Από το “μαζί τα φάγαμε” στο “όλοι είναι ίδιοι”

Η βαθιά συστημική κρίση που διανύουμε παρουσιάζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών διαβίωσης της πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας, αναδιανομή του πλούτου εις βάρος των ήδη αδύναμων στρωμάτων και διάλυση της μεσαίας τάξης.

Η ανεργία καλπάζει, οι νέοι, επιστήμονες και μη, μεταναστεύουν μαζικά, μισθοί και συντάξεις στηρίζουν διαβίωση το πολύ δέκα ημερών, το συνταξιοδοτικό σύστημα έχει ημερομηνία λήξης, το κοινωνικό κράτος, υγεία- παιδεία- υπηρεσίες και επιδόματα στήριξης,

καταρρέει ενώ οι λειτουργίες που εγκαταλείπει το κράτος περνούν σε ιδιωτικά χέρια συγκεκριμένων συμφερόντων. Ελλείψει κοινωνικού κράτους επιστρέφουμε στην περίοδο της ελεημοσύνης. Ο πλούτος σωρεύεται στα χέρια των λίγων, ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ αυτών και των εισοδημάτων του φτωχού πληθυσμού ενώ μειώνονται σταθερά τα εισοδήματα των ενδιάμεσων στρωμάτων. Το ύψος των έμμεσων και άμεσων φόρων πόρρω απέχει από την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών ενώ οι μηχανισμοί εξαναγκασμού και είσπραξης των φόρων πληθαίνουν. Συμπερασματικά, το κράτος υπαναχωρεί ως προς τις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες, προς όφελος της αγοράς, όμως αυξάνει διαρκώς τις απαιτήσεις του χωρίς ανταποδοτικότητα πλέον για τους φορολογούμενους.

Το πολιτικό προσωπικό που κυβερνούσε και εξακολουθεί να κυβερνά χειρίστηκε με τον πιο ανεύθυνο τρόπο την εξουσιοδότηση του ελληνικού λαού για διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων. Η ψήφιση και η εφαρμογή της νομοθεσίας αφορούσε σε μεγάλο βαθμό την εξυπηρέτηση προσωπικών σχέσεων, το προσωπικό του δημόσιου τομέα αποτελούσε στην πλειοψηφία του ατομική πελατεία ενώ τα πολιτικά κόμματα εξουσίας μετατράπηκαν σε «ιδιωτικές επιχειρήσεις» των αρχηγών. Οι κυβερνώντες απέκρυψαν τη δική τους ευθύνη για την πολιτική διαχείριση τόσων χρόνων, την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος στην οποία επιδόθηκαν, την καταχρηστική διαχείριση της περιουσίας των ταμείων, την εμπέδωση μιας κουλτούρας ατιμωρησίας.

Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2014, τα τελευταία εικοσιένα χρόνια μόνο σε χρεολύσια, τόκους και εξόφληση τίτλων του δημοσίου έχουμε πληρώσει 851δισ. ευρώ ενώ χρωστάμε, μέχρι στιγμής, άλλα 320 δισ.

Όμως ακόμα και σήμερα μπροστά στη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των νοικοκυριών οι κυβερνώντες δεν αναφέρονται στην αλόγιστη και μονομερή διαχείριση τους αλλά σε τεμπέληδες, διεφθαρμένους υπαλλήλους, σε μικροαπατεώνες, σε επίορκους γιατρούς, φαρμακοποιούς, σε διεφθαρμένους εργατοπατέρες γιατί πρέπει να εμπεδώσουμε ότι «μαζί τα φάγαμε»!

Αυτά ακριβώς, μεταξύ άλλων, οδήγησαν στην πλήρη απονομιμοποίηση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και στην στροφή των πολιτών σε ακροδεξιές πολιτικές επιλογές. Η Χρυσή Αυγή που ξορκίζουν τροφοδοτείται από τα λάθη, τις παραλήψεις αλλά κυρίως από την ανικανότητα τους να σταθούν απολογητικά στην νέα περίοδο που οι ίδιοι, από κοινού με τους διεθνείς εταίρους τους, εγκαινίασαν.

Όμως ως πλέον σημαντικό στοιχείο αυτής της κρίσης αποδεικνύονται οι ίδιοι οι πολίτες.

Εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα επιτίθενται στους συναδέλφους τους του δημοσίου και αντίστροφα. Όλοι αυτοί που καθημερινά αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση.

Σε πλατείες, σε δρόμους, σε καφενεία, από στόμα σε στόμα αρκετοί πολίτες επαναλαμβάνουν μονότονα: «όλοι είναι ίδιοι». Αυτοί που αντιπολιτεύονται τη σημερινή κυβέρνηση, αυτοί που καταψηφίζουν τα μέτρα στη Βουλή θεωρούνται από μερίδα πολιτών ίδιοι με εκείνους που τα υπερψηφίζουν, που αυξάνουν τους φόρους, που μειώνουν μισθούς και συντάξεις.

Έτσι το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα βρήκε τον τρόπο να αποφύγει την κατακραυγή των πολιτών. Σε πλήρη εναρμόνιση με τους βασικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης αντί να απολογηθεί για τα έργα του, προσπαθεί να εμφανίσει το σημερινό πολιτικό προσωπικό συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, ως ενιαία ομάδα χρεώνοντας έτσι τους αντιπάλους και αντιπολιτευόμενους πολιτικούς με τις δικές του επιλογές και πράξεις. Φτιάχνει λοιπόν ένα δυσδιάκριτο τοπίο όπου δύσκολα αντιλαμβάνονται οι πολίτες ποιος είναι ποιος και τι κάνει, επιχειρώντας έτσι ελλείψει επιλογών να υφαρπάξει για άλλη μια φορά την ψήφο προκειμένου να διασωθούν οι υπάρχουσες πολιτικές ελίτ που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Ταυτόχρονα οι κυβερνητικοί εμφανίζονται στους δημόσιους χώρους, στήνουν φιέστες σε πόλεις και χωριά, απευθύνονται σε συγκεκριμένες ομάδες πολιτών και με το γνωστό «κατόπιν ενεργειών μου» υπόσχονται ότι θα πετύχουν εξαιρέσεις για λογαριασμό των εν λόγω ομάδων, από τα μέτρα που οι ίδιοι ψήφισαν.

Αυτή η τακτική θα ήταν δύσκολο να τελεσφορήσει αν δεν υιοθετούνταν από κάποια οργανωμένα συμφέροντα ιδιαίτερα στο χώρο του Τύπου τα οποία, με απώτερο στόχο να υποκαταστήσουν κατ’επιλογήν λειτουργίες του κράτους που μένουν ορφανές και ταυτόχρονα να ξεφορτωθούν μέρος του πολιτικού προσωπικού με το οποίο διατηρούσαν πάντα σχέσεις λυκοφιλίας, αναπαράγουν και προωθούν αυτή τη λογική.

Έτσι εμπεδώνεται μια κουλτούρα αντικοινοβουλευτισμού που ουσιαστικά απορρίπτει την πολιτική λειτουργία οδηγώντας τους πολίτες στην αυτοδικία και σε αυταρχικές πολιτικές λύσεις όπως ο φασισμός.

Η Πολιτική είναι η μόνη λύση για να διαχειριστεί μια κοινωνία τις δημόσιες υποθέσεις της και όταν οι πολίτες δεν το αντιλαμβάνονται ροκανίζουν το κλαδί που κάθονται.