Παπαδημούλης: Η Αριστερά απορρίπτει τη βία ως πολιτικό μέσο

Εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην “Ημερησία του Σαββάτου” παραχωρεί σήμερα ο Δημήτρης Παπαδημούλης.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην πολιτική επικαιρότητα, την απεργία στο Μετρό, τις δημοσκοπήσεις, την κόντρα του Κουμουνδούρου με τον Ευάγγελο Βενιζέλο,

Αναλυτικά, το κείμενο της συνέντευξης του Δημήτρη Παπαδημούλη στην “Ημερησία του Σαββάτου”:

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε πρόσφατα τη Γερμανία και συναντήθηκε με τον Β. Σόιμπλε, τον ισχυρό άνδρα της γερμανικής κυβέρνησης και της ευρωζώνης. Πολλά ακούστηκαν για μια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς μια “ρεαλπολιτίκ”, όπως και για το ταξίδι του προέδρου του στις ΗΠΑ. Σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η στροφή;

Ο Α. Τσίπρας είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας χώρας της Ευρωζώνης και πιθανόν o επόμενος Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Με αυτή την ιδιότητα είναι λογικό και αναμενόμενο να συναντιέται με αρχηγούς κομμάτων, μέλη κυβερνήσεων, εκπροσώπους οργανισμών κλπ. Δεν πρόκειται ούτε για στροφή στη στάση και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ούτε για ξαφνικό έρωτα του κ. Σόιμπλε ή της ελίτ των ΗΠΑ προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αντιθέτως, παρατηρούμε μια αλλαγή της θεσμικής συμπεριφοράς από την άλλη πλευρά. Ο Α. Τσίπρας στις συναντήσεις του, θέτει το αδιέξοδο και τις καταστροφικές συνέπειες της λιτότητας και την ανάγκη ενός ελληνικού αλλά και ευρωπαϊκού σχεδίου ανάπτυξης. Δεν είμαστε, όπως αντιλαμβάνεστε, βολικοί συνομιλητές αλλά οι συναντήσεις έχουν σημασία όταν καταγράφονται και διαφορές απόψεων.

Ορισμένοι επίσης θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί μια μετατόπιση από τη γραμμή “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” με την προβολή κυρίως των συνεπειών από την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Είναι έτσι;

Τα μέτρα των Μνημονίων εκφράζουν υφεσιακές πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης: περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων για χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.

Υποστηρίζουμε σταθερά την αναγκαιότητα τερματισμού αυτής της πολιτικής λιτότητας που οδηγεί στο οικονομικό κραχ, τη μαζική ανεργία, την εξαθλίωση εκατομμυρίων και τρέφει το φασισμό. Προτείνουμε μια εναλλακτική στρατηγική διεξόδου που περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος, το πολιτικό σύστημα και τις σχέσεις του με την πραγματική οικονομία, με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με δικαιοσύνη.

Η κυβέρνηση επιταχύνει τις διαδικασίες αποκρατικοποιήσεων. Ποια είναι η θέση σας; Πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, εφόσον αυτές διευκολύνουν τις επενδύσεις, με κριτήριο την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας;

Όσο δεν υπάρχει οικονομική σταθερότητα στη χώρα, δεν θα γίνουν σοβαρές ξένες επενδύσεις. Από την άλλη, οι ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα με τον τρόπο που προωθούνται, όπως-όπως και όσο-όσο, δεν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, δεν καθιστούν το χρέος βιώσιμο και δεν φέρνουν ανάπτυξη. Οι δημόσιοι πόροι πρέπει να διατίθενται για να συγκροτούνται μεγάλες αναπτυξιακές κοινοπραξίες, με μικτή σύνθεση, με ντόπιες και ξένες επιχειρήσεις, μέσω των οποίων θα επιχειρήσουμε να δημιουργήσουμε παραγωγική βάση και πόλους ανάπτυξης, χωρίς να ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία. Εμείς θα εργαστούμε για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας και της διαφθοράς, που υπονομεύει την ανάπτυξη.

Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν το ΣΥΡΙΖΑ σε μια κατάσταση “υψηλής στασιμότητας”. Που την αποδίδετε;

Φαντάζομαι ότι αναφέρεστε στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ισοπαλία ΝΔ -ΣΥΡΙΖΑ στη ζώνη του 28-30%.

Θα απέδιδα αυτήν την «υψηλή στασιμότητα», όπως την αποκαλείτε, στις προσδοκίες που δημιουργούν οι συνεχείς εξαγγελίες της κυβέρνησης για ανάπτυξη που έρχεται αλλά, κυρίως, στη στρατηγική της έντασης, της λάσπης και της εμφυλιοπολεμικής ρητορείας που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η κυβέρνηση πέτυχε, ίσως προσωρινά, την αποπροσανατολιστική αλλαγή της ατζέντας από τα θέματα της οικονομίας και τα κοινωνικά προβλήματα, στο δόγμα Δένδια περί “νόμου και τάξης” αλλά με ένα τεράστιο αρνητικό τίμημα για τη χώρα, τη δημοκρατία και την οικονομία.

Μήπως τελικά ο καταγγελτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι αποτελεί αξιόπιστη κυβερνητική λύση;

Το επιχείρημα πως όσοι δεν συμφωνούν με τις κυβερνητικές επιλογές, απλά εκφέρουν καταγγελτικό λόγο, χωρίς εναλλακτική πρόταση, αποτελεί απλώς διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι καταγγελτικός απέναντι στην κραυγαλέα αδικία, την παραβίαση δικαιωμάτων, το έλλειμμα δημοκρατίας, την αυθαιρεσία και την ασυλία των ισχυρών. Δεν μένουμε όμως μόνο εκεί. Προτείνουμε ρεαλιστικές λύσεις που όμως, δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε μαγικές. Π.χ την εξεύρεση πόρων μέσα από την φορολογική μεταρρύθμιση, μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας με επενδύσεις σε έρευνα και νέες τεχνολογίες, εναλλακτικές πηγές ενέργειας κλπ., και βέβαια μια συνολική και βιώσιμη ευρωπαϊκή λύση για το χρέος.

Δεν υπάρχει ανάγκη να αρθρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πειστικό πρόγραμμα με ορίζοντα τετραετίας και αφετηρία τις καθημερινές ανάγκες ομάδων και πολιτών;

Θεωρούμε ότι πράττουμε σωστά που παραμένουμε συνεπείς με τις βασικές επιλογές που θέσαμε προεκλογικά. Είναι και το συμβόλαιό μας με το 27% που μας ψήφισε. Αυτό όμως, ταυτόχρονα, πρέπει να συνοδεύεται με την ευκρινή ανάγνωση των νεώτερων στοιχείων της συγκυρίας και την αναγκαία αναπροσαρμογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεξεργάζεται και πρέπει να επιταχύνει τους ρυθμούς του, το εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμά του, για την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη η οποία δεν θα στηρίζεται στη μαζική φτωχοποίηση των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων, αλλά στη βελτίωση της διοίκησης, την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, την απλοποίηση της νομοθεσίας, την αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων, την ενίσχυση κλάδων με εξωστρέφεια, σε ένα καλύτερο φορολογικό σύστημα.

Με δεδομένη την ένδεια πολιτικών συμμαχιών, πώς μπορεί να προσδοκά κυβερνητική εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι, για παράδειγμα, λύση μια συνεργασία με το κόμμα των “Ανεξάρτητων Ελλήνων”;

Το «όχι» στο μνημόνιο δεν αρκεί για να γεφυρώσει τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο κομμάτων σε πολλούς τομείς. Δεν βιαζόμαστε όμως, δεν βάζουμε το κάρο πριν από το άλογο. Το να πηγαίνει κανείς ανάποδα, «πρώτα επιλέγω με ποιους θα συμμαχήσω και μετά κοιτάω τι θα κάνω» είναι ανορθολογικό και επικίνδυνο και είναι ένας τρόπος που δεν ταιριάζει στην δικιά μας Αριστερά.

Με γνώμονα το πρόγραμμά μας, τη λαϊκή εντολή και με αξιόπιστα πρόσωπα, όχι κατ’ ανάγκην μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα δώσουμε κυβέρνηση στον τόπο, που θα σταματήσει τον καταστροφικό υφεσιακό κατήφορο και την ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί. Τα πράγματα και στην κοινωνία και την πολιτική αλλάζουν γρήγορα. Όσοι προτρέχουν, κατασκευάζοντας καρικατούρες και σενάρια βιάζονται και θα διαψευσθούν!

Βλέπετε φώς στο τούνελ με τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ; Θα υπάρξει αποτέλεσμα;

Ποτέ δεν είχα την αυταπάτη ότι το σύστημα της ασυλίας των ισχυρών και της σκανδαλώδους κάλυψης της φοροδιαφυγής μπορεί να αντιμετωπιστεί απλώς με τη βοήθεια κάποιας εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής ή με την ευσυνείδητη δουλειά κάποιων δικαστικών. Παρόλα αυτά, η αναγκαστική αποδοχή της τοποθέτησης 4 ψηφοδόχων, όπως είχε προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, υπήρξε μια ήττα για όσους δεν ήθελαν να εκτεθεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ούτε καν στην ψηφοφορία. Αλλά και το γεγονός ότι τελικά δεν τηρήθηκε από το σύνολο των κυβερνητικών βουλευτών η γραμμή της «επίσκεψης» μόνο της κάλπης για τον κ. Παπακωνσταντίνου που θα μετέτρεπε τη μυστική ψηφοφορία σε φανερή, δεν έχει μόνο σημειολογικό αλλά και πολιτικό ενδιαφέρον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ διεκδικεί εκείνες τις πολιτικές και θεσμικές τομές που θα αλλάξουν τις δομές και πρακτικές της εξουσίας, οι οποίες κατέστησαν την Ελλάδα τη μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ απ’ αυτή τη λίστα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να στοχοποιεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλο και πολλοί κάνουν λόγο για μια βεντέτα Βενιζέλου-Τσίπρα που φθείρει και τους δύο πολιτικούς χώρους. Τι πιστεύετε εσείς;

Δεν στοχοποιούμε ούτε πρόσωπα ούτε πολιτικούς χώρους. Αντίθετα συγκρουόμαστε μετωπικά με αμαρτωλές πολιτικές πρακτικές και χρεωκοπημένες δομές που έφεραν τη χώρα και την κοινωνία σε αυτή την κατάσταση. Εργαζόμαστε για τη δημοκρατική ανατροπή ενός πολιτικού και οικονομικού καρτέλ που γεννά διαφθορά, διαπλοκή, εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

Έχουμε πλέον αναβίωση της τρομοκρατίας και μάλιστα της τυφλής. Ως κόμμα πώς προσεγγίζετε αυτό το επικίνδυνο φαινόμενο και ποια πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σας η αντιμετώπισή του;

Η Αριστερά πρεσβεύει τη μαζική, ειρηνική, μαχητική, συλλογική και οργανωμένη δράση, απορρίπτοντας τη βία ως πολιτικό μέσο. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι θιασώτες του νόμου και της τάξης, που σκόπιμα επιχειρούν να ταυτίσουν την Αριστερά με φαινόμενα βίας, τα οποία πηγάζουν από τη δική τους πολιτική και εξυπηρετούν δικές τους σκοπιμότητες. Το ζητούμενο της κοινωνίας είναι η εξάρθρωση του φαινομένου και η τιμωρία των υπευθύνων. Είναι κάτι που όλες οι κυβερνήσεις υπόσχονται, αλλά τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα είναι ανεπαρκή.

Με αφορμή τις απεργίες στα Μέσα Μεταφοράς, πώς κρίνετε την πρόταση να ψηφίζουν όλοι οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο για την διεξαγωγή ή όχι της απεργίας; Δεν είναι η πιο δημοκρατική επιλογή;

Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων προστατεύονται από το Σύνταγμα και τους νόμους. Η απεργία ασκείται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ως μέσο για τη διαφύλαξη και προαγωγή των συμφερόντων των εργαζομένων όπως ορίζει το καταστατικό τους και με τους περιορισμούς του νόμου. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων υλοποιούν συλλογικές αποφάσεις των συνελεύσεών τους. Η κυβέρνηση, με τις δηλώσεις της και την προσπάθεια ποινικοποίησης των κινητοποιήσεων, επιχειρεί να στρέψει το επιβατικό κοινό εναντίον των εργαζομένων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναβάλλει τη διεξαγωγή του συνεδρίου για τις αρχές του καλοκαιριού ή ακόμη και το φθινόπωρο. Τελικά μήπως η διαδικασία ανασύνθεσης του κόμματος συναντά πολύ περισσότερες δυσκολίες από αυτές που διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού;

Δεν έχει υπάρξει καμία απόφαση αναβολής του ιδρυτικού συνεδρίου για το φθινόπωρο. Ωστόσο, η μετεξέλιξη από μια μικρή πολιτική συμμαχία με εκλογική απήχηση της τάξης του 3-5% σε ένα ενιαίο πολιτικό φορέα που μάλιστα καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα ιστορικών διαστάσεων, προφανώς και αποτελεί ένα πολύ δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο εγχείρημα που πρέπει να κερδηθεί. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην φοβηθούμε τη μαζικοποίηση, γιατί διατηρούμε το στρατηγικό μας όραμα. Πρέπει να προχωρήσουμε με τόλμη και αυτοπεποίθηση, χωρίς νέες αναβολές. Η κοινωνία και η πιεστική συγκυρία «μας τραβούν από το μανίκι».