1968 Hey Jude

«Αν θυμάσαι τη δεκαετία του '60, τότε μάλλον δεν την έζησες», λέει ένα παλιό αστείο χωρίς ίσως να υπολογίζει χρονιές όπως το 1968. Εντάξει, αν ζούσες στο Σαν Φρανσίσκο ή στο Λονδίνο, όλο και κάποιο μισοτελειωμένο joint, πεταμένο από έναν hippie ή mod θα έβρισκες στα πεζοδρόμια της Haight-Ashbury και της Carnaby Street χωρίς μετά να θυμάσαι καν ότι πέρασες από εκεί. Ηταν το 1968, όμως, όταν στην Πράγα η Ανοιξη διήρκεσε από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο και στο Παρίσι το αίμα των φοιτητών της Σορβόννης και της Ναντέρ σχεδόν ακουγόταν να κοχλάζει. Και ήταν εκείνη η χρονιά όπου έγινε επιτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ρόμπερτ Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή όπου ο πόλεμος του Βιετνάμ αποτυπώθηκε σε αρκούντως βίαιες φωτογραφίες. Οδηγώντας μια μέρα του Μαΐου προς το Σάρεϊ, ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ δεν πρέπει να είχε τίποτα από αυτά στο μυαλό του. Ο συνεργάτης και φίλος του ο Τζον Λένον είχε αρχίσει να περιπλέκει τα πράγματα: για χάρη μιας γυναίκας που όσο περνούσαν τα χρόνια θα φανέρωνε τη δύναμή της, είχε χωρίσει τη σύζυγο του, αφήνοντάς τη μόνη με τον οκτάχρονο γιο τους. Ο Πολ ήθελε να τους επισκεφθεί για να συμπαρασταθεί στη Σίνθια και να δώσει κουράγιο στον μικρό Τζούλιαν, να τον ανακουφίσει όπως μπορούσε από το διαζύγιο των γονιών του, σκαρώνοντας μέσα στο αυτοκίνητο μια βασική μελωδία και λίγους στίχους. «Η αρχική ιδέα είχε τον τίτλο "Hey Jules" και την είχα σχεδόν έτοιμη μέχρι να φτάσω εκεί», θα διηγιόταν πολύ αργότερα. «Στη συνέχεια το άλλαξα σε "Jude" γιατί σκέφτηκα ότι θα ακουγόταν λίγο καλύτερα». Το «Hey Jude» παίχτηκε, κατά τη συνήθεια του Πολ, ενώπιων μερικών φίλων του και ένας από αυτούς, ο μουσικός Ρον Γκρίφιθ, θα συνέκρινε την κατάπληξή του με δυνατό χαστούκι. Από την πρώτη ακρόαση του κομματιού ο Λένον ήταν σίγουρος ότι γράφτηκε για τον ίδιο και απέτρεψε τον ΜακΚάρτνεϊ από την παράλειψη του στίχου «το κίνητρο που χρειάζεσαι βρίσκεται στον ώμο σου» - όχι μόνο δεν του θύμιζε «κάτι σαν παπαγάλο» αλλά ήταν και το καλύτερο σημείο. Οι Μπιτλς, με τη σειρά τους, θα κλείνονταν για δύο καλοκαιρινές νύχτες στην Abbey Road, μόνο και μόνο για να προβάρουν το κομμάτι. Η τελική ηχογράφηση θα γινόταν την τελευταία ημέρα του Ιουλίου στα πληρέστερα εξοπλισμένα Trident Studios και δεν θα χρειάζονταν περισσότερες από τέσσερις λήψεις. Η προσήλωση όλων στη διάρκειά τους ήταν τόσο μεγάλη ώστε κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι η μπομπίνα άρχισε να γράφει, ενώ ο Ρίνγκο είχε πεταχτεί στην τουαλέτα, επιστρέφοντας πίσω από τα ντραμς τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε, λίγο πριν από το πρώτο λεπτό. Μία ημέρα πριν από την κυκλοφορία του «Hey Jude», ο τίτλος του φιγουράριζε στη βιτρίνα της δισκογραφικής Apple, κάνοντας τα τηλέφωνά της να χτυπήσουν από μερικά παράπονα για αντισημιτισμό («Jude» στα γερμανικά σημαίνει Εβραίος). Ο Πολ ζήτησε ευγενικά συγγνώμη, ξεκαθάρισε το μπέρδεμα και αποφάσισε με την υπόλοιπη μπάντα να διαθέσουν κομμάτι - για άσχετο με την παρεξήγηση λόγο - αποκλειστικά σε σινγκλ, με τη δεύτερη πλευρά να παίζει το «Revolution». Αν και δεν συμπεριλήφθη