Το κέρδος από το Πολυτεχνείο

Μισός αιώνας κλείνει σήμερα από «εκείνη» τη μέρα που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, και της έδωσε το «παράσημο» να μπορεί να πορεύεται για μερικές δεκαετίες με το κεφάλι ψηλά. Για όσους έζησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η σημερινή ημέρα – όπως και πολλές αντίστοιχες τα προηγούμενα 49 χρόνια – αποτελεί σημείο αναφοράς. Και για τον καθένα χωριστά ευκαιρία να ακουμπήσει στην τρυφερή πλευρά της μνήμης του, τότε που τα οράματα και οι αγώνες για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας είχαν νόημα.

Γιατί αργότερα, που η ελευθερία ήταν κατάκτηση, και η Δημοκρατία αυτονόητο αγαθό, οι αγώνες ξεστράτισαν,

παγιδεύτηκαν στις κομματικές μυλόπετρες, αλέθηκαν, μαζί με τα οράματα, έγιναν ένας άμορφος πολτός, και η μνήμη άρχισε να απωθεί το Πολυτεχνείο, όλο και πιο πίσω. Τόσο, που έδωσε την ευκαιρία στους κάθε λογής αρνητές να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν, να αλλοιώσουν, το νόημά του. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα να αναρωτιούνται όλοι αυτοί, λες και δεν το καταλαβαίνουν, ποιο είναι σήμερα το «νόημα του Πολυτεχνείου». Και αν υπάρχει. Βέβηλα στόματα και βέβηλες γραφές ρίχνουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα λιθάρι στον μεγάλο σωρό του λιθοβολισμού, που αποπειράται, χρόνια τώρα, να σκεπάσει το Πολυτεχνείο να μην υπάρχει, να εξαφανιστεί. Γιατί σε κάποιους θυμίζει την ντροπή της τότε σιωπής που ήταν συνενοχή, και σε κάποιους άλλους τους συμβιβασμούς και την υποταγή που έδειξαν μετά, στα «θέλω» του κατεστημένου.

Για μένα, όπως και αρκετούς άλλους, η σημερινή ημέρα είναι μια ευκαιρία για έναν απολογισμό αυτού του μισού αιώνα Δημοκρατίας, που διεκδικήθηκε από τους έγκλειστους στο Πολυτεχνείο, και έγινε πράξη, οκτώ μήνες αργότερα, έπειτα από μια αλληλουχία γεγονότων που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Εχει θετικό πρόσημο αυτός ο απολογισμός, ναι, είναι μια καλή Δημοκρατία αυτή που βιώνει η χώρα. Κι αυτό είναι το μεγάλο, το τεράστιο, κέρδος εκείνου του αγώνα…

Το «Πάσχα των μπαχαλάκηδων»

Μετά, «ξυπνάς», φαντάζομαι «ξυπνούν» και οι υπόλοιποι, και τι μαθαίνουν; Οτι η Αθήνα σήμερα θα είναι «αστακός». Οτι έχουν «επιστρατευθεί» πάνω από 5.000 αστυνομικοί, προκειμένου να μη διασαλευτεί η τάξη. Τουτέστιν, όπως συνέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια, και δεν βλέπω τον λόγο γιατί σήμερα να είναι διαφορετικά, θα έχουμε τουλάχιστον έναν αστυνομικό για κάθε διαδηλωτή. Αντε έναν για δύο. Ωραία.

Αλλά ως πότε θα συνεχίζεται αυτό το καλαμπούρι; Εκλεισε 50 χρόνια, δεν βαρέθηκαν πια, κόμματα και αποκόμματα, και εξωκόμματα, να δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα, σε μια πόλη που είδε κι έπαθε να ξεπεράσει τις πληγές της από την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας; Οταν κλείνουν από νωρίς οι κεντρικοί δρόμοι για να κάνουν πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία 5 ή 10, ακόμη και 15 χιλιάδες άνθρωποι, και αυτό κρατάει σχεδόν ένα ολόκληρο 24ωρο, υπάρχουν επιπτώσεις σοβαρές στην οικονομική ζωή της πόλης.

Χθες το μεσημέρι ας πούμε, που πέρασα από τη Σταδίου, το ένα μετά το άλλο τα καταστήματα κατέβαζαν ρολά υπό τον φόβο των «επετειακών» καταστροφών – δεν «τιμάται» αλλιώς το Πολυτεχνείο, χωρίς σπασμένες βιτρίνες, φωτιές στους κάδους, πετροπόλεμο και τα συναφή. Κανόνας. Είναι το «Πάσχα των μπαχαλάκηδων» αυτή η μέρα…

Νουθεσίες και μηνύματα

Αυτά σήμερα, γιατί χθες, η είδηση της ημέρας ήταν η συνάντηση του προέδρου Αλέξη, του απόμαχου, του βετεράνου, με τον πρόεδρο Κασσελάκη τον «αδιαμεσολάβητο». Και από τις δύο πλευρές διέρρευσε προς τα έξω ότι η συνάντηση είχε να κάνει με την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. (Ποιας ενότητας; Μάλλον για την τρύπια κουρελού που μοιάζει η ενότητα, θα είπαν, αλλά τέλος πάντων). Με την πλευρά του προέδρου Αλέξη του απόμαχου, του βετεράνου, να προσθέτει πως απηύθυνε εκτός από (πατρικές;) νουθεσίες στον διάδοχό του, για τα καταστατικά, τους κομματικούς θεσμούς κ.λπ. και τρία μηνύματα με ισάριθμους αποδέκτες, κι άλλα τέτοια κολοκύθια στο πάτερο!

Ωραίος, ο πρόεδρος…

Η προειδοποίηση του απόμαχου

Ωστόσο η συνάντηση, εγκύρως πληροφορούμαι, οφειλόταν αποκλειστικά στις τάσεις αυτονόμησης του προέδρου Κασσελάκη από τον μέντορά του, με τελευταία ένδειξη τον… μαξιλαροπόλεμο που ξεκίνησε με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τους υπόλοιπους, για τα 37 δισ. που άφησε ο πρόεδρος Αλέξης στην επόμενη κυβέρνηση. Και στον οποίο έλαβε μέρος – πρώτος στη χαρά, σαν τη Βασίλω στον χορό – ο γνωστός Πολάκης.

Κατά την πηγή μου, ο πρόεδρος Αλέξης ο απόμαχος, ο βετεράνος, ζήτησε από τον διάδοχό του «να είναι πιο προσεκτικός» και να «τιμάει το έργο των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτό είναι και όρος επιβίωσης για το κόμμα». Και πως αν δεν υπερασπίζεται αυτό το έργο «δίνει όπλα στην κυβέρνηση, να κατασυκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ». Φέρεται επίσης να του είπε ότι πρέπει να περιορίσει αυτά τα… αδιαμεσολάβητα που κάθε τόσο κοπανάει, διότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστατικές διαδικασίες και όργανα». Και τον προειδοποίησε ότι αν δεν αλλάξει «προσέγγιση» στα πράγματα, είναι δύσκολο να διατηρηθεί η ενότητα του κόμματος.

Καμιά ώρα κράτησε η συνάντηση, και όντως έγινε με πρωτοβουλία Κασσελάκη, αφού όμως προηγουμένως τον είχαν ενημερώσει ότι ο πρόεδρος Αλέξης ο απόμαχος, ο βετεράνος, «θα ήθελε να τα πουν κάποια στιγμή»…

Αυτά ξέρω, αυτά έμαθα δηλαδή, τα καταθέτω και σημειώνω ότι το ραντεβού έγινε μία ημέρα μετά τη συνάντηση που είχε ο πρόεδρος Αλέξης ο απόμαχος, ο βετεράνος, με τον Γαβριήλ, Γκάμπριελ για τους φίλους του, Σακελλαρίδη, συνάντηση που «τάραξε» ιδιαίτερα, τον πρόεδρο Κασσελάκη…

Το μεγάλο δίλημμα

Το προσωρινά μεγάλο θέμα για τον πρόεδρο Κασσελάκη είναι τι θα κάνει σήμερα. Να πάει στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία (εδώ γελάνε και τα τσιμέντα της Πλατείας Κουμουνδούρου) ή να μην πάει; Το δίλημμα είναι υπαρκτό, και όσο να πεις, εμπεριέχει και κάποιους κινδύνους. Διότι τα προηγούμενα χρόνια στις πορείες για το Πολυτεχνείο, ο ηγέτης Αλέξης προστατευόταν από τη νεολαία του κόμματος, τους «μπρατσωμένους» συνδικαλιστές, αστυνομικούς της φρουράς του – όλα καλά. Ποτέ κανείς δεν αποτόλμησε κάτι. Τώρα, που η νεολαία κούνησε μαντίλι, και συνδικαλιστές όσοι έμειναν δεν φτάνουν, ο… αδιαμεσολάβητος πρόεδρος Κασσελάκης, όσο να πεις, παίρνει ένα ρίσκο, αν αποφασίσει να μετάσχει στην πορεία. Διότι είναι κάτι «παλιόπαιδα» που δεν τον θεωρούν και τόσο… αριστερό, και δεν το έχουν σε τίποτε να τον κράξουν.

Βέβαια, για την έκφραση της αγωνιστικότητας του… αδιαμεσολάβητου προέδρου, υπάρχει και η εναλλακτική του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας. Πάει, καταθέτει ένα στεφάνι στο μνημείο που υπάρχει εκεί, πίνει και έναν καφέ στο Πάρκο, και τελείωσε με την εκκρεμότητα. Εκτός πια και αν επιλέξει, κάτι πιο hard, δεν ξέρω. Να «πεταχτεί» δηλαδή σήμερα, αξημέρωτα στο Πολυτεχνείο, να τους πιάσει στον ύπνο τους αναρχικούς και τους υπόλοιπους «αγωνιστές» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, να κάνει τρόπον τινά μια «καταδρομική» που λέει ο λόγος, να καταθέσει το στεφάνι του, και να τελειώνει.

Μπελάς…

(Το… ιδεολογικό του δίλημμα δεν το έθεσα καθόλου όπως είδατε. Αναφέρομαι σε αυτό που ανακύπτει από την προοπτική να ηγηθεί πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Ας δούμε όμως πώς θα το χειριστεί, και τα ξαναλέμε, δεν χάθηκαν και οι μέρες…)