Κοινωνία ώρα μηδέν…

Η φρικιαστική ιστορία του βιασμού και του θανάτου της 34χρονης Ζωής στη Ξάνθη μας αφήνει όλους άφωνους. Η νεαρή κοπέλα δέχτηκε επίθεση έξω από το πατρικό των γονιών της, κακοποιήθηκε σεξουαλικά και επειδή αναγνώρισε, όπως όλα δείχνουν το δράστη (γείτονάς της), χτυπήθηκε απάνθρωπα και πριν προλάβει να ξεψυχήσει περιλούστηκε με βενζίνη και κάηκε ζωντανή. Τί συναισθήματα και τι λόγια να περιγράψουν μια τέτοια είδηση;

Η οικογένεια και οι γείτονες πετάχτηκαν έξω από τις φωνές και τα ουρλιαχτά της κοπέλας. Είδαν τη φωτιά, ειδοποίησαν

την πυροσβεστική αλλά δεν κατάλαβαν ότι καιγόταν άνθρωπος. Μόνο όταν ο πατέρας βρήκε τα κλειδιά της άτυχης κόρης του στην πόρτα κατάλαβε τι είχε συμβεί.

Δράστης, όπως φέρεται να ομολόγησε, ένας 35χρονος γείτονας. Στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για απόπειρα βιασμού φοιτήτριας, είχε φυλακιστεί αλλά είχε αθωωθεί.

Πώς να αποδοθεί δικαιοσύνη και τι είδους σε μια τέτοια περίπτωση; Ο «αρρωστημένος» εγκληματίας θα καταδικαστεί, θα εκτίσει την ποινή του και μπορεί κάποια στιγμή να αποφυλακιστεί. Η κοπέλα θα γυρίσει πίσω στη ζωή; Οι γονείς και ο αδερφός της θα την ξαναδούν; Ποιο το αίσθημα δικαίου; Ακόμα και η θανατική ποινή να υπήρχε, θα άλλαζε κάτι για το θύμα και την οικογένειά της;

Το μεγάλο ζήτημα είναι να προλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις. Ειδικά όταν ο δράστης τελικά είχε ιστορικό. Θα μου πείτε τι να γίνει; Να παρακολουθείται συνεχώς, πρακτικά είναι αδύνατο. Απλά θα πρέπει όλοι μας να είμαστε υποψιασμένοι και να παίρνουμε τα μέτρα μας. Κι αυτό υπερβολή ακούγεται. Θα ζούμε δηλαδή μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια; Πραγματικά το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Έρχονται ορισμένες φορές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά σε τέτοιες ειδήσεις. Προσεύχεσαι για να μην συμβούν σε εσένα και στους δικούς σου. Έχουμε φτάσει σε σημείο να αδιαφορούμε για τον διπλανό μας, για την κοινωνία, γενικότερα, και να μεριμνούμε μόνο για το προσωπικό μας όφελος, συμφέρον. Συμπεριφερόμαστε εγωιστικά και έχουμε καταντήσει… «παρτάκηδες»!

Σε μια περίοδο κρίσης της κοινωνίας μας έχουμε όλοι αλλοτριωθεί. Βολεμένοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπό μας. Έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας. Γυρίζουμε το κεφάλι όταν μας ζητούν τη βοήθεια και μένουμε απαθείς. Με τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας συμμετέχουμε στην χάραξη μιας πορείας χωρίς αξίες, ιδανικά, όραμα κι ελπίδα. Παραμένουμε αδρανείς. Δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια για αλλαγή. Για ολική επαναφορά. Περιμένουμε τους «άλλους» να …βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Τον «από μηχανής Θεό»!

Αν δεν σπάσουν αυγά, ομελέτα δεν γίνεται. Αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμός από όλους. Επαναστατικές αλλαγές, μεταρρυθμιστικές ενέργειες και πρωτοβουλίες, κόντρα στο ρεύμα. Στροφή στην Παιδεία και τη Θρησκεία. Άγνωστα για πολλούς, βαρετά και κουραστικά για άλλους, ξεπερασμένα και «παλιομοδίτικα» για κάποιους. Είναι όμως η μόνη συνταγή που μπορεί να έχει ασφαλή αποτελέσματα σε μια κοινωνία που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην ολική κατάρρευση.