Οταν ο «βουλευτής Μαντάς» συνάντησε τη «θεία απ’ το Σικάγο»

Οι κωμωδίες, ακόμη και οι καλύτερες, έχουν μία οριακή, κόκκινη γραμμή. Που δεν πρέπει να ξεπερνιέται διότι, όταν ξεπερνιέται, το χιούμορ χάνει τη δυναμική του και εκπίπτει σε κάτι γκροτέσκο που, τελικά, προκαλεί θλίψη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, ένα κλικ πριν από την κόκκινη γραμμή, βρίσκεται αυτή τη στιγμή ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι περισσότερο διάστημα από έξι μήνες, στην πραγματικότητα μετά τις εκλογές

του Μαΐου, που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον πάψει να παράγει πολιτικό λόγο. Λέξη. Τσιμουδιά. Ναι, το σοκ της ήττας. Ναι, το μούδιασμα από τη «νίπτω τας χείρας μου» παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα επειδή, όπως μας είπε, δεν μπορούσε να τα βρει με το μαξιλάρι του. Ναι και στην εσωστρέφεια που προκαλεί η προσπάθεια ανασυγκρότησης. Και μετά ήρθε ο Στέφανος που έβαλε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι ως προς τη μετατροπή ενός πολιτικού κόμματος, αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μάλιστα, σε παραπολιτική παρωδία.

Λες «μέχρι εδώ». Λες «δεν πάει παρακάτω». Δηλαδή πόσο παρακάτω να πάει από το sightseeing της Μακρονήσου με εργοδηγό τον ναύαρχο ε.α. και βουλευτή Επικρατείας Ευάγγελο Αποστολάκη (ντυμένο «Μπομπ ο μάστορας»), από τις ευχαριστίες στη σκυλίτσα Φάρλι το βράδυ της νίκης στις εσωκομματικές εκλογές, από την ιδιωτική ζωή φάτσα φόρα στην υπερφωτισμένη βιτρίνα της μιντιακής δημοσιότητας; Κι όμως, πάντα υπάρχει ένα «κάτω πάτωμα». Η εντελώς ιδιοκτησιακή, κατά την άποψή μου φεουδαρχική, αντίληψη που έχει ο Στέφανος Κασσελάκης όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά, πολύ φοβάμαι, για την πολιτική στο σύνολό της.

Ενα από τα πρώτα δείγματα ήταν τότε που υποσχέθηκε σε κάποιο σχολείο – σε αυτό που, για να μπει σε μια αίθουσα, πέρασε κάτω από ένα σίδερο από το οποίο δεν είχε κανέναν λόγο να περάσει ούτε από πάνω ούτε από κάτω – ότι αυτός, με δικά του έξοδα, θα έβαζε aircondition και που δεν μάθαμε ποτέ αν μπήκε (όχι δηλαδή ότι, αν έμπαινε, δεν θα το μαθαίναμε). Και ύστερα ήρθαν τα χρήματα που έδωσε από τον προσωπικό του λογαριασμό για να πληρωθούν οι κομματικοί μισθοί. Και τώρα, η πρόσκληση – διαταγή προς τους βουλευτές του για το Σαββατοκύριακο στο σπίτι του στις Σπέτσες προς ανταλλαγή πολιτικών απόψεων και προτάσεων κάτι σαν το «νοουαζμπέτερ» που έλεγε σε μια ταινία ο Βουτσάς.  Του φαίνεται του κυρίου Κασσελάκη ότι, μικρότερος, έβλεπε πολύ παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Και έχω την εντύπωση ότι μία από τις πιο αγαπημένες ταινίες του πρέπει να ήταν το «Τζένη Τζένη».

Γυρισμένη άλλωστε και στις Σπέτσες, εκεί όπου εκλέγεται ο «βουλευτής Μαντάς» και ουδέποτε αναφέρεται ούτε το κόμμα στο οποίο ανήκει ούτε ο πολιτικός αρχηγός του. One man’s show. Κάπως έτσι κι αυτός. Ως αρχηγός μάλιστα δεν έχει και κάπου να λογοδοτήσει. Και ό,τι έχει απομείνει γύρω του σιωπά, διότι ο πρόεδρος έχει δείξει την αδυναμία του και στις διαγραφές. Δεν πετάς σήμερα ούτε τη βουλευτική αποζημίωση ούτε τα κομματικά προνόμια που σε έκαναν «μίζα» από «τελευταίο τροχό της αμάξης». Σκύβεις το κεφάλι και παρακολουθείς ένα αριστερό (λέμε τώρα) κόμμα να μετατρέπεται σε ατραξιόν.

Καθρεφτάκια

Εχω την εντύπωση ωστόσο ότι ο κύριος Κασσελάκης εντρυφούσε και σε μια άλλη ταινία. Τη «Θεία από το Σικάγο». Που όλα στην Ελλάδα τα βρίσκει ξεπερασμένα. «Αυτά γίνονται στο εξωτερικό» δήλωσε ο πρόεδρος Στέφανος για τη συγκέντρωση των βουλευτών το  Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του.

Οχι, αυτά δεν γίνονται στην πολιτική. Γίνονται σε μεγάλες εταιρείες. Ή μάλλον, γίνονταν. Την εποχή που ο «επαγγελματικός αλκοολισμός» ήταν τρεντ. Τώρα, ούτε σε αυτές γίνονται. Ο κύριος Κασσελάκης όμως «πουλάει», σαν καθρεφτάκια σε ιθαγενείς, και καλά αμερικάνικο know how στους «τσαρουχάτους» Ελληνες. Μόνο που κι αυτό είναι ξεπερασμένο στην εποχή μας. Και δεν προσβάλλει τους Ελληνες. Προσβάλλει τα λεγόμενα «βλαχοαμερικανάκια». Και οι συνειρμοί ελεύθεροι.