Ο Κώστα Αττίας γράφει: Η ομιλία Σαμαρά, μια σακούλα και τα τραγούδια της Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Το ζευγάρι που είχα μπροστά μου στο σούπερ μάρκετ έμοιαζε να σηκώνει τα βάρη όλου του κόσμου. Δύο ηλικιωμένοι που όμως άντεχαν. Τους είχα «εντοπίσει» από ώρα. Αγόραζαν τα φτηνότερα των φτηνών, αντάλλαζαν ματιές και κάτι σαν χαμόγελο που θα μπορούσε να ήταν και γκριμάτσα, ή και προσπάθεια να κρατήσουν ένα δάκρυ. Ήταν από αυτούς που φαίνεται στα σκαμμένα τους πρόσωπα το πρωινό ξύπνημα για την φάμπρικα. Ήταν αμίλητοι και μου τραγουδούσαν Πρωτοψάλτη:

Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια

ως το πρωί

μπορεί και να “ναι

σαν το θάνατο σκληροί………

Είχαν κολλήσει πολλά ένσημα παλεύοντας

με μηχανές, με αφεντικά, με την ζωή που τους είχε συνηθίσει στο άδικο.

Τώρα ήταν μπροστά μου στο ταμείο. Κάτι κονσέρβες, κάτι μπισκότα, ένα γάλα, πολλά χόρτα. Κάτι του είπε. Τον ρώτησε γιατί αγόραζε σακούλα, γιατί ξέχασε να πάρει σακούλες από το σπίτι. Πόσο κάνει μια σακούλα; Μην με ρωτάτε. Δεν το έχω προσέξει, γύρω στα 5 λεπτά του Ευρώ. Σίγουρα κάνει κάτι σε «χάλκινο». 2 άντε 3, το πολύ 5 λεπτά του Ευρώ. Τον ρώτησε για μια σακούλα! Και αυτός της απάντησε. Θα μπορούσε να της πει πόσο κάνει μια σακούλα. Δεν το έκανε. Κάτι της είπε για τα μπισκότα που είχε πάρει. Του φάνηκαν ακριβά. Και αυτή του είπε κάτι άλλο. Και ύστερα τους κοιτάγαμε όλοι, και μετά παράτησαν τα πράγματα όπως ήταν μπροστά στο ταμείο και έφυγαν.

Και όλοι όσοι ήμασταν εκεί σκύψαμε τα κεφάλια και ας μην είχαμε κάνει κάτι. Ας μην είχαμε μιλήσει. Ας μην τους ξέραμε.

Και τώρα στο μυαλό μου γυρίζει ένα χειροκρότημα και μια φράση.

«Αλλά να νομίζουν ότι έχουν και την αποκλειστικότητα, το μονοπώλιο της ευαισθησίας στον ανθρώπινο πόνο; Τι νομίζουν; Ότι εμείς δεν πονάμε; Ότι εμείς δεν πικραινόμαστε;»

Και λέω, καλά, αυτός που έγραψε την ομιλία Σαμαρά μάλλον δεν τον συμπαθεί αλλιώς δεν θα έγραφε τέτοιες, και πολλές άλλες, τουλάχιστον ατυχείς, εκφράσεις που μοιάζουν να γράφτηκαν αποκλειστικά για να προκαλέσουν την κριτική και να δώσουν υλικό σε σατυρικές εκπομπές. Όπως εκείνο το :»Σήμερα τα αλλάζουμε όλα μονομιάς. Κι αυτό- αρέσει, δεν αρέσει σε ορισμένους- είναι μια πραγματική Επανάσταση: Καταργούμε προνόμια, ανοίγουμε επαγγέλματα, βρίσκουμε και κόβουμε τεράστιες σπατάλες……. » λίγη ώρα μετα τα όσα έγιναν με τους υπαλλήλους της βουλής ή την υπενθύμιση «……είμαι από το 1977 βουλευτής…» (http://www.nd.gr/web//guest/press/-/journal_content/56_INSTANCE_c6UH/36615/1059455).

Δεν θέλω να αδικώ κανέναν. Δεν έχω κάτι απτό να υποστηρίξει οτι οι 153 δεν πονάνε και δεν πικραίνονται. Στην Βουλή όμως δεν βρίσκονται για να περιγράφουν τα συναισθήματα τους και να χειροκροτούν. Ειδικά την ώρα που η Μέρκελ, ναι η Μέρκελ(!), λέει πως τα οικονομικά βάρη δεν μπορεί να πέφτουν μόνο σε μισθωτούς και συνταξιούχους.

Και μου έρχεται στο μυαλό πάλι η Πρωτοψάλτη

κι αν μας αντέξει το σκοινί

θα φανεί στο χειροκρότημα.

Με κρατάς σε κρατώ

και μετά γκρεμός

και μετά το τέρμα

και κανείς κανενός

Μόνο που στον γκρεμό δεν θα πάνε, (αν πάνε), μόνοι τους 153 βο