Η ακατανόητη απουσία του αυτονόητου στην αριστερή στοχοθεσία

«Η πορεία για το Πολυτεχνείο εξελίσσεται όπως θα έπρεπε να εξελίσσεται μία πορεία» σχολιάστηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο» στις 17 Νοεμβρίου, χαιρετίζοντας έτσι την εντελώς «ειρηνική» ως τη στιγμή εκείνη έκβασή της , αλλά συγχρόνως και προσδίδοντας το στίγμα,την ιχνογραφία της δεοντολογίας των λαϊκών κινητοποιήσεων και, εμμέσως πλην όμως σαφώς, καταδικάζοντας τις όποιες τυχόν βίαιες εκτροπές των μαζικών διαδηλώσεων.

Δεν τίθεμαι απροϋπόθετα υπέρ της βίας, όμως, άς μη λησμονούμε πως αυτή, τόσο στις συνειδήσεις των περισσοτέρων όσο και στον οδηγό καθημερινής γλωσσικής χρήσης,

Κι ας μη παραβλέπουμε επίσης πως, χωρίς άλλο, τέτοιου είδους υπόρρητοι  προσδιο-ρισμοί του πολιτικώς ορθού, ύστερα από μια Μπρεχτική αποκωδικοποίηση, θα μπο-ρούσαν να αναγνωστούν κάπως έτσι:

Ο Λαός να κατεβαίνει σύσσωμος, όταν Του το ζητάνε αυτοί που σκέπτονται πριν απ’

Αυτόν γι’  Αυτόν, με την ηθική του καλού  Χριστιανού, που ορίζει να γυρνά  το μάγουλο στα κάθε λογής ραπίσματα της εξουσίας και την ακλόνητη πίστη του Χέγκελ πως ο νέος αφέντης Του, «ριζοσπαστικός» καλούμενος και δια της ψήφου Του ερχόμενος, -ιδού η πεμπτουσία της κατά τακτά διαστήματα από μηχανής δημοκρα-τίας - θα είναι η ενσάρκωση του πνεύματος στη σκληρή διαλεκτική της ιστορίας.

Ή κάνω λάθος;…

Η ολοφάνερη τούτη βούληση της  αριστεράς, στην με πολιτικό λόγο έκφρασή  της, διανθίζεται με κατά συρροή αναφορές σχετικά με το «έλλειμμα δημοκρατίας», το οποίο επικεντρώνεται στην αστυνομοκρατία, στην παραβίαση δικαιωμάτων των πολιτών από το κράτος και τα όργανά του και, πρόσφατα, στην άρτι εισαχθείσα στο πλουραλιστικό μας κοινοβούλιο Χρυσή Αυγή.

Η τελευταία δε αυτή, της οποίας την «ευδοκίμηση» πιστώνεται το παραληρηματικό πνευματικό νεφέλωμα που δημιούργησε η οικονομική κρίση καθώς και η απενοχο-ποίηση κι εν συνεχεία ασελγής οικειοποίηση παλαιόθεν καταπιεσμένων απ’ τον προοδευτικό κυρίως λόγο αισθημάτων εθνικής υπερηφάνειας, η τελευταία λοιπόν αυτή, η Χρυσή Αυγή λέγω, εν είδη πολιτικού μπαλαντέρ, έχει το απαράμιλλο προσόν να λειτουργεί ως ευπρόσδεκτο αντίπαλο δέος σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα

πλην εαυτής.

Εύλογα κι αναμενόμενα, ο αριστερός  λόγος συγκαταλέγει στο περιβόητο  δημοκρα-τικό έλλειμμα τα «μνημόνια» και τις απορρέουσες αντιλαϊκές πολιτικές που, όχι μόνο εκπορεύονται από σχήματα εξουσίας στερούμενα λαϊκής νομιμοποίησης, αλλά και φλερτάρουν κυνικά με τα όρια του νεωτερικού πολιτικού φαντασιακού, τη συνταγμα-τικότητα εννοώ.

Εύλογα κι αναμενόμενα επίσης, ο  αριστερός λόγος καταγγέλλει  το κενό εκπροσώ-πησης μιας πλειοψηφίας του λαού, την απομάκρυνση του πολιτικού από την πόλη, τη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, την κρίση της παιδείας, του πολιτισμού, αίτιο των αιτίων αναντίρρητα…

Δεν ακούγεται ωστόσο όμως από πουθενά, όχι ως εκπεφρασμένο πρόταγμα μα ούτε καν με τη μορφή ασύντακτου ψιθύρου, πώς θα μοιάζουνε οι δημοκρατικές (και κατά συνέπεια σεβόμενες την πλειοψηφική βούληση) πολιτικές της αριστεράς, ανερχομέ