Κρατισμός στα media: Ετοιμάζεται νομοσχέδιο για να ρυθμίσει συναλλακτικές συμπεριφορές!

Σήμερα θα ασχοληθούμε με τα κανάλια και τη νέα κίνηση που απεργάζονται για τη διαμόρφωση νέου θεσμικού πλαισίου που θα ρυθμίζει τις εμπορικές συναλλακτικές συμπεριφορές μεταξύ τηλεοπτικών σταθμών και διαφημιζομένων. Το ότι το νομοσχέδιο θέλουν να έρθει την ώρα που ο κόσμος είναι είτε απασχολημένος με τον κορωνοϊό είτε σχεδιάζει τις λειψές καλοκαιρινές του διακοπές δεν είναι τυχαίο.

Ακολουθεί ο παρακάτω φανταστικός διάλογος που περιγράφει την ιστορία και το πλαίσιο που επιχειρείται να δρομολογηθεί:

– Ο κλάδος των

τηλεοπτικών σταθμών έχει οικονομικά προβλήματα και μεγάλες δαπάνες λόγω του νόμου Παππά.
– Ε, και τί να κάνει;
– Μπορεί να μειώσει τις εκπτώσεις που δίνει στους πελάτες του.
– Μα τι λέτε; Αν το κάνει, οι λίγες εταιρείες του κλάδου μπορεί να κατηγορηθούν για πρακτικές καρτέλ.
– Ε, και τότε τί να κάνει;
– Τότε, να ζητήσει από το κράτος να φτιάξει ένα νόμο και να νομοθετήσει αυτό.
– Μα, γίνεται;
– Αυτό … πάντα γίνεται!
– Πότε, δηλαδή έγινε για τελευταία φορά;
– Μόλις πριν από δύο χρόνια. Τον Μάρτιο του 2018.
– Δηλαδή; Τί έγινε τότε ακριβώς; Ο κλάδος των τηλεοπτικών σταθμών δυσκολεύτηκε διότι κάθε επιχείρηση έπρεπε να πληρώνει 3,5 εκατομμύρια το χρόνο για τις άδειες και έπρεπε να βοηθηθεί.
– Και τι έκανε;
– Πήγε στην τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της ζήτησε να γίνει νόμος που να μειώνει τον φόρο της διαφήμισης στην τηλεόραση από το 20% στο 5%. Θα ήταν μία καλή ένεση.
– Και ο κλάδος πήρε τα πάνω του;
– Όχι ακριβώς, γιατί οι διαφημιζόμενοι δεν άφησαν στο τραπέζι τα ποσά που εξοικονόμησαν, αλλά τα χρησιμοποίησαν για τα δικά τους οικονομικά αποτελέσματα, που λόγω κρίσης ήταν αδύναμα.
– Και τώρα τι γίνεται;
– Τώρα, που οι τζίροι έπεσαν πολύ, λόγω κορωνοϊού, ο κλάδος πήγε στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και της είπε ότι πρέπει να κάνει νέο νόμο, να βολέψει τα πράγματα.
– Και πως να τα βολέψει;
– Ευκολάκι: Οι φόροι.
– Δηλαδή;
– Να κάνει νόμο που να λέει ότι οι πελάτες των τηλεοπτικών σταθμών, δηλαδή οι διαφημιζόμενοι, να μπορούν να εκπίπτουν από το φορολογητέο τους εισόδημα, στο διπλάσιο τα έξοδα που κάνουν για διαφημιστικές δαπάνες. Έτσι θα έχουν κίνητρο να διαφημίζουν. Και ο νόμος να απαγορέψει τις εκπτώσεις. Και βέβαια, ότι άλλο σκεφθούν την τελευταία στιγμή.
– Και αν δεν πιάσει; Και γιατί πάντα ζητούν κρατική βοήθεια και δεν λύνουν μόνοι τους τα προβλήματα;

– Γιατί μπορούν! Έτσι γινόταν πάντα. Έτσι ακριβώς δεν έγινε και το 2014; Αυγουστιάτικα, στις 14 του μηνός Αυγούστου, η τότε κυβέρνηση δεν ανακάλυψε ότι ήταν κατεπείγον και πάλι να ρυθμίσει τα δούναι και λαβείν μεταξύ καναλιών, διαφημιστικών εταιρειών και διαφημιζομένων;
– Πω, πω, πόση φιλοπονία. Αντί να σκέφτονται τις διακοπές τους, μία μέρα πριν το δεκαπενταύγουστο, φρόντιζαν αυτά τα εξαιρετικά επείγοντα ζητήματα. Αλλά φυσικό δεν ήταν; Πότε άλλοτε τα σκέφτηκε κανείς αυτά;
– Μην το λες, και ο νόμος Ρουσόπουλου του 2007 τα σκέφτηκε αυτά και ο θεμελιώδης νόμος Βενιζέλου, ο ν. 2328/1995 τα σκέφτηκε. Και διαρκώς πολλοί άνθρωποι σκέφτονται πως θα ρυθμίσουν τα δούναι και λαβείν γύρω από τα χρήματα που ξοδεύουν όσοι διαφημίζονται. Και αυτό …για το καλό του συνόλου! Και …εντελώς συμπτωματικά, πάντα φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν! Κορυφαίο παράδειγμα η αφετηρία αυτών των παρεμβάσεων. Οι παλιοί εκδότες μίας κάποιας εποχής, βλέποντας ότι το νέο τότε Μέσο που λεγόταν Τηλεόραση, έπαιρνε διαρκώς μεγαλύτερο μερίδιο, σε βάρος των επιχειρήσεων τύπου εισηγήθηκαν να μπει φόρος στην τηλεοπτική διαφήμιση, ούτε λίγο ούτε πολύ, 30% επί του τζίρου! Να γίνει ακριβή η Τηλεόραση και οι διαφημιζόμενοι να διαφημίζονται στον τύπο.
– Και τί έγινε;
– Αμ δε. Οι διαφημιζόμενοι δεν γινόταν παρά να μείνουν στο ισχυρό Μέσο της εποχής. Και έκοψαν το αντίστοιχο ποσό του φόρου από το κόστος των διαφημίσεων που έδιναν στον Τύπο, για να μπορέσουν να κάνουν Τηλεόραση.
– Άλλες εποχές τότε…
– Μα και βέβαια. Αλλά,  η λογική ότι αυτός που θέλει να διαφημίσει τα προϊόντα του θα αναζητά πάντα τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, σε Μέσα και κόστος, δεν είναι «άλλες εποχές». Ηταν τότε, είναι σήμερα και θα είναι πάντα. Και σήμερα ζούμε μία νέα αλλαγή. Σε όλο το δυτικό κόσμο, η διαφήμιση στο Internet έχει ξεπεράσει τη διαφήμιση στην Τηλεόραση. Μοιάζει λοιπόν κάποιοι να τσακώνονται σε ξένον αχυρώνα. Παράδειγμα τα έσοδα της Google. Ο ρυθμός ανόδου επί 15 συνεχή χρόνια, είναι πάνω από 30% ετησίως. Στην Τηλεόραση είναι πτωτικά.

Για ποιό λόγο θα πρέπει σήμερα μία ακόμα κυβέρνηση να διασυρθεί, επεμβαίνοντας ως μη όφειλε στο να ρυθμίσει εμπορικές σχέσεις καναλιών και διαφημιστικών, όπως δεν έχει κάνει καμία κυβέρνηση σε καμία ελεύθερη οικονομία; Και μέσα σε μία μεταβαλλόμενη δυναμική των Μέσων, που ό,τι και να ρυθμίσει, θα ξεπεραστεί τάχιστα από τα πράγματα; Ή μήπως για να σπρώξει μία ώρα αρχύτερα τη διαφημιστική δαπάνη στα digital, που μην ξεχνάμε, στην πλειοψηφία τους είναι εξωχώριες επιχειρήσεις. Και Ελληνικά Media χωρίς έσοδα είναι πρώτα απ’ όλα και πρόβλημα δημοκρατίας. Ας το σκεφτούν λίγο όσοι άκριτα ανοίγουν για άλλη μία φορά την πόρτα του ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ!

Π.Κ.

Μερικά δημοσιεύματα για να θυμηθούμε τα γεγονότα:Παππάς σε ΝΔ: θυμηθείτε το νόμο Ρουσόπουλου για τα κανάλιαΟ «νόμος Ρουσόπουλου» για τα ΜΜΕ στο στόχαστρο του κ. Γ. ΠαπανδρέουΣΕΔΕΑ – Κώδικας Δεοντολογίας

Πηγη: CEO.GR