[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Η κουλτούρα της κρίσης

Η κρίση, αν είχε φωνή, θα έλεγε: «Θα σ΄ ακολουθώ παντού, θα ζω κάτω από τη δική σου στέγη, θα παραμορφώνω τα όνειρά σου». Ομως η φωνή αυτή έτσι όπως πάμε κινδυνεύει να μη μας ξενίζει. Να γίνει μια γνώριμη και ανησυχητικά οικεία φωνή. Η «κρισιολογία», οι λόγοι που αφειδώς και ακατάπαυστα αρθρώνονται γύρω από την κρίση, εξοικειώνουν αλλά και οδηγούν στη φυσικοποίησή της. Η κρίση τείνει να πάρει τις διαστάσεις ενός φυσικού φαινομένου, κάτι με το οποίο καλούμεθα να ζήσουμε, όπως ο αέρας που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε.