Η χρονιά του Ξύλινου Δράκου

Σύμφωνα με την κινεζική αστρολογία, το 2024 θα είναι ένα από τα έτη «του Ξύλινου Δράκου» όπως επίσης υπήρξαν το 1904, το 1964 και ορισμένα ακόμα. Το «χρώμα» του 2024 θα είναι πράσινο. Ολα αυτά, σημαίνουν ότι είναι η τυχερή χρονιά για τρία κινεζικά ζώδια: πίθηκοι, κόκορες και γουρούνια μπορούν να περιμένουν μια καλή χρονιά μπροστά τους. Οσο κι αν είναι προκλητικό, δεν πρέπει να σπεύσει κανείς

να αναζητήσει αναλογίες, καθώς, σύμφωνα με τους ειδικούς επί του θέματος, τέτοιες δεν υπάρχουν με τις δικές μας αντίστοιχες έννοιες. Αν θέλει πάλι…

Ο Δράκος είναι για τους κινέζους μέγα σύμβολο. Αστρολογικά φέρεται να κομίζει ευημερία, δύναμη και μετασχηματισμό. Σίγουρα είναι λοιπόν μία καλή χρονιά για διεθνείς συμφωνίες, όπως αυτή που εκκολάπτεται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, για την οποία το 2024 θα είναι πιθανότατα έτος υπογραφών: νάτος λοιπόν ο μετασχηματισμός του «Ξύλινου Δράκου»! Οι Κινέζοι με την αρχαία σοφία τους ξέρουν τι λένε. Ομως, με τη δύναμη και την ευημερία, τι γίνεται; Ε, εκεί, το πράγμα σηκώνει κάποια συζήτηση. Δεν έχουν λάθος, δίκιο έχουν. Παρά το γεγονός ότι τα διάφορα αστρολόγια ασχολούνται μάλλον με πρόσωπα και όχι με κράτη, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς: επειδή, μην ξεχνάμε, ότι όσο μας «πιάνει» εμάς το κινεζικό ημερολόγιο, ακριβώς άλλο τόσο θα «πιάνει» και την Τουρκία, ειδικά ως προς το ζήτημα της επερχόμενης ελληνοτουρκικής συμφωνίας. Και, δυστυχώς (ή και… ευτυχώς δηλαδή) η «Χρονιά του Δράκου» δεν ξεκαθαρίζει ποιος θα είναι ο δράκος και ποιος εκείνος που θα ψηθεί απ’ την καυτή ανάσα του…

Το γεγονός επίσης ότι θα πρόκειται, του χρόνου, περί «πράσινου» δράκου, μάλλον δεν βοηθάει για να βγει κάποιο ασφαλέστερο αστρολογικό συμπέρασμα. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να απευθυνθεί πλέον όχι στην αρχαία σοφία, αλλά σε εκείνη της τεχνολογίας αιχμής της εποχής μας: να «ρωτήσει» την τεχνητή νοημοσύνη τι προβλέπει για το περιεχόμενο της επικείμενης συμφωνίας Ελλάδας – Τουρκίας: αλλά δεν είναι κρίμα τόσες προσπάθειες ετών να καούν με μία μόνον ερώτηση που απ’ αυτά που θα βρει μάλλον θα βγάλει κι αυτή καπνούς όπως ο δράκος;… Είναι.

Μία άλλη, συμβολική αυτή τη φορά προσέγγιση, θα μπορούσε να έχει να κάνει με την υλική φύση του εν λόγω δράκου: ποιος θα φάει το ξύλο. Αλλά και πάλι, εικασίες επί εικασιών. Και με τέτοιες θα πορευθούμε μέχρι και την έσχατη ώρα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των δύο κρατών: με εικασίες που θα φουντώνουν διαρκώς και ανεξέλεγκτα και στις οποίες η κυβέρνηση δεν θα απαντά, όπως δεν απάντησε έως τώρα – κυρίως, στο μέγα ερώτημα τι είναι εκείνο που έχει κάνει τον Ερντογάν να φέρεται ως άλλος και δεν το ξέρουμε. Γιατί, αναμφίβολα, κάτι είναι. Ο Ερνρτογάν έχει λάβει μία υπόσχεση και γι’ αυτό κάθεται ήσυχα, όπως δεν έχει καθίσει ποτέ ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και η Τουρκία συνολικά πριν από αυτόν ήδη από τη δεκαετία του… ’40. Φέρεται αλλιώς, αλλά δεν άλλαξε: οι αμφισβητήσεις είναι πάντα εδώ, απολύτως ενεργές.

Μπορεί να μην έχουμε αυτή την απάντηση, έχουμε όμως μία άλλη: η κυβέρνηση προτιμά τις διαρκείς πανταχόθεν εκπορευόμενες εικασίες, παρά τη γνωστοποίηση των γεγονότων. Προτιμά τον βόμβο. Γιατί αυτά που μέχρι σήμερα λέει, ουδένα πείθουν. Και υπάρχει μία και μόνη εξήγηση: επειδή όσα συζητά είναι αυτοκτονικό να τα ομολογήσει. Αν είχε τη φωλιά της καθαρή, η συζήτηση αυτή θα είχε λήξει εν τη γενέσει της. Προδήλως δεν την έχει. Ο τρόπος που διαπραγματεύεται όπως και το περιεχόμενο όσων διαπραγματεύεται, καθρεπτίζονται σε μία δήλωση και μία εικόνα: τη δήλωση του πρωθυπουργού περί υποχωρήσεων και την εικόνα του υπουργού Εξωτερικών υποκλινόμενου στον Ερντογάν στο προεδρικό μέγαρο της Αθήνας. Δεν είναι χίλιες λέξεις: είναι όσες θα απαιτηθούν για τη συμφωνία…