Πάσχα στο χωριό!

Αν με ρωτήσεις για παιδικές αναμνήσεις το σίγουρο είναι θα περιλαμβάνουν και το Πάσχα στο χωριό. Φορτωμένοι δίχως αύριο να οδεύουμε την επόμενη κιόλας μέρα που κλείναν τα σχολεία για τους μαγευτικούς Γαργαλιάνους.

Η φύση πάντα στα καλύτερα της με άπειρες μαργαρίτες και χαμομήλι, το δροσερό αεράκι της θάλασσας και οι άπειρες εξορμήσεις από δω και από κει.

Το καλύτερο μέρος των διακοπών ήταν φυσικά οι συναντήσεις με τα ξαδέρφια

μας, διπλανά σπίτια βλέπεις και οι συναντήσεις με τους καλοκαιρινούς μας φίλους που στο πέρασμα των χρόνων γίναν φίλοι καρδιάς, οικογένεια.

Και ανάμεσα στο απίστευτο παιχνίδι που φτιάχναμε μαγαζάκια, ψάχναμε βατράχια, μαζεύαμε κοχύλια και λουλούδια, τα χρόνια πέρασαν και τα ενδιαφέροντα μας άλλαξαν.

Κοινώς πια το αυτοκίνητο γέμιζε με καινούργια καλοκαιρινά σετάκια ενώ πάντα έκανε κρύο αλλά γιατί αυτό να μας πτοήσει αφού κατέβαιναν οι ωραίες Αθήναιες. Και δώστου εξόδους και πανηγύρια μαζί με τις κολλητές μας από Αθήνα που ήταν το νέο αίμα.

Δε θα μιλήσω για τα ορθάνοιχτα σπίτια, τις προετοιμασιές για το αρνί και το κοκορέτσι, τις μυρωδιές από τη μαγειρίτσα της μαμάς μου με μπόλικη αγκουρίτσα (ένα φυτό αγκαθωτό με μωβ λουλουδάκια με έντονη μυρωδιά) τον Επιτάφιο και την Ανάσταση στη Μαραθόπολη ένα μαγευτικό ψαροχώρι που δεν ήξερες ποιον να πρωτοφιλήσεις όταν ακουγόταν το Χριστός Ανέστη.

Θα μείνω στο γλέντι της Κυριακής του Πάσχα. Χώρια ότι γιορτάζει η μαμά μου αλλά μιλάμε για το σωστό το ορθόδοξο τρικούβερτο γλέντι. Με τα πλούσια, τεράστια τραπέζια, με τους χορούς και τα σπασίματα (την επόμενη μέρα ψάχναμε πιάτο για να φάμε) ώσπου αγόραζαν επί τούτου πιάτα για σπάσιμο, με τις μουσικές παραγγελίες και τα ζεϊμπέκικα.

Τον Θείο μου τον Γιώργο να χορεύει «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά» και να τον καμαρώνουμε. Αυτός ήταν και υπεύθυνος για τη μουσική. Έφερνε από κασέτες μέχρι cd και τον κοροϊδεύαμε που δεν είχε εκσυγχρονισμένες κατάστασεις και μας έλεγε για να δω τα δικά σας. Αυτά και άλλα πολλά που είμαι σίγουροι πολλοί ταυτίζεστε με αυτά που περιγράφω.

Έχω μείνει μόνο ένα Πάσχα στην Αθήνα. Θα γένναγε η θεία μου και έμενα τότε στη γιαγιά και στον παππού μου. Θυμάμαι τόσο έντονα πως περίμενα πως και πως να στολιστώ και να πάω εκκλησία με τη γιαγιά μου. Ήμουν Τρίτη Δημοτικού.

Δεν ξέρω αν μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ίδιες αναμνήσεις για τα δικά μας παιδιά. Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι εποχές.

Όμως μέχρι κάποια ηλικία εμείς φτιάχνουμε τις εικόνες, τις παραστάσεις, τις εμπειρίες για τα παιδιά μας. Ας μην ξεχνάμε τις ρίζες μας, το χωριό, τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Όλα αυτά φτιάχνουν το παζλ της ζωής μας.

Μια ματιά ακόμα: Πώς να ενθαρρύνουμε το παιδί μας να συμμετέχει στο μάθημα!