Σκληρή επίθεση Βάιντμαν στην πολιτική Ντράγκι

Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας και μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Jens Weidmann, δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του. Υπήρξε πάντοτε ο σκληρότερος επικριτής της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη εκ μέρους της ΕΚΤ.

Σε συνέντευξή του προς το οικονομικό περιοδικό Wirtschaftswoche, ο Γερμανός τραπεζίτης, παρά την ηρεμία στις αγορές

μετά την κατ’ αυτόν λανθασμένη απόφαση του Προέδρου της ΕΚΤ Mario Draghi να αγοράζει, αν χρειασθεί, απεριόριστο αριθμό ομολόγων υπερχρεωμένων κρατών, εμμένει σταθερός στην σαφή του αντίθεση.

Κατά τον Weidmann, η νηνεμία στις αγορές είναι μόνο προσωρινή και θεωρεί τα μέτρα που λαμβάνει η ΕΚΤ ως λανθασμένο μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οι αγορές θα επανασκήσουν μεγάλη πίεση στις ευρωπαϊκές οικονομίες, σε περίπτωση που κάποια από τις χώρες δεν εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που της αναλογεί. Τότε η ΕΚΤ θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στην αγορά ομολόγων, παραγνωρίζοντας την μη τήρηση των συμφωνηθέντων, και στην άρνηση περαιτέρω παρέμβασης με αποτέλεσμα την επιδείνωση της κρίσης. Για να αποφύγει αυτό το δίλημμα η ΕΚΤ θα έπρεπε, κατά τον Jens Weidmann, να έχει αποφύγει την διασταλτική ερμηνεία των αρμοδιοτήτων της.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απορρέει από την πολιτική της ΕΚΤ θεωρεί ο Πρόεδρος της Bundesbank ότι είναι η χαλάρωση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας των κρατών – μελών. Παρά την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων, διαβλέπει μείωση των κινήτρων για συνέχιση αυτής της πορείας, δεδομένου ότι τα πακέτα βοήθειας γίνονται ολοένα και πιο γενναιόδωρα.

Αντ’ αυτού η ΕΚΤ θα έπρεπε να περιορισθεί στο βασικό της αντικείμενο, που είναι η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών: «Δεν είμαστε καθαριστές των πολιτικών αποτυχιών», λέει χαρακτηριστικά, ενώ πιστεύει ότι, σε περίπτωση που η κρίση χρέους αναθερμανθεί, ο μηχανισμός ESM θα έλθει στα όριά του. Και προσθέτει: «Αν εμείς οι κεντρικοί τραπεζίτες αρχίζαμε να παριστάνουμε τους θηριοδαμαστές δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, τότε θα ετίθετο γρήγορα και δικαίως το ερώτημα, αν η Κεντρική Τράπεζα υπερβαίνει ή όχι τον τομέα αρμοδιοτήτων της».