Ο (μεθ)επόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας, λέγεται… Ομπάμα. Και έρχεται από την πόλη της Αναγέννησης

Κάποιες φορές είναι δύσκολο να τα βάλεις με το πεπρωμένο. Ειδικά αν έχεις να αντιμετωπίσεις… πείσματα της Ιστορίας. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας είχε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές μια μοναδική ευκαιρία να “διορθώσει” το πολιτικό αποτύπωμά του στη γειτονική χώρα. Απέναντι σε μια Κεντροδεξιά την οποία δεν προλάβαινε να “συμμαζέψει” ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και στο περιθώριο της εισόδου ενός πρώην κωμικού στον δημόσιο βίο, η Κεντροαριστερά έμοιαζε να κερδίζει ένα σίγουρο στοίχημα.

Οι εκλογές,

αλλά και οι μήνες που ακολούθησαν έδειξαν ότι το στοίχημα ήταν πράγματι σίγουρο. Και όμως, το Δημοκρατικό Κόμμα το έχασε, επειδή πόνταρε στον λάθος άνθρωπο. Η επικράτηση του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι απέναντι στον Ματέο Ρέντσι, στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του υποψηφίου πρωθυπουργού, έδειξε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα δεν ήταν έτοιμο να αλλάξει. Δεν ήταν έτοιμο να κάνει το άλμα υπέρβασης προς το μέλλον.

Η προχθεσινή παραίτηση Μπερσάνι, που επισημοποιήθηκε σήμερα με την ανάθεση των ηνίων της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος σε ένα άτυπο διευθυντήριο, ώστε να προχωρήσουν οι συζητήσεις υπό τον επανεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο για τη συγκρότηση κυβέρνησης “μεγάλου συνασπισμού” με την Κεντροδεξιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δείχνει πόσο χρόνο έχασε η ιταλική Κεντροαριστερά από εκείνη την… αστοχία.

Πόσο χρόνο έχασε η Ιταλία. Πόσο χρόνο έχασε η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη, που όσο η Ρώμη αδυνατεί να στείλει λευκό καπνό πολιτικής σταθερότητας, θα παραμένει έρμαιο των αδηφάγων ορέξεων των κερδοσκόπων.

Απ΄την άλλη, αυτή η επώδυνη εμπειρία, ίσως και να διευκόλυνε το μέλλον. Αν ο Ματέο Ρέντσι επιλέξει να διεκδικήσει το χρίσμα του υποψήφιου πρωθυπουργού, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα το κερδίσει. Και μάλλον θα κερδίσει στη συνέχεια και τις εκλογές, ως το μοναδικό “φρέσκο” πρόσωπο σε ένα πολιτικό κατεστημένο που έχει κουραστεί, αλλά κυρίως έχει κουράσει. Αφού θα έχει προηγηθεί λογικά ο “μεγάλος συνασπισμός”.

Ο 38χρονος δήμαρχος της Φλωρεντίας, έχει το παρατσούκλι “Ιταλός Ομπάμα”, επειδή στηρίζεται στην επικοινωνία, και αξιοποιεί τα social media για την καλύτερη διάχυση των μηνυμάτων του.

Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι έρχεται από την πόλη της Αναγέννησης. Που, ακόμη και σήμερα αν την επισκεφτείς, δυσκολεύεσαι να μην επηρεαστείς από μια υποσυνείδητη αίσθηση της ανάγκης να εκφράσεις ο ίδιος την αλλαγή που θα ήθελες να δεις στον κόσμο.