Το Ευρωκοινοβούλιο… βάζει χέρι στις τράπεζες

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέβαλε τη θέση του και από τον επόμενο χρόνο μπαίνει πλαφόν στις πληρωμές μπόνους των τραπεζικών στελεχών. Τα κράτη-μέλη διαπραγματεύονταν για εβδομάδες την εξέλιξη αυτή και κάποια εξ αυτών προσπαθούσαν να τη ματαιώσουν.

Οι τράπεζες στην Ευρωπαϊκή Ένωση υποχρεούνται από του χρόνου να κρατούν τις πληρωμές μπόνους εντός ορισμένων ορίων. Το Ευρωκοινοβούλιο και τα κράτη-μέλη συμφώνησαν τα ξημερώματα μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις για την επιβολή πλαφόν.

Όπως ανακοίνωσε ο επικεφαλής

των συνομιλιών εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αυστριακός Ευρωβουλευτής Othmar Karas, «για πρώτη φορά στην ιστορία της ρύθμισης των χρηματοπιστωτικών αγορών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπαίνει όριο στα μπόνους των τραπεζικών στελεχών».

Κατά βάση, τα μπόνους αυτά δεν θα μπορούν να ξεπερνούν το ύψος του βασικού μισθού. Μόνο υπό συγκεκριμένες συνθήκες η επιπλέον αμοιβή θα μπορεί να είναι μέχρι και διπλάσια της βασικής.

Πολύ σημαντικότερες κρίνονται όμως οι νέες ρυθμίσεις που περιλήφθηκαν στη συμφωνία γύρω από τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών. Το ύψος στο οποίο θα πρέπει να έρχονται αυτά ορίζεται δραστικά υψηλότερο σε σχέση με πριν, ώστε οι τράπεζες να μην λαμβάνουν υπερβολικά ρίσκα και να κινδυνεύουν να περιέλθουν έτσι σε κατάσταση που θα απαιτεί την διάσωσή τους με λεφτά των φορολογούμενων πολιτών.

Ενάντια στην εξέλιξη αυτή ήταν κυρίως η Μεγάλη Βρετανία, δεδομένης της μεγάλης σημασίας του χρηματοπιστωτικού τομέα για την οικονομία της.

Λεπτομέρειες της συμφωνίας δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές, ενώ απομένει και η επικύρωσή της από τα κράτη-μέλη. Σκοπός της είναι να μετριαστούν οι κίνδυνοι από την πρακτική ανάληψης αλόγιστων ρίσκων εκ μέρους πολλών τραπεζών.

Παράλληλα, λαμβάνει υπόψη της και τη γενική λαϊκή κατακραυγή, αφού ευρωπαϊκές τράπεζες διασώθηκαν με δισεκατομμύρια των πολιτών, την ώρα που πολλοί μάνατζερ των τραπεζών εισέπρατταν δυσθεώρητα μπόνους ως αμοιβή για τις «επιτυχημένες» υπηρεσίες τους.

Η ρύθμιση αποτελεί μέρος του νομοθετικού πακέτου για την μετατροπή σε ευρωπαϊκό δίκαιο των διεθνών ρυθμίσεων για τα ίδια κεφάλαια, εν συντομία Βασιλεία ΙΙΙ. Θεωρείται ως η σημαντικότερη αντίδραση της πολιτικής στην τραπεζική κρίση.