Με μουσική θα φωτίσουμε το σκοτάδι

Με τη φωνή και κυρίως με τον λικνιστικό χορό της, η αλγερινής καταγωγής Λίντα Ταλί είναι σαν να σκορπά γύρω (ενσυνείδητα) μαγευτικές, χρυσαφί εικόνες της βορειοαφρικανικής ερήμου. Υπήρχε ωστόσο μια εποχή, που η οικογένειά της δεν είχε ούτε τα απαραίτητα: φαγητό, πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα. «Είχα μέσα μου τον φόβο του θανάτου. Πίστευα ότι οι εξτρεμιστές θα μας σκοτώσουν» λέει στα «ΝΕΑ» η τραγουδίστρια, συνθέτις και στιχουργός, που μοιάζει να συνεχίζει την παράδοση της Δαλιδά (επίσης από τη Βόρεια Αφρική). Η τύχη χαμογέλασε στη Λίντα Ταλί στα 16 της, όταν με τη μητέρα και τον αδερφό της έφυγαν από την πόλη Οράν της Αλγερίας για το Κεμπέκ του Καναδά ως πολιτικοί πρόσφυγες. «Ξεκινήσαμε νέα ζωή. Επιλέξαμε τον γαλλόφωνο Καναδά κυρίως λόγω γλώσσας και επειδή είχαμε μια θεία εκεί, την Αμίνα, που θα μας βοηθούσε» λέει. Τι κι αν είναι 34 ετών. Η πολυτάραχη και γεμάτη αντιφάσεις ζωή της μετά βίας χώρεσε στις 400 σελίδες της αυτοβιογραφίας της. Εκεί δεν κρύβει τον ρόλο που έπαιξε και στην καριέρα της και στη μουσική της και στους στίχους η απουσία του πατέρα της, ο οποίος υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό της Αλγερίας και εγκατέλειψε ξαφνικά την οικογένεια. Αγνοείται μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω γιατί έφυγε, αλλά τον συγχωρώ» λέει σήμερα. «Πιστεύω ότι δεν άντεξε το γεγονός ότι έπρεπε να συμμετάσχει σε ένα αυστηρά στρατιωτικό καθεστώς». Η φτώχεια θεωρεί πως είναι πηγή πολλών προβλημάτων στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. «Οταν είσαι φτωχός, είσαι ευάλωτος. Οι εξτρεμιστές θα σε προσεγγίσουν κι έτσι θα έρθει ο πόλεμος». Στην Αλγερία επέστρεψε το 2005 ύστερα από απουσία χρόνων. «Εχω κρατήσει και χαρούμενες εικόνες από την πατρίδα μου. Τη γιαγιά μου στον κήπο και τα ζεστά απογεύματα που πίναμε ρόφημα μέντας». Και η καρδιά της φτερουγίζει όταν θυμάται τη «μεγάλη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον». Δεν ήταν δύσκολο να ενσωματωθεί στην καναδική κοινωνία. «Ο Καναδάς είναι φιλόξενος» ομολογεί. Η πρόκληση είναι να μπορεί κανείς να εκφράζει ανοιχτά τα θρησκευτικά του πιστεύω. Η περιέργεια των Καναδών την βοήθησε, καθώς «ενδιαφέρονται για τις διαφορετικές μουσικές, για τους διαφορετικούς πολιτισμούς και για το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες».Το ξεχωριστό μουσικό της στυλ εμπνέεται από δυτικούς ήχους με έντονα τα ακούσματα Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Το πάντρεμα Ανατολής και Δύσης ήρθε φυσικά. «Με μουσική θα φωτίσουμε το σκοτάδι» είναι η κουβέντα που επαναλαμβάνει συχνά στην πορεία της. Την αρχή της την τοποθετεί, τουλάχιστον ως προς τη διεθνή της αναγνώριση, στο 2000, όταν κέρδισε το βραβείο Ma Ρremiere Place Des Arts. Εκτοτε απέσπασε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις και έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Ενρίκο Μασίας (στην Αίγυπτο), Ρασίντ Ταχά («Ya Rayah» ή «Κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις»), Λικ Ντε Λαροσεγιέρ, Γιαν Περό. Στις συναυλίες της ανά τον κόσμο δεν πέφτει καρφίτσα και το κοινό τραγουδά μαζί της, στην ανατολίτικη εκδοχή της Τάλι, τραγούδια όπως «Histoire d' un amour» (που είχε κάνει σουξέ η Δαλιδά) και «La Rose des Sables». Δεν χάνει όμως ευκαιρία, κάπου ανάμεσα,