Πένθος

Ας αφήσουμε για λίγο τη φαντασία μας να καλπάσει. Ας υποθέσουμε ότι ο ηγέτης που μάθαμε την περασμένη Δευτέρα ότι έχει καρκίνο δεν ήταν ο Κάρολος, αλλά ο Πούτιν. Και ότι, αντίθετα, με τον βρετανό μονάρχη, ο καρκίνος του ρώσου προέδρου ήταν σε προχωρημένο στάδιο, ανίατο. Μια τέτοια είδηση θα άλλαζε ασφαλώς όλα τα δεδομένα. Θα επέτρεπε την ελπίδα, αν και όχι τη βεβαιότητα, ότι η Ρωσία θα άφηνε επιτέλους ήσυχη την Ουκρανία, τα ρωσικά στρατεύματα θα επέστρεφαν στις βάσεις

τους, οι ουκρανές και οι ρωσίδες μανάδες δεν θα έκλαιγαν άλλα χαμένα παιδιά και η Ευρώπη θα μπορούσε να δει πράγματι στο μέλλον μια στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι σκληρή. Και δεν είναι μόνο γι’ αυτούς που τους λείπει η φαντασία, όπως λέει ο τρομερός ιάπωνας σκηνοθέτης Χαγιάο Μιγιαζάκι, αλλά για όλους. Ο Πούτιν δεν έχει καρκίνο, αλλά και να είχε δεν θα το μαθαίναμε. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπει σε λίγες ημέρες στον τρίτο χρόνο. Kαι το νέο στοιχείο δεν είναι ότι η σφαγή συνεχίζεται. Ούτε ότι χιλιάδες ουκρανόπαιδα από τις κατεχόμενες περιοχές εξακολουθούν να μεταφέρονται στη Ρωσία. Αλλά ότι στον αμερικανικό Τύπο αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις πένθους. Ο λόγος είναι η αδυναμία του Κογκρέσου να εγκρίνει ένα νέο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας για το Κίεβο λόγω της αρνητικής στάσης των Ρεπουμπλικανών, δηλαδή του Τραμπ.

Οι αναλυτές αρχίζουν να περιγράφουν τι θα γίνει αν η Ουκρανία στερηθεί αυτή τη βοήθεια. Η χώρα θα κρατήσει για λίγους μήνες, λέει στους New York Times ο Μάικλ Κόφμαν από το Carnegie Endowment for International Peace. Καθώς δεν θα υπάρχει όμως προοπτική ανοικοδόμησης του στρατού, στο δεύτερο μισό του έτους θα ξεκινήσει μια ζοφερή, αρνητική διαδρομή. Μια εικόνα παίρνουμε ήδη από τις μάχες στην Αβντιίβκα της ανατολικής Ουκρανίας, που δέχεται επιθέσεις απ’ όλες τις πλευρές. Η αναλογία των ρωσικών προς τα ουκρανικά πυρά πυροβολικού είναι πέντε προς ένα, λένε οι ουκρανοί διοικητές. Οι αμυνόμενοι δεν βάλλουν πλέον εναντίον μεμονωμένων ρώσων στρατιωτών γιατί δεν έχουν αρκετά πυρομαχικά και δεν θέλουν να τα σπαταλούν σε μικρές ομάδες.

«Υπάρχει μια μοιρολατρία», παραδέχεται ο λοχαγός Ολεχ Βοϊτσεκχόφσκι, μέλος μιας ομάδας αναγνώρισης drones. «Ο αριθμός των λιποτακτών είναι μικρός, αλλά συνεχής».

Τα καταφέραμε λοιπόν. Ο άξονας Μόσχα – Τεχεράνη – Πεκίνο – Πιονγκγιάνγκ παίρνει το πάνω χέρι έναντι της συμμαχίας των δυτικών δημοκρατιών, με τις τρίτες χώρες να μην κρύβουν την ικανοποίησή τους. Ο Πούτιν μπορεί να ελπίζει βάσιμα σε μια διπλή στρατηγική νίκη: να πετύχει τους στόχους του στη γειτονιά του και να διασπάσει το δυτικό μέτωπο. Οσο για τους Ουκρανούς, υπόσχονται ότι αν τους τελειώσουν τα όπλα θα δαγκώνουν τον εχθρό με τα δόντια τους.

Οι έρμοι. Είχαν πιστέψει ότι θα τους βοηθάμε «για όσο χρειαστεί».