Από τον Τάκη Λαμπρία στον Ηλία Μόσιαλο

Αν πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων, η απόφαση του υπουργού Επικρατείας Ηλία Μόσιαλου να αλλάξει τον τρόπο της ενημέρωσης που κάνει η κυβέρνηση στα μέσα ενημέρωσης και πρακτικά να καταργήσει το πρες ρουμ και το καθημερινό μπρίφινγκ είναι πράξη ιδιαίτερου συμβολισμού. Σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και στην πολιτική και στην ενημέρωση. Με την ιδιαίτερη κουλτούρα του καθηγητή του LSE, ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος κλείνει έναν κύκλο, για τον οποίο πολλοί είχαν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν πλέον ασύμβατος με την εξέλιξη των πραγμάτων. Στην εποχή των υψηλών ταχυτήτων στη διακίνηση της πληροφορίας είναι μάλλον απομεινάρι της εποχής του αραμπά η καθημερινή μετακίνηση τόσων ανθρώπων σε έναν συγκεκριμένο χώρο, χωρίς να υπάρχει πάντα ειδικός λόγος. ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης η καθημερινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών είχε - περίπου - χαρακτήρα «οφ δι ρέκορντ». Αργά το απόγευμα οι διαπιστευμένοι συντάκτες των εφημερίδων - μια ντουζίνα άνθρωποι όλοι κι όλοι - συγκεντρώνονταν στο γραφείο του Τάκη Λαμπρία και εν συνεχεία του Νανά Τσαλδάρη στον έβδομο όροφο του κτιρίου της οδού Ζαλοκώστα που στέγαζε τότε τη Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών. Στην πραγματικότητα ήταν μια ελεύθερη και ανεπίσημη συζήτηση, παρά κανονική ενημέρωση. Η πρόσβαση δεν ήταν εύκολη. Καθώς η δημοσιογραφία της εποχής λειτουργεί με τη μέθοδο του τραστ, για να μπει κανείς σ' αυτόν τον κλειστό κύκλο έπρεπε να πάρει την έγκριση των υπολοίπων - και δεν την έδιναν καθόλου εύκολα. Οι πολιτικοί συντάκτες της εποχής, ένας ή δύο άτομα σε κάθε εφημερίδα, είναι τα ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας και δεν παραχωρούν εύκολα το προνόμιο στην κατευθείαν επαφή με την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα όμως διατηρούν και κάποιους επαγγελματικούς κανόνες που αργότερα παραβιάστηκαν. Το άβατο έσπασε το 1982, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε εντολή στον Δημήτρη Μαρούδα, υφυπουργό Τύπου των πρώτων κυβερνήσεών του, να «ανοίξει» την ενημέρωση. Τότε διαμορφώθηκε το πρώτο πρες ρουμ στην ιστορία του ελληνικού Τύπου. Στον πρώτο όροφο του κτιρίου της Ζαλοκώστα η ενημέρωση άλλαξε μορφή: από πηγαδάκι γύρω από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο έγινε επίσημη πολιτική διαδικασία. Στο πόντιουμ ο εκπρόσωπος έκανε πρώτα τις ανακοινώσεις του και εν συνεχεία απαντούσε σε ερωτήσεις για όση ώρα χρειαζόταν. Το μπρίφινγκ γινόταν ακόμη και αν η κυβέρνηση δεν είχε τίποτα να ανακοινώσει και οι δημοσιογράφοι τίποτα να ρωτήσουν. ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. Τα μεγάλα ονόματα του πολιτικού ρεπορτάζ της εποχής - άλλοι δεν ζουν πια και άλλοι εξελίχθηκαν σε ηγετικά στελέχη των ΜΜΕ - ήταν οι πρώτοι θαμώνες αυτής της αίθουσας. Στην αρχή προσπάθησαν να διατηρήσουν το καθεστώς του «φέις κοντρόλ» για τους αμύητους, αλλά οι εξελίξεις στον Τύπο με την έκδοση νέων εφημερίδων και τη διεύρυνση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος τούς ξεπέρασαν. Στα επόμενα χρόνια η πρόσβαση στο πρες ρουμ δεν απαιτούσε παρά μια επιστολή διαπίστευσης από οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Οι συντάκτες αυξήθηκαν, αλλά το ενδιαφέρον μειώθηκε. Αυτό ενδεχομ