Ο Τσίπρας και η “ισορροπία του τρόμου”

Twitter @EmOikonomidis

Η Ελλάδα της κρίσης συνεχίζει να πορεύεται με συγκεκριμένες, δεδομένες και επαναλαμβανόμενες πολιτικές σταθερές, Ίσως και αυτή η διαπίστωση από μόνη της να προσφέρει μια “κοντινή” εξήγηση για το γεγονός ότι η Ελλάδα φλερτάρει με την απογοητευτική προοπτική να είναι μια από τις λίγες χώρες που, βγαίνοντας από μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, θα έχουν κερδίσει ελάχιστα σε σχέση με όσα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει. Ώστε

ο καθρέφτης του εθνικού μέλλοντος να μη θολώσει ποτέ ξανά, τουλάχιστον όχι στη βάση των ίδιων παθογενειών και στρεβλώσεων.

Μια τέτοια σταθερά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, είναι το άβολο κοστούμι του εκάστοτε Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ο οποίος βρίσκεται στη δύσκολη θέση να κρίνεται για μια πολιτική που δυνητικά θα μπορούσε να εφαρμόσει, ώστε να πείσει την κοινωνία ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση απέναντι στην κυβέρνηση που ασκεί την εξουσία.

Η μάχη αυτή συνιστά επί της ουσίας μια ισορροπία τρόμου. Ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον λαϊκισμό. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα… ροζ συννεφάκια. Ανάμεσα στο τι πρέπει και μπορεί να γίνει, και στο τι… λέμε ότι θα κάνουμε. Γι’ αυτό άλλωστε και, τουλάχιστον μέχρι την τελική ευθεία της πολιτικής κατάρρευσης μιας κυβέρνησης, ακόμη και στην περίπτωση που η Αξιωματική Αντιπολίτευση βρίσκεται δημοσκοπικά μπροστά στην πρόθεση ψήφου, ο Αρχηγός της δυσκολεύεται να προσπεράσει τον εν ενεργεία πρωθυπουργό.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Και το επιβεβαίωσε πλήρως με τη χθεσινή εμφάνισή του στην εκπομπή “Ενικός” του Νίκου Χατζηνικολάου, εκεί όπου προσπάθησε να μεταπηδήσει στον ρεαλισμό, διατηρώντας ωστόσο ρητορική… ικανοποίησης του ακροατηρίου του, ακόμη κι αν οι συγκυρίες δεν προσφέρονται.

Με αυτονόητη την κοινωνική δυσφορία για το Μνημόνιο, και αντίστοιχα αναμενόμενη τη δυσφορία για την κυβέρνηση που ασκεί την εξουσία, ανεξαρτήτως του αν φταίει η ίδια ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να οικοδομήσει ρεύμα ανατροπής και καλπασμού προς την εξουσία.

Και η ευθύνη γι΄αυτό θα πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως στον πρόεδρό του. Στην Ελλάδα άλλωστε, όπως και στις περισσότερες άλλες χώρες του κόσμου, η πολιτική αντιπαράθεση έχει αμιγώς προσωπικά χαρακτηριστικά. Τα πρόσωπα οπτικοποιούν τα μηνύματα που κομίζουν. Και μπαίνουν στη διαδικασία της σύγκρισης.