Το άγχος της “καταληκτικής” ημερομηνίας

Είναι το σλόγκαν που κυκλοφορεί «ευρέως». Το κυρίαρχο αίτιο άγχους του μέσου πολίτη. Σε κάθε τομέα της ζωής, μα κυρίως σε ότι έχει να κάνει με ληξιπρόθεσμες ημερομηνίες πληρωμών αλλά και γενικότερα σε θέματα που αφορούν την καριέρα, την υγεία και τις κοινωνικές υποχρεώσεις.

Από την στιγμή σύλληψης της ανθρώπινης ζωής, η ανθρώπινη ύπαρξη «μπαίνει» σε αυτό το …παιχνίδι. 9 μήνες εγκυμοσύνης, με το γυναικολόγο να δίνει «καταληκτική ημερομηνία» τοκετού. Έπειτα αρχίζουν οι «καταληκτικές ημερομηνίες» εμβολιασμού από τον παιδίατρο. Μπαίνοντας το σχολείο στη ζωή του παιδιού, αρχίζουν άλλα κρίσιμα

ημερολογιακά όρια. Τεστ, διαγωνίσματα, βαθμολογίες. «Καταληκτικές ημερομηνίες» παράδοσης εργασιών, υποβολής δικαιολογητικών, εξετάσεων. Με την κοινωνικοποίηση και την προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας, ημερολογιακά περιθώρια αποστολής βιογραφικού ή χρονικά περιθώρια που δίνουμε από μόνοι μας, ο καθένας στον εαυτό του, προκειμένου να επιτύχει συγκεκριμένους στόχους. Μέσα στο χώρο εργασίας, η δομή του κάθε επαγγελματικού χώρου στιγματίζεται από τη σχέση προϊσταμένου-υφισταμένου, τα όρια και τα χρονοδιαγράμματα που δίνονται κάθε φορά για την επίτευξη του σκοπού. Στα πλαίσια του ανταγωνισμού και του συνεχώς μεταβαλλόμενου εξωτερικού περιβάλλοντος, αυτά τα χρονικά περιθώρια ολοένα και στενεύουν.

Ακόμα και η κυβέρνηση, όπως η κάθε επιχείρηση και οργανισμός, εργάζεται και λειτουργεί βάσει «καταληκτικών ημερομηνιών». Για να μην πάω πιο πίσω, ας μείνουμε στα «σύγχρονα» …Μνημόνια. Έχουμε «ζαλιστεί» από τις καταληκτικές ημερομηνίες. Να πιάσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους, να μπορέσουμε να εκταμιεύσουμε τη δόση, να φανούμε αξιόπιστοι στις υποσχέσεις μας, να εφαρμόσουμε χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί. Όλα ένα άγχος. Να τρέξουμε, να προλάβουμε, να κινηθούμε γρήγορα, να επιβεβαιώνουμε συνεχώς τις δυνατότητές μας. Ένας ψυχοφθόρος όσο και επίπονος ρυθμός ζωής που έχει καλλιεργηθεί στον άνθρωπο από τον υπερκαταναλωτικό τρόπο ζωής και την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του. Παράλληλα βέβαια με την επιδίωξη της δόξας και του χρήματος.

Έτσι όμως έχουμε χάσει το νόημα της ζωής. Έχουμε χάσει την ησυχία μας, αδιαφορούμε για την υγεία μας, αποστασιοποιούμαστε από την οικογένεια και τους φίλους μας, σπαταλούμε το χρόνο μας και αφήνουμε τις στιγμές να περνούν χωρίς να τις βιώνουμε.

Κάποιοι ήδη αφήνουν τις «καταληκτικές ημερομηνίες» να προσπερνούν. Είτε από επιλογή, είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία. Το ζήτημα είναι και υποκειμενικό και αντικειμενικό. Όπως σε όλα έτσι και εδώ πρέπει να υπάρχει μέτρο. Αξιολόγηση, ιεράρχηση και επαναπροσδιορισμός του δρόμου με τον οποίο θα μπορέσουμε να ζήσουμε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι. Επικεντρώνοντας στον άνθρωπο και όχι σε υλικά ή άυλα μέσα διαβίωσης και φιλοσοφικές θεωρίες. Εμείς έχουμε επιτρέψει στο άγχος να εισέλθει στη ζωή μας, εμείς πρέπει να φροντίσουμε να το περιορίσουμε. Σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.