Καινούργιος σερίφης στην πόλη

Αμέσως μετά τις εκλογές άρχισε ο γνωστός αναστοχασμός, αποτιμήσεις και επιμετρήσεις, η αυτοκριτική και εκατοντάδες απόψεις, που σε μεγάλο βαθμό είχαν βάση και λογική. Είχαν δίκιο όσοι εκνευρίστηκαν, όσοι απογοητεύτηκαν, όσοι κατηγόρησαν τον Σύριζα, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Είχαν όλοι δίκιο εκτός από αυτούς που έκριναν αρνητικά τον κόσμο, που αμφισβήτησαν τη σοφία του, που ειρωνεύτηκαν τη θλιβερή

κατάσταση και το ζοφερό μέλλον που τον περιμένει. Ο κόσμος είχε την πιο ειλικρινή και λογική στάση από όλους μας, που με τον ελιτισμό που μας παρέχει η κάπως καλύτερη οικονομική κατάσταση ή έστω η όποια ψυχραιμία να κρίνουμε σε πολιτισμικό, κοινωνιολογικό, ιδεολογικό, ταξικό, οικονομικό, ανθρωπολογικό, φιλοσοφικό και δεν συμμαζεύεται επίπεδο, μας έκανε όχι να κλείσουμε αυτιά και μάτια αλλά κυρίως το μυαλό μας, ώστε να αναγνωρίσουμε σε ποια στιγμή της εποχής βρισκόμαστε.

Έτσι η ανάγνωση ήταν από την αρχή λάθος και μάλιστα τα πράγματα εξελίχθηκαν σε ακόμη περισσότερα λάθη που, αν και ο χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι αρκετός για να ανατραπεί πανηγυρικά η επέλαση των αυταρχικών και νεοφιλελεύθερων «βαρβάρων», δεν δείχνουν να έχουν επηρεάσει την ούτως ή αλλιώς αυτοκαταστροφική νοοτροπία της αριστεράς. Αυτή η νοοτροπία μπορεί να έχει τις ρίζες της στο γεγονός πως απώλεσε το βασικό και διακριτό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς της αλλά κυρίως στα μικρομέγαλα συμφέροντα, που το σύστημα δημιουργούσε. Η αριστερά, είτε το παραδέχονται ορισμένοι είτε όχι, έχει χάσει εδώ και δεκαετίες την επαναστατικότητά της και επειδή το γνωρίζει προσπαθεί να γίνεται αν όχι αρεστή, σίγουρα να δείχνει ακίνδυνη σε ένα σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής.

Όμως και αυτά δεν αφορούν την κοινωνία, διότι ο κόσμος -και ειδικά ο νέος- αυτά τα γνωρίζει στο βαθμό που τα γνωρίζει και πράττει αναλόγως. Γιατί ο κόσμος, σε αντίθεση με όσους τον εκπροσωπούν … πράττει. Κάνει αυτό που πρέπει και το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι η οντολογική και υπαρξιακή περιδίνηση της αριστεράς. Πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Κανένας δεν νοιάζεται ούτε καν για το πρόγραμμα του Σύριζα, αφού γνωρίζει πως τα κόμματα συμπεριφέρονται ως μικροπωλητές εξαγγελιών και ταμάτων. Αυτό που ξέρει επίσης ο κόσμος είναι να διακρίνει την αυτοπεποίθηση και τον δυναμισμό του υποψήφιου να πράξει αυτά που λέει. Αυτό που ξέρει είναι να διακρίνει τον νικητή. Ο κόσμος δεν είναι μια άβουλη μάζα σκόρπιων αντικειμένων αλλά ένα σύνολο που ενσαρκώνει την κοινή λογική και την αξιοπρέπεια. Αν του συμπεριφερθείς με ελιτισμό και υποτιμήσεις, την αξία που ο ίδιος έχει δώσει στον εαυτό του, έχεις διαπράξει τέτοια ύβρη που ακόμη και το 3% θα είναι από λύπηση και οίκτο. Θα ψηφίσει με χαλαρότητα, περιμένοντας εκείνος να ωριμάσουν οι πολιτικοί και όχι οι συνθήκες. Ας αφήσουμε όμως τις θεωρίες που έτσι κι αλλιώς μπορούμε να συζητάμε σε περιόδους ομαλότητας και κοινωνικής ειρήνης και πάμε να δούμε κάποια παραδείγματα αποφασιστικότητας και νίκης. Δεν θα πάρουμε παραδείγματα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (τα οποία έχουν την αξία τους σε ακαδημαϊκό επίπεδο) αλλά κάποια μοντέρνα και σύγχρονα που δείχνουν την νοοτροπία επαναστατών/νικητών.

Πιο πρόσφατο και σημαντικότερο παράδειγμα επαναστατικότητας … ο Λένιν. Ο Λένιν με μια ομάδα πραγματικών διανοούμενων δημιούργησε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν έβαλε τους Μπολσεβίκους να αναλύουν τον Μαρξ και να φλυαρούν μπροστά στον κόσμο αλλά ανέλαβαν να κάνουν, όχι αυτό που ήθελαν αλλά αυτό που έπρεπε. Ενσάρκωσαν το κοινό αίσθημα. Σε αυτήν την περίπτωση η μεθοδολογία νίκης ήταν γνωστή, την οποία ακολούθησαν με συνέπεια. Άλλες εποχές, θα μου πείτε, άλλες συνθήκες, άλλες ανάγκες, άλλοι άνθρωποι.

Πάμε όμως να δούμε και δυο παραδείγματα από την ελληνική «επαναστατική» κοινοβουλευτική παράδοση. Από το Ακρωτήρι, την Μαλάξα και τις Μουρνιές ξεπηδά ένας ακόμη αποφασισμένος άνθρωπος που με τους συντρόφους του έπραξαν και αυτοί αυτό που έπρεπε. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε νικητής ακόμη κι όταν έχανε. Όταν νίκησε το πέτυχε με την γνωστή συνταγή που ταιριάζει σε νικητές. Έκανε και αυτός αυτό που έπρεπε χωρίς να πάρει τα όπλα, χωρίς να μπει στα … θερινά ανάκτορα. Η μεθοδολογία και σε αυτή την περίπτωση η ίδια. Άλλο παράδειγμα νικητή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Ανδρέας ήταν τέτοιου είδους νικητής που κάνει ακόμη και τον Ανδρουλάκη να αναρωτιέται γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί μια ανάμνηση στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τους δικούς του συντρόφου δεν έκανε κάτι πρωτότυπο, έκανε αυτό που κάνουν οι νικητές. Έκανε και αυτός αυτό που έπρεπε. Η μεθοδολογία γνωστή, την οποία και σε αυτή την περίπτωση ακολούθησαν με συνέπεια. Σε όλα τα παραπάνω νικηφόρα παραδείγματα και σε άλλα πολλά, η μέθοδος δεν είναι κρυφή ούτε διαμορφώνεται στα εργαστήρια της συνομωσίας. Φυσικά και δεν υπάρχει ταυτίσει στα επιμέρους, όπως στα πρόσωπα, στις συνθήκες, στις ιδεολογίες και στα προτάγματα. Ταύτιση υπάρχει στον τρόπο που επέλεξαν να ενεργήσουν, που έπρεπε να πράξουν.

Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε και κάνει ο Σύριζα. Στο πρόσωπο του Σύριζα ο σοφός κόσμος είδε κάποιον που δυνητικά θα ενσάρκωνε αυτό που ο ίδιος θεωρούσε πως έπρεπε να γίνει. Του έδωσε τις ευκαιρίες του και αυτός διηγούνταν στον κόσμο τι ήθελε να κάνει. Ακόμη και όταν τον έστειλε στην αντιπολίτευση ορισμένοι το θεώρησαν νίκη, διότι κράτησε τα ποσοστά του. Ως αντιπολίτευση και πάλι δεν έκανε αυτό που έπρεπε. Ο Σύριζα είχε ένα πρόγραμμα πολύ σωστό αλλά το ευτέλισε ο ίδιος. Όσες φορές παρουσιάστηκε στη δημόσια σφαίρα, η εμπειρία των διαπλεκόμενων μέσων εκμηδένιζε κάθε προσπάθεια επικοινωνίας της ουσίας του προγράμματος. Το χειρότερο όλων είναι πως δεν είχε καμία μεθοδολογία νίκης. Άγονταν και φέρονταν στους ρυθμούς των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Προσπαθούσε αυτόβουλα να ταυτιστεί με το υπόλοιπο πολιτικό κατεστημένο, το οποίο είναι γνωστό σε όλους. Χωρίς σκοπό, χωρίς μέθοδο οδηγούνταν στα πάνελς, εκεί που η εμπειρία των συστημικών δημοσιογράφων τους οδηγούσε. Αλλά και τώρα, την έσχατη στιγμή δεν τους έγινε κανένα μάθημα. Βρίσκονται σε μια άρνηση της πραγματικότητας. Όμως η μέθοδος νίκης είναι απλή και έχει πάντα τα αποτελέσματα που κάνουν έναν νικητή … νικητή (ειδικά στην πολιτική). Όλοι όσοι αναφέρθηκαν στα παραπάνω παραδείγματα (αλλά και άλλοι νικητές) κατέστησαν σαφές ένα πράγμα. Κατέστησαν σαφές πως ήρθε καινούριος σερίφης στην πόλη και θα φέρει την αλλαγή, γιατί είναι αποφασισμένος, γιατί πρέπει να κάνει αυτό που πρέπει. Και αυτό που πρέπει να κάνει το ξέρει ο κόσμος, όχι ο στενός κομματικός κύκλος αριστερά του Κολωνακίου.

Αν ο Σύριζα θεωρεί πως πρέπει να γίνει κυβέρνηση … θα γίνει. Θα γίνει γιατί πρέπει και όχι γιατί απλά θα ήταν ωραία ιδέα να υπάρχει αριστερή κυβέρνηση. Θα πρέπει να ακούσει τι θεωρεί ο κόσμος πως πρέπει να γίνει και να το κάνει. Το πρόγραμμα καλό ή κακό έπρεπε να το επικοινωνήσουν πριν τις εκλογές. Η περίοδο τον εκλογών είναι περίοδος που οι υποψήφιοι παρουσιάζουν την αποφασιστικότητά τους να πράξουν. Την ημέρα δε των εκλογών κανένας δεν θυμάται ούτε προγράμματα ούτε κοινωνικά συμβόλαια ούτε αναλύσεις τού τι η θέληση υπαγορεύει. Την ημέρα που ο κόσμος ψηφίζει έχει στο νου του το «πρέπει» και τη «νίκη». Δηλαδή, την ημέρα των εκλογών έχει στο νου του την αποφασιστικότητα του σερίφη να αλλάξει την πόλη.

ΥΓ1: Στην ερώτηση, «ο Σύριζα γιατί νίκησε την πρώτη φορά;» η απάντηση εν σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου είναι, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε αποφασιστικότητα με το «Θα χορεύουν οι αγορές». Αυτή την αποφασιστικότητα την κατάπιε ο καταυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, που έγραψε κι ο Κώστας Βαξεβάνης.

ΥΓ2: Σε περιόδους οικονομικής και πολιτικής ομαλότητας (εικονικής ή πραγματικής) είναι γνωστό πως η αριστερά χάνει αρκετή από τη δύναμή της, διότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται την οποιαδήποτε αλλαγή ως ρίσκο. Και μπορεί κάποιοι «εξασφαλισμένοι» να μην μπορούν να το αντιληφθούν, ο κόσμος όμως έχει ζωή να ζήσει και οικογένεια να προστατέψει.

ΥΓ3: Πολλοί αριστεροί «αναλυτές» διαβάζοντας το παρόν άρθρο θα δουν στον Λένιν τις αιτίες πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης, στον Ελευθέριο Βενιζέλο τις πολιτικές ευθύνες και τον αυταρχισμό του στο τέλος της πολιτικής του καριέρας και στον Ανδρέα Παπανδρέου τη διαφθορά της Σημιτικής περιόδου. Όμως το άρθρο αφορά τον τρόπο και την μέθοδο νίκης και όχι το πώς αυτή καταντά. Στην ιστορία μένουν αυτοί που έφεραν την νίκη, όχι αυτοί που την διαχειρίστηκαν.