Μιλήστε, επιτέλους, για την καταστροφή!

Δεν έχει ξανασυμβεί στη σύγχρονη ιστορία της χώρας πράγμα αντίστοιχο με το φετινό καλοκαίρι. Πρώτα οι φωτιές, με αποκορύφωμα τον Έβρου, τώρα βυθίστηκε, κυριολεκτικά βυθίστηκε, ο Θεσσαλικός Κάμπος.Δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα. Δε γνωρίζουμε τον αριθμό των αγνοουμένων. Δε γνωρίζουμε τι χρειάζονται οι επιζήσαντες, μόνο η αλληλεγγύη κάνει δουλειά. Δε γνωρίζουμε τι συνεπάγεται τέτοια καταστροφή.Πώς θα αντιμετωπίσουν την επικείμενη επισιτιστική κρίση; Ο κάμπος θα χρειαστεί πέντε χρόνια μέχρι να μπορέσει ξανά να παράξει. Οι ορυζώνες του Έβρου κάηκαν. Πώς θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την πείνα του χειμώνα;Τι θα γίνει με την υγειονομική κρίση; Πτώματα σαπίζουν στα βαλτόνερα. Πτώματα ζώων και, σύμφωνα με τις απεγνωσμένες αναρτήσεις στο διαδίκτυο, πτώματα ανθρώπων. Τα νερά είναι μολυσμένα, υπάρχουν οδηγίες για τους ανθρώπους να μην πίνουν, να μη μαγειρεύουν, να μην πλένουν.Μα πάνω από όλα, τι θα απογίνουν οι άστεγοι; Οι πυρόπληκτοι και οι πλημμυροπαθείς; Τι θα απογίνουν; Πού θα ζήσουν, πώς;Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε ολόκληρη προεκλογική καμπάνια πάνω στο “μίσος” για το κοινωνικό κράτος και την επιδοματική πολιτική. Τώρα ο εχθρός είναι η φτώχεια ολόκληρης της χώρας. Πώς θα το αντιμετωπίσουν;Ο “άφταιχτος” πρωθυπουργός θα εξαφανιστεί. Οι αυλικοί του θα μετράνε νεκρούς σε σχέση με το Μάτι. Θα θυμηθούν τη Μαρφίν.Κι εμείς, ο λαός αυτής της χώρας, θα περιμένουμε μέρες αγωνίας, να μάθουμε τη μοίρα των ανθρώπων της Θεσσαλίας, τι θα τους ακολουθήσει έπειτα κι αυτούς μαζί με τους άλλους του Έβρου,της Ρόδου, της Εύβοιας. Θα ακούσουμε ότι φταίει η κλιματική κρίση, όταν δεν έγιναν έργα πυροπροστασίας και αντιπλημμυρικά.Θα μας πούνε ότι φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μόνο που η προηγούμενη κυβέρνηση έχει επανεκλεγεί και πλέον δεν έχει δικαιολογίες. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια, κράτησε όρθιο το κοινωνικό κράτος. Η ΝΔ μας έχει θέσει ξανά υπό επιτροπεία.Υπό τη δική της επιτροπεία. Κι ενόσω γίνονται αυτά, εμείς δεν ξέρουμε τι έχουν απογίνει οι άνθρωποι της Θεσσαλίας. Τι θα απογίνουμε κι οι ίδιοι μετά από αυτήν την φρικτή κι ελπίζω τελευταία πληγή.