Το μάθημα ζωής του “HUMAterra”

Η αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικής έχει διαμορφωθεί ειδικά για την παράσταση. Η σκηνική δράση εκτυλίσσεται σε απόσταση αναπνοής από το κοινό. Η παράσταση αρχίζει με μουσική, η οποία αποτελεί και βασικό άξονα της. Το παραδοσιακό στοιχείο είναι διάχυτο. Το «πάντρεμα» των μουσικών οργάνων είναι εύστοχο.

Πρωταγωνιστής είναι το ανθρώπινο σώμα. Οι χορευτές δοκιμάζουν τα κινητικά τους όρια, τόσο εκείνοι που δεν έχουν κινητικές αναπηρίες, όσο και εκείνοι που έχουν. Αυτό είναι που προκαλεί και το θαυμασμό των θεατών. Πώς να μη

συγκλονιστείς όταν παρακολουθείς ανθρώπους με τόσο ισχυρή θέληση και αγάπη σε αυτό που κάνουν; Πώς να αγνοήσεις ότι αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν καθημερινά δυσκολίες σε μία κοινωνία που δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα φιλόξενη σε αυτή την ομάδα ατόμων; Η κοινωνική προέκταση είναι εμφανής στη χοροθεατρική αυτή παράσταση. Τα ζητήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Αυτό που κυριαρχεί όμως είναι η ένωση όλων των χορευτών, το «μπλέξιμο» των κινήσεων τους. Ο Ρενάτο Τζανέλλα, δημιουργεί ενδιαφέρουσες χορογραφίες, χωρίς να αγνοεί το έμψυχο υλικό του ούτε στιγμή. Σκηνές όπως αυτή ανάμεσα σε δύο χορευτές που «παίζουν» με τις πατερίτσες ή το ντουέτο ενός χορευτή με αμαξίδιο με τη χορεύτρια που γίνεται ένα μαζί του, προκαλούν συναισθήματα. Ο θεατής δεν είναι απλός παρατηρητής, καλείται ουσιαστικά να γίνει μέτοχος σε αυτή την προσπάθεια, σε αυτό το παιχνίδι με τα σώματα. Οι ρόδες των αμαξιδίων γίνονται σύμβολα, χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως – ομοίως και οι πατερίτσες. Τα σώματα κινούνται ανάμεσα στην ισορροπία και την ανατροπή, μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι θέλουν να σπάσουν τα όρια τους, σε ξαφνιάζουν, σε συγκινούν.

Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη συντελούν απόλυτα στη δημιουργία μίας μυσταγωγικής ατμόσφαιρας. Οι μάσκες ζώων που χρησιμοποιούνται ενίοτε καθώς και κάποιες επαναλαμβανόμενες, ομαδικές χορογραφίες με οδηγούν σε διονυσιακά δρώμενα, ή έστω σε αναφορές αυτών. Όπως προείπα, το ελληνικό, παραδοσιακό στοιχείο είναι έντονο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το γυμνό ζευγάρι στο οποίο ρίχνουν χώμα οι «περφόρμερς». Η αξιέπαινη εμφάνιση της χορεύτριας με τις πατερίτσες. Ο ομαδικός κρητικός χορός. Η λύρα και το σόλο του εμβληματικού Ψαραντώνη -μουσική κορύφωση της βραδιάς. Το πάθος από όλους τους χορευτές. Η δίψα για έκφραση. Η προσπάθεια κατάρριψης των κοινωνικών προκαταλήψεων. Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα. Το “HUMAterra” της ομάδας Δαγίπολη -σε συνεργασία με πολλούς ακόμα συντελεστές- ήταν μία ξεχωριστή εμπειρία για όσους την παρακολούθησαν. Για πολλούς λόγους. Μάθημα ζωής και τέχνης…