«Ηξερε να πουλάει το τραγούδι»

Το 1953 που η Μονρόε ετοιμαζόταν να γυρίσει το «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές», με την αξέχαστη ερμηνεία της στο «Diamonds are a girl's best friend», την είχαν συμβουλεύσει να ακούει συνέχεια τζαζ τραγουδίστριες, πράγμα που θα την βοηθούσε να εξελιχθεί. «Αρχικά», λέει ο Χολ Σέφερ, πιανίστας της τζαζ και συνθέτης που είχε αναλάβει να βοηθήσει τη Μονρόε στην ερμηνεία, «της είχα πει να αγοράσει τις ηχογραφήσεις με την Ελα Φιτζέραλντ σε τραγούδια του Γκέρσουιν. Και την πρόσταξα να τις ακούσει εκατό φορές». Δεν την ενδιέφερε πολύ η τζαζ στην αρχή, λέει ο Σέφερ, αλλά εκείνος επέμεινε πως αυτό είναι το σημείο από όπου πρέπει να ξεκινήσει, να ακούσει τις καλύτερες γυναικείες φωνές. Η Μονρόε έγινε φαν της Φιτζέραλντ και οι δυο τους έγιναν φίλες. Μάλιστα το 1955, η Μονρόε έπεισε τους ιδιοκτήτες του «Mocambo», ενός διάσημου κλαμπ του Χόλιγουντ, να αναιρέσουν την πολιτική τους που δεν επέτρεπε σε μαύρους καλλιτέχνες να εμφανίζονται εκεί και να προσλάβουν τη Φιτζέραλντ. Χρόνια αργότερα εκείνη είχε πει σε μια συνέντευξή της «χρωστάω στη Μέριλιν Μονρόε πάρα πολλά». Και η Μέριλιν όμως είχε το δικό της χρέος στη Φιτζέραλντ. Παρότι είχε τη φήμη δύσκολου ανθρώπου στις συνεργασίες, καθώς αργούσε στα ραντεβού της ή δεν εμφανιζόταν καθόλου (στα γυρίσματα της τελευταίας της ταινίας είχε απολυθεί ύστερα από επανειλημμένες απουσίες), στη μουσική είχε αφοσιωθεί. Είχε το ταλέντο, λέει ο Σέφερ. Περίπου το 50% αυτού που έγινε στο τραγούδι, το είχε ήδη ξεκινώντας. Δούλευαν μαζί σε ένα στούντιο - μπανγκαλόου κάνοντας ασκήσεις για να ανοίξει το εύρος της φωνής της και να μπορεί να ελέγχει την αναπνοή. Οταν, το 1954, ένας δημοσιογράφος του περιοδικού «Collier» επισκέφτηκε τους δύο, μια μέρα στη δουλειά, η Μέριλιν του είπε: «Δεν θα είμαι ευχαριστημένη μέχρι ο κόσμος να θέλει να με ακούει να τραγουδάω χωρίς να με βλέπει», αλλά αμέσως μετά πρόσθεσε: «Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να σταματήσουν να με κοιτάνε». Το μόνο τραγούδι που δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα της Ρεμπέκα Κίλγκορ είναι ίσως η πιο διάσημη ερμηνεία της Μονρόε και η τελευταία της. Το 1962, τρεις μήνες πριν πεθάνει η Μονρόε εμφανίστηκε στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν προς τιμήν του προέδρου Τζον Κένεντι στα 45α γενέθλιά του. Ο Χανκ Τζόουνς, ο πιανίστας που τη συνόδευε εκείνο το βράδυ, είχε πει αργότερα σε συνέντευξή του στο NPR ότι για εκείνη τη μικρή παράσταση είχαν κάνει πρόβα οκτώ ώρες. Το αποτέλεσμα ήταν η παράξενη, με ανεξήγητα πολλές ανάσες ερμηνεία - φλερτ του «Happy Birthday, Mr. President», η οποία δείχνει τώρα σαν η Μονρόε να έκανε μια παρωδία του εαυτού της. Η ανεξίτηλη όμως εντύπωση που άφησαν τα 30 εκείνα δευτερόλεπτα, έφτασαν σχεδόν να επισκιάσουν τις συμπαγείς ερμηνείες που είχε δώσει η Μονρόε τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Ο Γκάρι Γκίντις, κριτικός της τζαζ και βιογράφος του Μπινγκ Κρόσμπι, λέει για τις τραγουδιστικές ικανότητες της Μονρόε: «Είχε το ίδιο πρόβλημα με τον Φρεντ Αστέρ. Και οι δυο τους ήταν εξαιρετικοί τραγουδιστές, αλλά δεν τους έχουμε στο μυαλό μας ως τραγουδιστές. Ιδιαίτερα στη Μονρόε