρτούνες της. Με την ηρεμία της και με τη αγριάδα της. Και να φανταστείς ότι δεν ξέρω καν να κολυμπάω.

-Και τι σε ξεκουράζει;

-Μια αγκαλιά των αγαπημένων μου ανθρώπων. Κι επειδή δεν είμαι από τις μανάδες που μόλις κάνουν παιδί ξεχνούν τα πάντα έχω ανάγκη και επιζητώ όχι μόνο την αγκαλιά της κόρης μου αλλά και του άντρα μου, ενός φίλου μου, μιάς φίλης μου, των ανθρώπων που αγαπώ και με αγαπούν.

-Εχεις κάποιον αγαπημένο προορισμό;

-Λατρεύω τη Ρώμη. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η πόλη. Νομίζω ότι έχει μια αύρα που μου ταιριάζει.

-Θέλω να σε ρωτήσω τέλος για όλη αυτή την κρίση που βιώνουμε. Την οικονομική, την κοινωνική….

-Ναι καταρχήν δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας όλα αυτά τα χρόνια. Πιστεύω ότι αν όχι περισσότερο τουλάχιστον είμαστε συνυπεύθυνοι για ότι συμμβαίνει σήμερα στη χώρα μας. Εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους εκλέξαμε, εμείς τους δώσαμε τη δύναμη και το δικαίωμα να κάνουν αυτά που οδηγησαν τη χώρα μας εδώ που είναι σήμερα. Άρα, ας δεχτούμε και τις συνέπειες.

- Ασχολήθηκες ποτέ ενεργά με την πολιτική;

-Ναι, υπήρξα κι εγώ κομματόσκυλο κάποια περίοδο της ζωής μου. Κυρίως στα μαθητικά μου χρόνια. Ήμουνα πρόεδρος στο 15μελές και πολύ ενεργή και ένθερμη. Δηλαδή οι φίλοι μου από εκείνη την εποχή το είχαν σίγουρο ότι εγώ θα ασχοληθώ με την πολιτική. Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα αρκετά πράγματα και απομακρύνθηκα έγκαιρα.

-Με ποιό κόμμα ασχολήθηκες;

-Δεν θα σου πω. Με ένα πάντως από αυτά που κατέστρεψαν τη χώρα….Και άντε βρες το…

-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

-Κι εγώ σε ευχαριστώ για το ταξίδι που κάναμε.