Ψυχολογικοί, όχι πολιτικοί

Η περιβόητη τροπολογία που ψηφίζεται σήμερα, αυτή που επιτρέπει τη νομιμοποίηση των ήδη διαβιούντων και εργαζομένων στη χώρα μας παράτυπων μεταναστών, δεν είναι τίποτα από αυτά που φοβούνται οι επικριτές της. Πολύ περισσότερο δεν είναι το παράθυρο προσέλκυσης και άλλων μεταναστών στη χώρα μας, όπως φοβάται ο Αντώνης Σαμαράς. Η ευεργετική ισχύς του αφορά τους αδήλωτους εργαζομένους έχει σκοπό δηλαδή να φανερώσει τους σήμερα αφανείς της μαύρης εργασίας. Με αυτό τον τρόπο και τα έσοδα του κράτους θα αυξηθούν, από την ασφάλιση

αυτών των ανθρώπων, αλλά και θα διορθωθεί η αγορά εργασίας, αφού θα πάψει να υφίσταται η επιλογή ανάμεσα στον νόμιμο και τον παράτυπο μετανάστη.

Σε τελευταία ανάλυση, με τη συγκεκριμένη ρύθμιση βάζουμε τάξη στο σπίτι μας, αφού θα  επιτρέψει στις Αρχές να μάθουν και να καταγράψουν αυτές τις χιλιάδες των μεταναστών που ήδη βρίσκονται εδώ, δουλεύουν και κρύβονται. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν σήμερα αφανώς ανάμεσά μας, επειδή τους χρειάζεται η οικονομία μας. Καλύπτουν πραγματικές ανάγκες, επειδή κάνουν δουλειές τις οποίες οι Ελληνες δεν καταδεχόμαστε να κάνουμε. (Διότι, βλέπετε, ανήκουμε στη Δύση και πλουτίσαμε – δεν είχαμε την τύχη να ζήσουμε τον πραγματικό σοσιαλισμό του κ. Κουτσούμπα, ώστε να εξοικειωθούμε με το σκάψιμο…)  Ωστόσο, οι διαφωνούντες με τη ρύθμιση προκρίνουν τον στρουθοκαμηλισμό ως εθνικά υπερήφανη στάση. Αν είναι έτσι, πάω πάσο, που λένε, να θυμίσω μόνο ότι η στρουθοκάμηλος, όταν χώνει το κεφάλι της στην άμμο, αφήνει εκτεθειμένο ένα άλλο μέρος του σώματός της…

Ολα αυτά οπωσδήποτε τα καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς, διότι είναι ένας έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος έχει διατελέσει πρωθυπουργός και μάλιστα έχει εφαρμόσει πολιτικές με τις οποίες διαφωνούσε ριζικά – από τα Ζάππεια πέρασε στα Μνημόνια, θυμίζω. Το επισημαίνω αυτό, επειδή αποδεικνύει τη δυνατότητα του κ. Σαμαρά να αναγνωρίζει, υπό προϋποθέσεις, τις ανάγκες της πραγματικότητας και να προσαρμόζεται σε αυτές. Αλλοι είναι οι λόγοι που τον κάνουν να ξεσηκώνεται και, πάντως, δεν είναι πολιτικοί. Μπορεί οι συνέπειες της στάσης του να είναι πολιτικές, τα αίτιά της όμως δεν είναι.

Το πρόβλημα του κ. Σαμαρά δεν είναι πολιτικό, είναι ψυχολογικό. Οπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έτσι και αυτός είναι φιλόπρωτος – διόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουν τελειώσει το ίδιο σχολείο, που καλλιεργεί τη φιλοπρωτία. Από νεαρός ονειρευόταν να γίνει πρωθυπουργός και έγινε, αλλά αργά στη ζωή του και υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Λόγω χρεοκοπίας υποχρεώθηκε σε ένα σωρό επαχθείς συμβιβασμούς και, το ακόμη χειρότερο γι’ αυτόν, η προσφορά του δεν αναγνωρίστηκε, διότι η κυβέρνησή του έπεσε και οι προσπάθειές της έμεινε ημιτελείς. Ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η δουλειά των Σαμαροβενιζέλων (μαζί με τις θυσίες μας) πήγαν στο βρόντο. Βλέπει, λοιπόν, τώρα τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διαπρέπει ως Πρωθυπουργός και – πώς το λένε; Ζηλεύει! Σκάει από τη ζήλια του, γι’ αυτό κάνει φασαρία. Ζηλεύει και θέλει προσοχή. Τι να κάνουμε; Και δεν είναι ο μόνος, πιστέψτε με. Ουρά κάνουν αυτοί που ζηλεύουν τον Μητσοτάκη για την επιτυχία του. Τους συμβουλεύω, όμως, να το φιλοσοφήσουν και να μην ανησυχούν. Οπως είπε ο σοφός Ινοκ Πάουελ, «κάθε πολιτικός βίος τελειώνει με αποτυχία». Είναι τέτοια η φύση της πολιτικής, βλέπετε.

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Η βόμβα των τρομοκρατών είχε τοποθετηθεί κάτω από μια σκοπιά στο στρατόπεδο των ΜΑΤ. Λογικά, πρέπει να υπήρχε και σκοπός. Ειδάλλως, δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει σκοπιά, διότι κατά κανόνα – να το επαναλάβω, κατά κανόνα – αυτά τα δύο πάνε μαζί: σκοπιά και σκοπός. Ο δικός μας, ωστόσο, δεν πήρε χαμπάρι ότι του έβαλαν βόμβα από κάτω. Αυτός που έβαλε τη βόμβα, όμως, δεν ήθελε να σκοτώσει και φοιτητές (η φοιτητική εστία ήταν απέναντι). Οπότε τηλεφώνησε και έδωσε λεπτομερείς οδηγίες για την εκκένωση των φοιτητών. Με αυτό τον τρόπο, όμως, αποκάλυψε το σημείο όπου είχε τοποθετήσει τη βόμβα και έτσι βοήθησε στην εξουδετέρωση της. Ολος αυτός ο σουρεαλισμός παραπάνω σημαίνει ότι ζούμε, πράγματι, στη χώρα με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Και είναι αυτό που μας σώζει όλους, κλέφτες κι αστυνόμους…