Ας περάσει κι αυτό

Προχθές το βράδυ, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ακόμα μια φορά κουκουλοφόροι διέκοψαν μια δημόσια εκδήλωση, την παρουσίαση ενός βιβλίου της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δεληβάνη. Ο λόγος; Στην παρουσίαση είχε κληθεί ο Δημήτρης Νατσιός, πρόεδρος της Νίκης και εκλεγμένος βουλευτής στο Κοινοβούλιο.

Ε, και; Μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει με όλη του την άνεση στη Βουλή, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να μπαίνει στον χώρο του Πανεπιστημίου,

όπου ακόμα μια φορά αυτοί που κάνουν κουμάντο απέδειξαν τι μπορούν να κάνουν. Η εκδήλωση ματαιώθηκε και οι προσκεκλημένοι πήγαν σπίτι τους. Δεν την επέτρεψαν τα παιδιά με τις κουκούλες επειδή, στο face control που έκαναν, απέρριψαν τον ιδεολογικό λόγο του συγκεκριμένου προσώπου.

Η διακοπή μιας ακόμα εκδήλωσης στο Πανεπιστήμιο, για πολύ κόσμο, φαντάζει μια βαρετή επανάληψη. Τα κάνουν και τα ξανακάνουν διάφορες ομάδες στο όνομα της Αριστεράς, της αναρχίας ή γενικώς της χειραφέτησης. Στο απώτερο παρελθόν, από τον χώρο αυτού του Πανεπιστημίου είχαν διώξει τον γάλλο ιστορικό Στεφάν Κουρτουά επειδή ήθελε να παρουσιάσει το βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού». Πώς ήταν δυνατόν στον χώρο του Πανεπιστημίου να παρουσιαστούν τα εγκλήματα του ενός από τους δύο φονικούς ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα; Να πάνε απέναντι να τα πουν, στο καφενείο – κι αυτό προσωρινά, ώσπου το κίνημα να πάρει την εξουσία. Τώρα την έχει μόνο στον χώρο του παλαιού ασύλου, που έχει καταργηθεί με νόμο. Καταργήθηκε επειδή στο όνομά του καταστρατηγούνταν η ελευθερία της έκφρασης στον κατεξοχήν χώρο όπου έπρεπε να ανθεί η ελευθερία της έκφρασης. Δεν πειράζει. Οι φανατικοί με τις κουκούλες δεν έχουν πρόβλημα να απαγορεύσουν μια εκδήλωση που δεν τους αρέσει, υπάρχει δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για το άσυλο.

Στο κάτω-κάτω, η κυριαρχία τους επεκτείνεται και σε άλλους χώρους, κατ’ ευφημισμόν ιδεολογικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης. Τη «Μαύρη βίβλο του κομμουνισμού», άλλωστε, δύσκολα σήμερα μπορεί να τη βρει κανείς στα βιβλιοπωλεία. Αντιστοίχως, η «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη παίχτηκε τη δεκαετία του 1980 μόνο μερικές μέρες στους κινηματογράφους, κατέβηκε επειδή είχαν κάνει μπλόκα τα μέλη του ΚΚΕ επειδή ήταν αντικομμουνιστική – και μολονότι πρακτικά απαγόρευση δεν υπάρχει, η ταινία δεν ξαναπαίχτηκε ούτε στο σινεμά ούτε καν στην τηλεόραση. Ακόμα και σήμερα, η ΕΡΤ, που την είσοδο της έδρας της συνεχίζει να κοσμεί το ψευδές μνημείο των δήθεν θυμάτων του κλεισίματός της, αδυνατεί να παίξει την ταινία – ποιος έχει διάθεση για συγκρούσεις με τους πράγματι ιδεολογικά ισχυρούς;

Ξέρω την τάση. Ας το αφήσουμε κι αυτό να περάσει. Το ίδιο έγινε και πριν από μερικές μέρες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν κουκουλοφόροι διέλυσαν εκδήλωση για την άμυνα. Κατ’ αυτούς, σε μια σχολή Πολιτικών Επιστημών, όπως η σχολή στην οποία φοιτούν (αν φοιτούν), απαγορεύονται οι συζητήσεις για την άμυνα. Οι σχολές οφείλουν να μετατραπούν σε μεταφυσικού τύπου αριστερά ιδρύματα στα οποία οι μόνες συζητήσεις που θα επιτρέπονται θα έχουν θέμα τους την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτή την ειρήνη θα την επιβάλουν κάποιες μειοψηφίες με την ισχύ τους και με τη βία τους. Ως πότε η δημοκρατία θα ανέχεται τις εκδοχές της βίας να δηλητηριάζουν την κοινωνική ζωή, την εκπαιδευτική διαδικασία, το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης του άλλου, ακόμα κι αν διαφωνούμε μαζί του;

Φιλόζωοι αγανακτισμένοι

Δεν ξέρω τι έγινε με τον σκύλο στην Αράχοβα. Κυκλοφορεί μετ’ επιτάσεως ότι κακοποιήθηκε τρομερά, κι αυτή ήταν η αιτία που εξέπνευσε. Εγινε και μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα που για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τι διεκδικούσε. Να γίνουμε κοινωνία φιλόζωων; Είναι πολλά τα αιτήματα που μπορεί να έχει κανείς από τη χώρα, τα οποία προσκρούουν στις κοινωνικές συνθήκες, εν πολλοίς στην οικογένεια και στην παιδεία. Οι κοινωνικές νοοτροπίες δεν αλλάζουν με μια διεκδίκηση ή με μια απόφαση.

Στη συνέχεια, ένα αυτοσχέδιο κίνημα ακύρωσης διεκδίκησε συντονισμένα μέσω των σόσιαλ μίντια να κοπεί από προορισμός η Αράχοβα, να τιμωρηθεί η κωμόπολη που είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός, επειδή κάποιοι θεωρήθηκε ότι καλύπτουν τον κακοποιητή. Η απόδοση συλλογικής ευθύνης εκεί όπου, αν υπήρξε αδίκημα, έπρεπε να εντοπιστεί αυτός που το διέπραξε, δεν είναι και τόσο δημοκρατικό ανακλαστικό.

Η ουσία είναι ότι δεν έχουμε ακόμα μάθει με βεβαιότητα τι έχει γίνει στην Αράχοβα. Είδαμε όμως ότι μια γυναίκα κατασπαράχτηκε από σκυλιά, τα οποία είχαν ιδιοκτήτη και εκπαιδευτή – ο οποίος προφανώς, με τον τρόπο του, είναι κι αυτός φιλόζωος. Συμπέρασμα; Λιγότερη υστερία, ψυχραιμία, μέτρο. Νηφαλιότητα και λιγότερη αγανάκτηση χωρίς αιτία. Δεν είναι καλός σύμβουλος.