Η «Κιβωτός» της νέας ελληνικής μουσικής

Eίναι η γενιά που έκανε τα πρώτα της βήματα την εποχή της διάλυσης της δισκογραφίας, της έκρηξης τoυ facebook, της έκρηξης της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Η γενιά που γεφύρωσε τον ελληνικό με τον ξένο στίχο, που τόλμησε να δοκιμαστεί σε νέα πράγματα, που έχει λειώσει (ήδη) τα παπούτσια της σε λάιβ εμφανίσεις. Η Mόνικα, οι Locomondo, o Kωστής Μαραβέγιας, οι Burger Project, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, οι Imam Baildi, o Πάνος Μουζουράκης και - κατά κάποιο τρόπο - ο Φοίβος Δεληβοριάς (εκείνος πρόλαβε και τα 90s), μπορεί να διαφέρουν σε πολλά, είναι όμως ανάμεσα στα πρώτα πρόσωπα στα οποία θα αναφερόταν κάποιος για τη μουσική που παράγει η Ελλάδα σήμερα. Μαζί τους και οι νεότεροι Ska Bangies και Gaudi φτιάχνουν το εκλεκτό δυναμικό του Αrk Festival (Δευτέρα 12 και Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου), που θα δούμε για δεύτερη χρονιά στον χώρο «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων. Ενα φεστιβάλ που - σε αντίθεση με τη στρεβλή ελληνική φεστιβαλική πραγματικότητα - στόχευσε από την αρχή σε μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Η ταυτότητα λοιπόν της... νέας ελληνικής εποχής. Του σκα ρέγκε με ελληνικό στίχο (Locomondo), της ταξιδιάρικης ποπ/φολκ μπαλάντας (Μόνικα), του ευφάνταστου ανακατέματος των στυλ που υποστηρίζονται και από ένα διονυσιακό χορευτικό λάιβ (Maraveyas Illegal), των φλογερών βαλκανικών ροκ κοκτέιλ που χωράνε εντός τους από ντίσκο και φανκ μέχρι τσάμικο (Λεωνίδας Μπαλάφας). Αν υπάρχει κάτι που βλέπεις με την πρώτη στις μουσικές αυτές, είναι ότι πλέον μοιάζει μέχρι και γελοίος ο διαχωρισμός «ελληνικό» ή «ξένο» και ότι ήρθε επιτέλους η ώρα που η «ελληνικότητα» δεν είναι το πρώτο κριτήριο διαχωρισμού των μουσικών. Πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια στο τραγούδι, αλλά μάλλον είναι αυτή η «ανεξιθρησκία» και η απαλλαγή από εμμονές που χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά. Ο καθένας μπορεί να φέρει στο φως (ελεύθερα) αυτό που τρέχει στο αίμα του. Αυτό που τον έχει ποτίσει. Η Νατάσσα Μποφίλιου, λόγου χάριν, στηρίχθηκε από την αρχή σε ένα νέο πυρήνα δημιουργών που αποτελούν συνέχεια της έντεχνης γενιάς του '90 αναδεικνύοντας μια μάλλον νοσταλγική φλέβα. Ελληνικός στίχος, σημερινός, θεατρική ερμηνεία, από ένα νέο κορίτσι που έχει φλόγα σταρ του Μεσοπολέμου. Ποια σχέση μπορεί να έχει η Μποφίλιου με τα ρεμίξ και τα «ηλεκτρονικά μαγειρέματα» που έκαναν σε κομμάτια της Βέμπο ή του Τσιτσάνη οι Imam Baildi; Μπορεί καμία. Εκτός από το γεγονός ότι μπορείς άνετα να τους φανταστείς να παρακολουθούν (και να χαίρονται) ο ένας τα λάιβ του άλλου. Πιο κοσμοπολίτικοι και πιο χορευτικοί στον δεύτερο δίσκο τους οι Imam συνεργάστηκαν με διεθνείς καλλιτέχνες, φτιάχνοντας ένα CD (Cookbook) που τους ανοίγει διόδους για το εξωτερικό. Με αφετηρία τους την τζαζ, οι Burger Project παίζουν από σουίνγκ μέχρι πανκ και από ντίσκο μέχρι country. Clash, Αlice Cooper, Queen, Prince, Johnny Cash αλλά και ρεμπέτικα στα λάιβ τους μετατρέπονται σε ρυθμικό ρεύμα που μέσα από τζαζ διαδρομές καταλήγει σε στέρεο έδαφος - για να χορέψει.