Φωνές της λογικής αλλά και της αλήθειας!

«Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αν το Κράτος στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης. Το πρόβλημα και "ποιο Κράτος", ποια Διακυβέρνηση, ποιες πολιτικές δυνάμεις και ισορροπίες, ποιες πολιτικές.

Το ερώτημα αυτό μας οδηγεί στην καρδιά του αδιεξόδου: Πολλές μεγάλες και αναγκαίες μεταβολές στη χώρα είναι συνάρτηση σημαντικών μεταβολών στην ίδια την άσκηση της πολιτικής και στη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, σε κάθε επίπεδο. Μάλιστα, στο σημείο όπου έχουμε φτάσει, οι αλλαγές που απαιτούνται είναι

τόσες πολλές ώστε δείχνουν την ανάγκη όχι απλώς για αποσπασματικές ή τυχαίες παρεμβάσεις στο ένα ή στο άλλο ζήτημα, αλλά για μια ευρύτερη "αλλαγή υποδείγματος" , τόσο στον τρόπο Διακυβέρνησης όσο και στη λειτουργία των άλλων πόλων δύναμης στην οικονομία. Ποιες πιθανότητες υπάρχουν, το σύστημα εξουσίας που αποτελεί το ίδιο κεντρικό τμήμα και γενεσιουργό αίτιο της κρίσης να θελήσει να ενεργήσει ενάντια στα συμφέροντα , τις πρακτικές, τις ιδεοληψίες, τις μικρο- και μακρο- ισορροπίες που εκπροσωπεί , ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα;».

Αλήθειες, αλήθειες, αλήθειες... Το μικρό απόσπασμα προέρχεται από την έκδοση «Ανισότητητες, φτώχεια, οικονομικές ανατροπές στα χρόνια της κρίσης» που εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις με συγγραφείς, ένα παλιό μας γνώριμο, τον Τάσο Γιαννίτση (πρώην υπουργός, ομότιμος καθηγητής) και ένα στενό συνεργάτη του, τον Σταύρο Ζωγραφάκη (αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναπληρωτής πρύτανη Οικονομικού Προγραμματισμού Έρευνας και Ανάπτυξης του ίδιου Πανεπιστημίου).

Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης διαβάζω: «Με τις επιπτώσεις της κρίσης να έχουν σήμερα διαχυθεί σε κάθε πτυχή της πραγματικότητάς μας, προϋπόθεση για να δούμε τι επιτέλους πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε πίσω μας τα λάθη μας και να θελήσουμε συλλογικά "να κάνουμε κάτι". Η αναφορά στο συλλογικό σημαίνει ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα της κοινωνίας που θέλει στ' αλήθεια να "γίνει κάτι", και μάλιστα κάτι που να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα σε ένα ορατό μέλλον, και όχι να κινείται στη σφαίρα της ουτοπίας. Αυτό δεν είναι διόλου αυτονόητο. Υποτιμούμε ως κοινωνία τις συλλογικές αξίες, ευρωπαϊκές ή και εθνικές, δεν έχουμε κανένα σταθερό όραμα, δεν γνωρίζουμε πώς να οικοδομήσουμε ένα στέρεο μέλλον, απορρίπτουμε κεντρικές αρχές επιτυχίας, όπως τη συνεργασία, απορρίπτουμε την εμπειρία επιτυχημένων κοινωνιών. Μέτρα που κάθε φορά φαντάζουν επώδυνα τα απαξιώνουμε ως αντιλαϊκά, ανήθικα ή καταστροφικά, και με καθυστέρηση φτάνουμε να αντιληφθούμε πόσο λάθος ήταν που τα απορρίπταμε. Και αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Επιπλέον, είμαστε μια οικονομικά και πολιτικά "κατακερματισμένη κοινωνία", με αδύναμη συνοχή και αδύναμο αίσθημα συλλογικότητας. "Κατακερματισμένη κοινωνία" και συλλογική κρίσιμη μάζα για κοινωνική σύμπραξη και "ώθηση προς τα εμπρός" δύσκολα συμβαδίζουν».

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη σε αυτόν τον τόπο φωνές της λογικής αλλά και της αλήθειας!