Στις αλάνες που παίζαμε μικροί και ο… ΣΥΡΙΖΑ

Στη δεκαετία του ’60, στις φτωχογειτονιές των δυτικών προαστίων της πρωτεύουσας, δεν υπήρχε σχέδιο πόλης, ούτε αποχετευτικό δίκτυο ή ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, και τα σπίτια ήταν “λαθραία” – συνήθως μια κάμαρη με μια κουζίνα – που ξεφύτρωναν άτακτα παραμονές εκλογών με τον φόβο της κατεδάφισης από συνεργεία της πολεοδομίας συνοδεία χωροφυλάκων. Τότε μπορεί να περπατούσαμε χιλιόμετρα για να πάμε στο σχολείο αλλά για ένα πράγμα είμαστε περήφανοι. Είχαμε πολλές αλάνες και άρα πολλά γήπεδα και “αυτοσχέδιες” ομάδες σε κάθε γειτονιά. Δύο πέτρες για τέρμα και μια δερμάτινη μπάλα αγορασμένη με ρεφενέ.

Αν είχαμε δε την πολυτέλεια να αγοράσουμε ομοιόμορφες φανέλες και να στήσουμε και δοκάρια από κλεψιμαίικα καδρόνια από κάποιο γιαπί, η ομάδα αποκτούσε γήπεδο, όνομα και οπαδούς…

Σε ένα τέτοιο γήπεδο διεξάγονταν “εμφύλιοι πόλεμοι” μεταξύ ομάδων της ίδιας γειτονιάς. Η κλοτσοπατινάδα πήγαινε σύννεφο. Το βρισίδι συμπλήρωνε τα σαββατιάτικα ντέρμπι και ο χαβαλές για τους χασογκόληδες, τα “παλτά” και τους άμπαλους συνεχιζόταν στα καφενεία.

Στις δύο πρωτοκλασάτες ομάδες της γειτονιάς που τρωγόντουσαν μεταξύ τους έπαιζαν δύο αδέλφια από την Πάτρα. Επιθετικός ο ένας στον “Κεραυνό”, αμυντικός ο άλλος στον “Ατρόμητο”. Στο μεροκάματο μαζί, στο καφενείο μαζί, στο σπίτι μαζί, στο γήπεδο χώρια. Σε κάθε κλάδεμα του επιθετικού παίκτη από τον αμυντικό αδελφό του, ο ένας έβριζε τη μάνα του …άλλου. Κάποιες φορές πιάνονταν και στα χέρια. Τα κακά μαντάτα για τον οικογενειακό εμφύλιο έφτασαν στο μεγαλύτερο αδελφό ο οποίος παρακολουθούσε βουβός τον σκυλοκαβγά των αδελφών του.

“Πες καμιά κουβέντα να μη τρώγονται και βρίζουν τη μάνα σας οι πιτσιρικάδες”, συμβούλευαν φίλοι και γείτονες, τον πρεσβύτερο απ’ τ’ αδέλφια που έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης.

“Και τί να πω ρε παιδιά;  “Ρε μ@λ@κισμένα αφήστε τη γριά ήσυχη;” Άντε και το είπα, νομίζετε ότι θα σταματήσουν να τρώγονται όταν συναγωνίζονται στη μ@λ@κία για το ποιος είναι καλύτερος στο κλοτσοσκούφι; Αυτοί νομίζουν ότι ο ένας είναι ο Δομάζος του Παναθηναϊκού και ο άλλος ο Στεφανάκος του Ολυμπιακού. Μετράνε το μπόι του με τον ίσκιο τους και δε βλέπουνε την τύφλα τους ότι σπάνε τα πόδια τους στ’ αγκωνάρια. Αν δεν καταλαβαίνουν μόνοι τους ότι γίνονται ρεζίλι των σκυλιών, τί να πω εγώ;”

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία. Τη θυμηθήκαμε με αφορμή τα χαριτωμένα που ακούγονται στο ξερό γήπεδο της τηλεόρασης από τριτοκλασάτους παίκτες της πολιτικής. Από τους επίγονους του Τσίπρα οι οποίοι μετά το σοκ του βίαιου πολιτικού “απογαλακτισμού” αρέσκονται να κρεμάνε στα κουρέλια τους αρχές και αξίες. Μικροί το (πολιτικό) δέμας αλλά μεγάλοι στα λόγια. Του κόσμου ο περίγελος δηλαδή. Και η νεοφιλελεύθερη “κερκίδα” – και όχι μόνο – να το γλεντάει και οι “γείτονες” να αποστρέφουν το πρόσωπό τους από ντροπή με τα καμώματα των “άμπαλων”.

Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε στιγμές απείρου κάλλους του ενδοοικογενειακού καυγά εκείνων που ανακάλυψαν εσχάτως ότι είναι ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Ούτε μας ενδιαφέρει ποιοι στηρίζουν τους “πράσινους” και ποιοι τους “βένετους”.

Αυτά ας απασχολήσουν την οπαδική κερκίδα των Φίλη, Σκουρλέτη, Τσακαλώτου, Πολάκη και λοιπών συγγενών, οι οποίοι ασκούνται δημοσίως στον… εξάψαλμο.

Και ενώ καίγεται το σπίτι σας, εσείς τραγουδάτε. “Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε”, όπως έλεγε ο παππούς Αίσωπος για τα σαλιγκάρια που έβγαζαν ήχους καθώς ψήνονταν στη θράκα…

ΥΓ: “Η κατεδάφιση του ΣΥΡΙΖΑ μας παρέχει κάποιο θέαμα να μας αλλάζει λίγο τις καταθλιπτικές εικόνες της Γάζας…” (Πρετεντέρης, ΤΑ ΝΕΑ, 26-10-23).