“Είμαστε όλοι σαν τον Οδυσσέα”…

Ο Ρόμπερτ Γουίλσον, σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε για την «Οδύσσεια» του, είπε ότι «είμαστε όλοι σαν τον Οδυσσέα». Η παράσταση του μοιάζει με πρόσκληση σε ταξίδι, ένα ταξίδι στο οποίο κυριαρχούν οι αισθήσεις. Από τους σημαντικότερους δημιουργούς παγκοσμίως, ο Γουίλσον γνωρίζει όσο κανείς πώς να φτιάξει ένα θέαμα άρτιας αισθητικής. Το ομηρικό έπος ζωντανεύει με εικόνες που σαγηνεύουν το βλέμμα, σκηνοθετημένες άψογα από τον Αμερικανό δεξιοτέχνη. Ένα σκηνικό κομψοτέχνημα με εξαιρετική ακρίβεια σε κάθε λεπτομέρεια.

Η παράσταση αυτή, από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς

αν όχι το σπουδαιότερο, είναι πυρήνας αντιφατικών σχολίων εδώ και μήνες –κυρίως αρνητικών. Το μεγάλο κόστος της παραγωγής, οι διθυραμβικές κριτικές πριν γίνει καν η πρεμιέρα, το όνομα του Γουίλσον σε συνδυασμό με το Εθνικό Θέατρο, η διάσταση που πήρε γενικά η πολυαναμενόμενη παράσταση προκάλεσε απίστευτα υψηλές προσδοκίες και τροφή για ατελείωτες συζητήσεις. Ωστόσο, κατάφερα να την παρακολουθήσω ανεπηρέαστη από όσα είχα ακούσει και είχα διαβάσει. Και αφέθηκα σε αυτή την περιπέτεια που έστησε με ένα μαγικό τρόπο ο Γουίλσον. Είχε όλα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και χρησιμοποιεί πάντα. Στοιχεία που συνθέτουν ένα πανέμορφο εικαστικό θέαμα, με τους Έλληνες ηθοποιούς να μεταμορφώνονται εμφανώς υπηρετώντας το συγκεκριμένο στυλ του σκηνοθέτη. Όσο για το κείμενο, ισχύει ότι είναι απλουστευμένο και βατό για όλες τις ηλικίες. Δεν υποβαθμίζει όμως σε καμία περίπτωση την αξία του έργου του Ομήρου και συνάδει απόλυτα με το σκηνοθετικό όραμα.

Το ταξίδι του Οδυσσέα είναι η εσωτερική περιπλάνηση του θεατή. Από την αρχή ως το τέλος, οι 26 σκηνές παρουσιάζονται με εκπληκτική μαεστρία. Οι εξαιρετικοί φωτισμοί, η μουσική, η χορογραφία των σωμάτων, τα ψυχρά πρόσωπα, οι σωστές δόσεις χιούμορ, οι αισθαντικές φωνές, η ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες. Μέσα σε αυτές τις τρεις ώρες, η περιπέτεια του Οδυσσέα είναι μια προσωπική περιπέτεια για καθένα ξεχωριστά που βλέπει τον εαυτό του στο πρόσωπο του ήρωα -συμβόλου. Τον ακολουθεί σε αυτή τη διαδρομή και μαζί του βιώνει δυσκολίες αλλά και συγκινητικές στιγμές. Όπως στη ζωή. Μέχρι τη στιγμή που ενώνεται ξανά με την αγαπημένη του Πηνελόπη και της λέει το αληθινό και απόλυτο «Είσαι η Ιθάκη μου». Ας είναι αυτή η παράσταση ένα ερέθισμα να κυνηγήσουμε με το ίδιο πάθος την προσωπική μας «Ιθάκη»…