Κόστος οδήγησης και μέσων μεταφοράς

Ο νεόπλουτος τρόπος ζωής μας, είχε οδηγήσει μια τετραμελή οικογένεια να διαθέτει και να συντηρεί μέχρι και 4 διαφορετικά οχήματα. Με τα παιδιά στην εφηβεία ή την ενηλικίωση, κάθε μέλος είχε το αυτοκίνητο ή το δίκυκλό του. Με την αύξηση της τιμής της βενζίνης και του μέσου κόστους συντήρησης όμως ο νεοέλληνας άρχισε να μαζεύεται. Περιόρισε τον αριθμό των μέσων ή αντικατέστησε οχήματα μεγάλου κυβισμού με άλλα πιο οικονομικά.

Πολυτελή τζιπ, ατέλειωτες «κούρσες» και φανταχτερές μάρκες συνωστίζονται πλέον στις μικρές αγγελίες

και παρότι προσφέρονται σε τιμές πρόκληση, αδιανόητες σε παλαιότερες εποχές, δεν λένε να βρουν νέο κάτοχο. Τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας, το υπερβολικό κόστος διακίνησης, τα δυσβάσταχτα ασφάλιστρα, τα έξοδα επισκευής και συντήρησης στα συνεργεία, τα ελαστικά, ακόμη και το Κ.Τ.Ε.Ο. αποτελούν βραχνά τόσο στους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων όσο και στους κατόχους μοτοσικλέτας.

Με την έναρξη της οικονομικής στενότητας και την έξαρση της ανεργίας, η κατάθεση πινακίδων απόκτησε το χαρακτήρα «δρώμενου» στις εφορίες της χώρας. Ταυτόχρονα οι πολίτες άρχισαν να μην πληρώνουν τις ασφαλιστικές εταιρείες, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανθρώπινη ζωή, τους τραυματισμούς αλλά και τις αποζημιώσεις από την πρόκληση ζημιών. Ακόμη και το μικρότερο έξοδο του Κ.Τ.Ε.Ο. άρχισε να παραμελείται κι ας είναι κάθε 2 χρόνια. Για τα δίκυκλα δεν το συζητάω. Από πέρσι είναι υποχρεωμένα να περνούν από τεχνικό έλεγχο όλα όσα κυκλοφορούν στην Αττική (άνω των 50 κ.ε., ανά δύο χρόνια) ενώ έχει περάσει και με νόμο η κάρτα θορύβου (ανανέωση ανά χρόνο). Τα πρόστιμα αυξήθηκαν και έγιναν αυστηρότερα αλλά ο κόσμος δεν δείχνει να αλλάζει στάση αφού χρήματα δεν υπάρχουν. Έχει ιεραρχήσει έτσι τις ανάγκες και τις προτεραιότητές του που αδιαφορεί για τις συγκεκριμένες δαπάνες.

Το ότι κατατέθηκαν πινακίδες, ότι δεν ανανεώνονται τα ασφάλιστρα, ότι δεν γίνεται τεχνικός έλεγχος (από συνεργεία και Κ.Τ.Ε.Ο.), οτί δεν αντικαθίστανται τα ελαστικά όταν πρέπει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα τροχοφόρα δεν κυκλοφορούν. Προσωπικά έχω συναντήσει στους δρόμους πάρα πολλά αυτοκίνητα με «ευφάνταστες»-χειροποίητες πινακίδες που φέρουν έναν αριθμό (φαντάζομαι ότι παραπέμπει σε αυτόν που προϋπήρχε), με εξατμίσεις-καπνογόνα και φθαρμένα λάστιχα. Οχήματα όσο και μοτοσικλέτες με εκκωφαντικούς όσο και περίεργους ήχους, δείγμα αμέλειας τεχνικού ελέγχου. Απλά αναλογιστείτε να τρακάρετε με κάποιο ανασφάλιστο όχημα. Δεν φτάνω στο σημείο να αναφερθώ στην περίπτωση ατυχήματος και τραυματισμού. Θα μείνω μόνο στις υλικές ζημιές. Ποιός έχει πλέον τη δυνατότητα να καλύψει από μόνος του το κόστος αποκατάστασης των ζημιών; Ή ποιος μπορεί να αποκτήσει με την ίδια ευκολία νέο όχημα σε αντικατάσταση κάποιου που κρίνεται ακατάλληλο από μια σύγκρουση; Ειδικά με τον τρόπο οδήγησης των Ελλήνων και τους αμέτρητους λογαριασμούς που είναι κολλημένοι στο …παρμπρίζ όταν οδηγούμε! Έχουμε φτάσει στο σημείο να κρατάμε το τιμόνι και αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μας είναι κάθε τι άλλο από το να επιδεικνύουμε την πρέπουσα προσοχή μπροστά μας και στους καθρέφτες μας!

Είναι γεγονός. Σχεδόν όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και αυτονόητα, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Με ότι έχει «λαμβάνειν» ο καθένας, αγοράζει τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Το αυτοκίνητο και η μοτοσικλέτα δεν είναι πλέον ένα είδος «επίδειξης» αλλά ένα επιπλέον, αναπόφευκτο για πολλούς, βάρος.