Τρομοκράτες ή… “δήθεν”;

Ξεκινώντας, να τονίσω πως κάθε μορφή βίας είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχεται. Από εκεί και πέρα αυτό που εύκολα γίνεται αντιληπτό είναι πως η κοινωνία μας έχει χάσει κάθε ίχνος λογικής. Σε μια δημοσίευση ενός δικτύου κοινωνικής δικτύωσης, έμεινα σε ένα σχόλιο: «…μέχρι και οι τρομοκράτες μας είναι για τα μπάζα…». Σε μια φράση αποτυπώνεται το τί έγινε στο πολυκατάστημα του Αμαρουσίου χθες την Κυριακή. Γιατί κανείς πραγματικά δεν καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο χτυπήθηκε ένας τέτοιος στόχος, που το μόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει είναι θύματα και τίποτα άλλο.

Διάβασα

ότι σκοπό είχαν να επιδείξουν τη δύναμή τους. Ότι μπορούν δηλαδή να «χτυπήσουν» οπουδήποτε, χωρίς να υπολογίζουν κάμερες και λοιπά μέτρα ασφαλείας, και όποτε θέλουν, μην υπολογίζοντας την πολυκοσμία. Εγώ πάλι θα πω πως ακόμη και η τρομοκρατία έχει αλλάξει χαρακτήρα. Θα συμφωνήσω με άλλο σχόλιο του διαδικτύου που αναφέρει πως κάποια «κολλεγιόπαιδα», γέννημα θρέμα του ελληνικού συνδικαλισμού ή της πλουτοκρατίας, απλά θέλουν κάτι να κάνουν για να έχουν να λένε. Χωρίς ένα σοβαρό σκοπό και με καμιά σοβαροφανή αιτιολογία.

Μετά τους «πανηγυρισμούς» για την εξιχνίαση και τη σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη, επί υπουργείας του κ.Χρυσοχοϊδη (εν’ όψει Ολυμπιακών αγώνων – τυχαίο;), ξεπήδησαν πολλές μικρές τρομοκρατικές οργανώσεις. Σαν τα μανιτάρια. Σαν να ήθελαν κάποιοι να δηλώσουν την ύπαρξή τους, απλά και μόνο για να μη μας λείψουν οι «τρομοκράτες». Η κοινωνία δεν φοβάται. Ο κόσμος δεν τρομοκρατείται. Εδώ αντέχει 3 μνημόνια, θα φοβηθεί κάποια «παιδάκια» που θέλουν να «παίξουν» με γκαζάκια και φωτιές; Αυτοί κάποια στιγμή από μόνοι τους θα κάνουν το λάθος και θα την «πατήσουν»!

Το μεγάλο ζήτημα είναι άλλο. Ποιοί ανέχονται και ποιοί τρέφονται από αυτή την κατάσταση. Το αίσθημα ότι πρόκειται για «στημένο παιχνίδι» ποτέ δεν θα εξαφανιστεί από το μυαλό του μέσου πολίτη. Ακόμα και τότε η φαινομενική «εξάρθρωση» της 17Ν έμοιαζε με τη στιμμένη λεμονόκουπα. Τα γηρασμένα μέλη, μιας γηρασμένης οργάνωσης, που είχε κάνει τον κύκλο της, κατέληξαν στη φυλακή. ΜΜΕ και κυβέρνηση να θριαμβολογούν, τότε, για ένα αποτέλεσμα που νομοτελειακά πλησίαζε στο τέλος του. Με την συνείδηση του λαού ανήσυχη, αφού σε πολλά «πηγαδάκια» οι ψίθυροι έδιναν και έπαιρναν. Με αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από ουσιώδη προβλήματα που τελικά σήμερα καλούμαστε όλοι μας να αντιμετωπίσουμε σαν αναπόφευκτα. Με άλλους «τρομοκράτες», σε άλλους χώρους της δημόσιας ζωής να σκορπούν αληθινό τρόμο και ανασφάλεια.

Ο κόσμος απειλείται από διαφορετικού είδους τρομοκρατία. Όλοι ξέρουμε τί του προκαλεί, τρόμο, φόβο, ανασφάλεια. Να μην έχει δουλειά, φαγητό για τα παιδιά του, πετρέλαιο να ζεσταθεί, χρήματα για φάρμακα και ιατρική περίθαλψη. Με τέτοιου είδους καταστάσεις τρέμει, στην ιδέα και μόνο, ο Έλληνας. Προς το παρόν το παλεύει. Μέχρι πότε δεν ξέρω. Όλα τα άλλα έχει το σθένος και τα αντιμετωπίζει. Εδώ, όσο ακόμα δεν υπάρχει «πάτος στο βαρέλι», προβληματίζεται αφού δεν γνωρίζει μέχρι που θα φτάσουν οι αντοχές του. Τα όριά του!