Απορίες παιδιών, αμηχανίες ενηλίκων

Από τότε που άρχισα (σε πολύ μικρή ηλικία) να πηγαίνω, ή μάλλον να με πηγαίνουν, σινεμά, δύο ήταν οι μεγάλες μου απορίες. Πώς προλαβαίνουν οι ηθοποιοί, από τη μία σκηνή στην άλλη, δηλαδή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, να αλλάζουν ρούχα και αν φιλιούνται στ’ αλήθεια στις ερωτικές σκηνές – που τι ερωτικές σκηνές έβλεπα τότε, άντε τα φιλιά Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ στη «Μανταλένα». (Με τους κινηματογραφικούς θανάτους το είχα λύσει εξ αρχής διότι, αν ο Λαυρέντης Διανέλος πέθαινε στην πραγματικότητα, πώς θα έπαιζε στην επόμενη ταινία;). Την πρώτη απορία μου την έλυσε ο πατέρας μου, όταν

ζωγράφισε φιγούρες σε χαρτί, τις έκοψε, τις κόλλησε τη μία μετά την άλλη και μου εξήγησε τι είναι το φιλμ και πώς λειτουργεί η μηχανή προβολής. Η δεύτερη απορία έμεινε αιωρούμενη έως ότου άρχισα, λίγο – πολύ, να το καταλαβαίνω μόνη μου. Αλλά πλέον είχα αρχίσει να μπαίνω στη ζούλα στα ακατάλληλα.

Ο,τι ήξερα και ό,τι έμαθα όμως πρέπει τώρα να το ξεχάσω. Ολη τη μυθολογία δηλαδή πίσω από τις ερωτικές κινηματογραφικές σκηνές, για το πόσο ρεαλιστικές μπορεί ή πρέπει να είναι, για το αν υπάρχει ή όχι χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών τους, πράγματα τέλος πάντων που «γράφουν» στην οθόνη και οι θεατές τα αντιλαμβάνονται και είναι, τελικά, αυτοί που θα αναγάγουν μία ερωτική σκηνή σε σπουδαία ή κορυφαία. Οπως διάβαζα λοιπόν χθες στα «ΝΕΑ», στο ρεπορτάζ της Διονυσίας Μαρίνου, υπάρχει πλέον, στη μετά Metoo εποχή, μία ειδικότητα που λέγεται intimacy coordinator. Στα ελληνικά σημαίνει συντονίστρια οικειότητας και είναι αυτή (απ’ όσο κατάλαβα, γυναίκες, κυρίως, έχουν αυτήν την ειδικότητα) που συντονίζει, προετοιμάζει, «προπονεί» με κάποιον τρόπο τους ηθοποιούς πριν από τις σκηνές «ευαίσθητου περιεχομένου». Διότι έτσι λέγονται τώρα οι ερωτικές σκηνές.

Η κορυφαία στο είδος της λοιπόν Ιτα Ο’ Μπράιεν, λέει ότι τις πρόβες οι ηθοποιοί τις κάνουν με τα ρούχα τους (θεωρητικά, εντάξει είναι αυτό, δεν ξέρω τι γνώμη έχουν οι σκηνοθέτες βέβαια) και συνεχίζει: «…Βεβαιωνόμαστε ότι είναι εντάξει να τους αγγίξουν. Ρωτάμε αν αισθάνονται καλά να φιλήσουν στα χείλη ή αν ανησυχούν για κάτι […] Μοιραζόμαστε ανοιχτά τα «όχι» των ηθοποιών, λέμε πάντα πως αν υπάρχει ένα «ίσως» τότε το λαμβάνουμε ως «όχι»». Και μετά τους χορογραφεί βήμα – βήμα (Κάπου εδώ, ο Στανισλάφσκι, στον χλοερό τόπο που αναπαύεται, αλλάζει πλευρό).

Κάτι δεν έχω καταλάβει; Τι είναι αυτό τώρα; Δεν ξέρει μία, ένας ηθοποιός εκ των προτέρων ότι στην ταινία στην οποία έχει συμφωνήσει να συμμετάσχει υπάρχουν ερωτικές σκηνές; Και επειδή μιλάμε για Χόλιγουντ, αυτά, απ’ όσο ξέρω αποσαφηνίζονται απόλυτα στα συμβόλαιο. Ναι, εντάξει, η Μαρία Σνάιντερ, 35 χρόνια μετά τη πρώτη προβολή του «Τελευταίου τανγκό στο Παρίσι», είχε πει – και το έχει παραδεχθεί και ο Μπερτολούτσι – ότι η περίφημη σκηνή με το βούτυρο ήταν μια έμπνευση της τελευταίας στιγμής για την οποία δεν την είχαν ενημερώσει. Αλλά πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν;

Βασικά ένστικτα

Συγγνώμη αλλά θεωρώ αυτήν την ειδικότητα και ό,τι συνεπάγεται κάτι σαν καπέλωμα του σκηνοθέτη, του ηθοποιού, του κινηματογράφου γενικότερα. Μιλάμε για έναν επαγγελματικό χώρο όπου συνεργάζονται ενήλικες άνθρωποι και απολύτως συνειδητοποιημένοι για τις ειδικές ανάγκες και απαιτήσεις της συγκεκριμένης δουλειάς. Σίγουρα υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που χρειάζεται αρωγή ειδικού για κάποιες δεξιότητες στις οποίες οι ηθοποιοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία. Αλλά το σεξ πρόκειται περί βασικού ενστίκτου. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ηθοποιός που δεν ξέρει «πώς γίνεται» άρα και δεν μπορεί να το αναπαραστήσει. Φυσικό να υπάρχει μια αμηχανία στις τολμηρές σκηνές αλλά όποιος ή όποια δεν μπορεί να τη διαχειριστεί μήπως δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά;

Κάτι άλλο με προβληματίζει. Αυτό με τη χορογραφία. Χορογραφείται το σεξ; Και σε τι είδους χορό αντιστοιχεί; Παίζει και ο τσάμικος ή ο καλαματιανός ή μόνο σαμπίτσες και ρουμπίτσες; Breakdance μη δω μόνο διότι το κόβω λίγο επικίνδυνο. Προς το παρόν, τα φιλιά μου στην Εμα Στόουν που, όπως λέει η «συντονίστρια οκειότητας» στο «Poor Things», ήταν επιφυλακτική. Εστω και στην αρχή.