Η δικαίωση του Χρυσοχοΐδη

Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι η περίληψη του κυβερνητικού ανασχηματισμού που προηγήθηκε των Θεοφανίων. Ασυνήθιστα μικρή περίληψη, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο, αλλά ήταν και ο ανασχηματισμός μίνι. Ουσιαστικά, έγινε με μοναδικό γνώμονα την αποκατάσταση της Δημόσιας Τάξης, αν μου επιτρέπετε να το θέσω με τον παλιομοδίτικο τρόπο, που αποδίδει καλύτερα την πραγματικότητα του προβλήματος. Για το χάλι της Αστυνομίας, με άλλα λόγια, έγινε ο μίνι ανασχηματισμός. Οι άλλες μετακινήσεις ήταν οι ευτυχείς καραμπόλες που

Η δεύτερη θητεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο συγκεκριμένο υπουργείο διαφέρει όμως από την πρώτη σε κάτι εξόχως σημαντικό: αυτή τη φορά η έλευσή του στο υπουργείο συνοδεύεται από την πρόθεση του Πρωθυπουργού να προχωρήσει η αναδιάρθρωση της Αστυνομίας, δηλαδή να απομακρυνθεί το κατεστημένο των επιτελικών αξιωματικών που την ήλεγχαν την τελευταία δεκαπενταετία. Με αυτό το κατεστημένο είχε συγκρουστεί ο Χρυσοχοΐδης κατά την πρώτη θητεία του και αυτή η σύγκρουση ήταν ένας από τους λόγους της απομάκρυνσ’ης του από την κυβέρνηση τότε ― ίσως ο βαθύτερος. Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, ο ανασχηματισμός ήταν η δικαίωση του Χρυσοχοΐδη.

Ο Πρωθυπουργός ήταν ενήμερος για την κατάσταση στην Αστυνομία, τουλάχιστον από την περασμένη άνοιξη. Γνώριζε ότι όσο προς τα πάνω κινείσαι στην πυραμίδα της ιεραρχίας τόσο περισσότερη σαπίλα συναντάς, ενώ προς τα κάτω βασιλεύει η απογοήτευση και το ηθικό είναι ανύπαρκτο. Είχε ενημερωθεί λεπτομερώς και εις βάθος για όλα αυτά από πρόσωπα της εμπιστοσύνης του. Επιπλέον, οι φυσικές καταστροφές του καλοκαιριού τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι χρειαζόταν αναδιάρθρωση εκ βάθρων το σύστημα δημόσιας ασφάλειας γενικώς. Ομως η πίεση του Τύπου και της αντιπολίτευσης, εκείνη την περίοδο, για ανασχηματισμό τον απέτρεψε από οποιεσδήποτε σχετικές ενέργειες. Οχι μόνον επειδή ήταν θέμα γοήτρου να μην υποκύψει στην πίεση του πλήθους, αλλά κυρίως επειδή μια αλλαγή προσώπου στην κορυφή δεν θα σήμαινε τίποτα αν δεν συνοδευόταν από βαθύτερες αλλαγές. Περίμενε λοιπόν τις κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσει, δηλαδή για να ανοίξει ένα νέο μέτωπο.

Είναι γνωστό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπολογίζει με σχολαστικότητα τις συγκρούσεις, είναι δε σπασίκλας της πρωσικής σχολής του Μεγάλου Γενικού Επιτελείου, για την οποία οι μάχες κερδίζονται ή χάνονται από την επιμελητεία. Επομένως, τώρα που η ώρα είναι η κατάλληλη, στέλνει στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τον Χρυσοχοΐδη (τον λεγόμενο και σερίφη, θυμίζω), μαζί με την ατζέντα για την αναμόρφωση της Αστυνομίας. Ειδάλλως, τι; Λέτε να τον διορίζει και πάλι υπουργό για να επαναληφθεί η φάρσα της πρώτης φοράς;

Να κλείσω το σημείωμα περί ανασχηματισμού με μια παράκληση προς τους αρμοδίους – σκοπίμως δεν γίνομαι σαφέστερος, για να μη τους φέρω σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους. Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι η επιμελητεία έχει δουλέψει και ετοιμάζονται ριζικές αλλαγές στην Αστυνομία, παρακαλώ με την ευκαιρία αυτή να θεσπιστεί η καθαρά τιμητική θέση του αρχηγού του ιππικού της ΕΛ.ΑΣ. Χωρίς μισθό ή κάθε είδους αποζημιώσεις και έμμεσες απολαβές, χωρίς καθήκοντα και υποχρεώσεις, χωρίς ιππικό. Ιδεωδώς μάλιστα θα ήθελα ο τίτλος να είναι στα γερμανικά: Rittmeister. Και, φυσικά, να δοθεί εφ’ όρου ζωής στον κ. Νότη Μηταράκη. Το δικαιούται, ει μη τι άλλο για το τόσο σύντομο πέρασμά του από το υπουργείο. Και επειδή είναι ο μόνος πεσών υπουργός εν ώρα καθήκοντος – αυτό πού το βάζετε;

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Υπάρχει ένας ορισμός του καλλιτέχνη από τον συγγραφέα Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, που λέει ότι ο καλλιτέχνης είναι εκείνος που μπορεί να έχει στο μυαλό του συγχρόνως δύο τελείως αντίθετες ιδέες και να λειτουργεί φυσιολογικά. Μου ήρθε στη μνήμη καθώς παρακολουθώ τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ταλαντώνεται σαν εκκρεμές από την άκρα Δεξιά στην άκρα Αριστερά και μετά πάλι πίσω κ.ο.κ., προσπαθώντας να δώσει το πολιτικό στίγμα της πατριωτικής Αριστεράς του. Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος, όπως το διέγνωσα από την αρχή και το καυχώμαι! Κακός καλλιτέχνης, δεν λέω – αυτό που ανεβάζει είναι ένα μπερδεμένο, κακογραμμένο έργο, στο οποίο ο Δαλιανίδης συναντά τον Λάνθιμο, με τον Μελ Μπρουκς να διευθύνει τη συζήτηση. Ομως, είναι καλλιτέχνης…