Απολείπειν ο Θεός … Κυριάκον

Η λακωνική απάντηση του πρωθυπουργού επιδέχεται δύο ερμηνειών:

1. “Τόσο καιρό σε παρακολουθούμε ρε Σπίρτζη, τώρα το θυμήθηκες για να μου χαλάσεις τη φιέστα; Τί επιτελικό παρακράτος θα είμαστε αν δεν είχαμε φροντίσει να σας ακούμε ενδελεχώς; Σαν έτοιμος από καιρό ήσουνα, μπαγάσα, να χτυπήσεις την κατάλληλη στιγμή!!!”

2. Ο Κυριάκος έχει αυτογνωσία, παρά τα μύρια όσα του καταμαρτυρούν οι αντίπαλοι. Βλέπει την καταιγίδα να έρχεται και βρίσκει παρηγοριά στην ποίηση πριν το τέλος. Φαίνεται

ότι βρίσκει καταφυγή στον Καβάφη. Ίσως, ενδεχομένως. Γιατί δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι ο Μητσοτάκης της προηγούμενης παραγράφου μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με ποίηση. Αν ωστόσο βλέπει τον εαυτό του στον Αντώνιο, τώρα στο πολιτικό του τέλος, θα έχει κάνει ένα βήμα εξανθρωπισμού μέσω της επαφής του με τον Καβάφη…

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
(Κωνσταντίνου Καβάφη)

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.