Όταν ο διαρρήκτης ανοίξει στο δικό σου σπίτι…

Κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε για διαρρήξεις. Κάθε μέρα φίλοι, γνωστοί, συγγενείς έχουν να μας πουν από μία πραγματική ιστορία διάρρηξης που συνέβη σε αυτούς ή σε οικείους τους. Όμως όταν ο διαρρήκτης επιλέξει το δικό σου σπίτι… Όλα είναι διαφορετικά!

Αυτή είναι η δική μου αληθινή ιστορία διάρρηξης…

Επιστρέψαμε από τις διακοπές… Με βαλίτσες και ένα σωρό πράγματα… Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και… κάτι περίεργο… το κλειδί δεν σταμάτησε, δεν βρήκε τίποτα να το σταματήσει. Γύριζε στην κλειδαριά χωρίς σταματημό, ενώ την ίδια ώρα γύριζαν χωρίς σταματημό και εκατομμύρια

σκέψεις στο μυαλό μου. «… μας κλέψανε… μας αδειάσανε το σπίτι… είναι μέσα… αυτή την ώρα μας κλέβουν… Μπα! Αποκλείεται! Θα έχει χαλάσει το κλειδί μου»

Μετά από κανένα δεκάλεπτο προσπάθειας, η πόρτα συνεχίζει να μένει κλειστή και όλα γύρο σου στο λένε « ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ» αλλά εσύ εκεί, δεν θέλεις να το πιστέψεις θέλεις πρώτα να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια. Νομίζω ο Άγγελος, που είναι πάντα πιο ψύχραιμος μου είπε, «Να πάρουμε καλύτερα ένα κλειδαρά και την αστυνομία».

Πήρα το τηλέφωνο και το κοιτούσαν σαν την Εύη Βατίδου, λίγο ήθελα να ρωτήσω «Πως παίρνω το 100;».

Δώδεκα χρόνια δημοσιογράφος, δεν χρειάστηκε ποτέ να πάρω το 100 πάντα έπαιρνε το γραφείο τύπου της ΓΑΔΑ. Με την ίδια πάντα ερώτηση έχουμε κάτι; Και αν η απάντηση ήταν διάρρηξη, δεν νομίζω ότι έδινα ιδιαίτερη σημασία. Σήμερα κάποιοι άλλοι συνάδελφοι δεν θα δώσουν σημασία στην δική μου… Έστω και αν για μένα ο κόσμος γύρο μου έχει καταρρεύσει.

Πήρα μια ανάσα, έδωσα εντολή στον εαυτό μου να μείνει ψύχραιμος και τηλεφώνησα το 100. Είναι απλό, πατάς το 1 και μετά δύο μηδενικά.

Η πολύ ευγενική κοπέλα μου είπε πως θα στείλει αμέσως ένα περιπολικό. «Δεν ξέρω αν μας διέρρηξαν, η πόρτα δεν ανοίγει και η κλειδαριά είναι σπασμένη…», εκεί εγώ… σταθερά… ελπίζω ακόμα… ότι δηλαδή, απλά ήρθαν, έσπασαν την κλειδαριά και έφυγαν. Τι άλλο να κάνουν άλλωστε!

Η αστυνομία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα, και όλοι μαζί περιμέναμε τον κλειδαρά. Ο κλειδαράς ήρθε… (70 ευρώ για να ανοίξει την πόρτα και να βάλει την πιο απλή κλειδαριά + 23% ΦΠΑ) η πόρτα άνοιξε και…

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς πως είναι να παραβιάζει κάποιος το σπίτι σου… να μπαίνει χωρίς να είναι καλεσμένος στην ζωή σου… να αγγίζει τα πράγματά σου… να πιάνει με τα βρωμόχερά του τα ρούχα σου… να «βιάζει» το προσωπικό σου άσυλο… Το σπίτι για κάθε άνθρωπο είτε είναι μικρό, είτε είναι μεγάλο, είτε είναι πλούσιο, είτε φτωχό έχει μεγάλη αξία για τον ιδιοκτήτη… Για μένα είναι το παλατάκι μου, η φωλιά μου, ο μικρόκοσμός μου… Ο παράδεισος και η κόλασή μου! Και τώρα κάποιος χωρίς να με ρωτήσει, παραβιάζει την κλειδαριά και εισβάλει στο δικό μου κόσμο, στο σπίτι μου!

Τα υπνοδωμάτια έμοιαζαν βομβαρδισμένα. Τα είχε ψάξει όλα και φυσικά πήρε ότι χρυσό και λευκόχρυσο υπήρχε στο σπίτι. Έκανε καλή δουλειά! Τα κουτιά δεν τα πήρε, τα’ άφησε πάνω στα κρεβάτια μας… πήρε μόνο το περιεχόμενο. Μάλλον για να δούμε τι πήρε… μην τον