Ο Ηρακλής ήρθε με το ΚΤΕΛ

Ενα υπεραστικό λεωφορείο του 1960 πάρκαρε στο μονοπάτι για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Και προκάλεσε την απορία όσων απολάμβαναν τον καφέ τους στο «Ξενία» μία ώρα πριν από την παράσταση «Ηρακλής μαινόμενος». Οι πιο ενημερωμένοι σήκωσαν το κεφάλι τους, έριξαν μια ματιά και αμέσως κατάλαβαν: «Το λεωφορείο του Μαρμαρινού». Με αυτό, ως σκηνοθετικό εύρημα, θα έφτανε έως το θέατρο ο θίασος της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου. Στο μονοπάτι μάς περίμενε κι ένας μίμος. Βουτούσε δύο ξύλα σε μια λεκάνη με σαπούνι δημιουργώντας μεγάλες φούσκες πάνω από τα κεφάλια των θεατών. Δεν άργησαν να συγκεντρωθούν παρέες γύρω του που τραβούσαν φωτογραφίες και τον απολάμβαναν. Ολα αυτά πριν συναντήσουν τον «Ηρακλή μαινόμενο». Την τραγωδία του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που παρακολούθησαν περίπου 4.500 θεατές το βράδυ της πρεμιέρας (την Παρασκευή) κι άλλοι 6.500 το Σάββατο. Ενα έργο από τα λιγότερο παιγμένα του Ευριπίδη, υπό τη σύγχρονη ματιά του σκηνοθέτη. Οι θεατές χειροκρότησαν θερμά τόσο τους πρωταγωνιστές - Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκο Καραθάνο, Μηνά Χατζησάββα - όσο και τον χορταστικό Χορό των Γερόντων της Θήβας που άλλοτε συγκινούσε και άλλοτε διασκέδαζε τους θεατές προσγειώνοντας - με μικρές προσθήκες - τον λόγο του Ευριπίδη στο σήμερα (σε μετάφραση των Γιώργου Μπλάνα, Μιχαήλ Μαρμαρινού).Ανάμεσα στο κοινό και άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό χώρο όπως οι Διονύσης Φωτόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Λευτέρης Βογιατζής, Στάθης Λιβαθινός, Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Βάσια Παναγοπούλου, Αγγελος Παπαδημητρίου, Νάντια Μουρούζη, Χρήστος Λούλης, Εμιλυ Κολιανδρή. Τα φώτα του λεωφορείου ίσα που διακρίνονταν πίσω από την ορχήστρα. «Αυτό τι είναι; Πρώτη φορά το βλέπω», σχολίαζαν παρέες γύρω μου με χιούμορ. Οι ηθοποιοί κατέβηκαν κρατώντας βαλίτσες... Και η παράσταση άρχισε.«Είμαι του Ηρακλή ο πατέρας», αναφώνησε ο Μηνάς Χατζησάββας ως Αμφιτρύων μπροστά σε σταθερό μικρόφωνο. Τη στιγμή που τρία αγόρια (Δημήτρης Κολλάτος, Λούκα Μαρμαρινός, Ειρηναίος Τσούραλης), παιδιά του Ηρακλή, πότιζαν με νερό από κουβά το δέντρο που είχε στηθεί στο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Μαζί και η μητέρα τους, η Μεγάρα (Καρυoφυλλιά Καραμπέτη). Με φωνή φορτισμένη από συναίσθημα, χαμηλόφωνη μπροστά σε μικρόφωνο (σαν σε δραματοποιημένη αφήγηση), ακούγεται από τους ήρωες καθαρός ο λόγος του Ευριπίδη. Σαν να στέκονται αποστασιοποιημένοι απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Δεν υπήρχε ούτε οπτική επαφή μεταξύ των ηθοποιών στην πλειονότητα των σκηνών. Οι ήρωες ντυμένοι με ρούχα σύγχρονα (από τον Κένι ΜακΛέλαν) κινήθηκαν εκμεταλλευόμενοι τον χώρο της ορχήστρας αλλά και το κοίλον (σε χορογραφία και επιμέλεια του Κωνσταντίνου Ρήγου).