Γιατί και οι βιομήχανοι φοβούνται το μνημόνιο

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών την εβδομάδα που πέρασε άσκησε κριτική στο μνημόνιο, πρότεινε την αναθεώρησή του σε αναπτυξιακή κατεύθυνση και κατέθεσε τους άξονες της δικής του στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Ταυτόχρονα έκανε και μια “επίθεση φιλίας” στο ΣΥΡΙΖΑ.

Τι συμβαίνει, άραγε; Έγιναν ξαφνικά οι ισχυρότεροι επιχειρηματίες της χώρας “αντισυστημικοί”; Μήπως οι μεγαλύτεροι εργοδότες δεν συμφωνούν

με την “εσωτερική υποτίμηση”, τη συνεπαγόμενη μείωση των αμοιβών και την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων;

Ή μήπως στο βάθος δεν πολυπιστεύουν τις διαβεβαιώσεις ολόκληρου του συστήματος εξουσίας, δηλαδή της τρόικας και της κυβέρνησης, ότι τα πράγματα “πάνε καλά” και ότι η ανάκαμψη είναι “στη γωνία”;

Φαίνεται ότι οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ φοβούνται ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στο όνομα της εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας θα καταλήξει στο να χάσουν εκείνοι έδαφος στην ίδια τους τη χώρα. Και όσο έδαφος χάσουν εκείνοι θα το κερδίσουν οι ανταγωνιστές τους από το εξωτερικό.

Πολλές από τις αγορές και τις δουλειές που αποτελούσαν μέχρι σήμερα αποκλειστικό χώρο των μεγάλων επιχειρηματκών συμφερόντων στη χώρα μας θα περάσουν στα χέρια ξένων. Η προοπτική δεν φαίνεται να αρέσει στο ελληνικό κεφάλαιο, πολύ περισσότερο που οι εκπρόσωποί του έχουν συνηθίσει να είναι προνομιακοί συνομιλητές με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.

Τώρα, όμως, “κυβερνά” η τρόικα, η οποία έχει τους δικούς της προνομιακούς συνομιλητές.

Υπό κάποιες προϋποθέσεις, η αντίδραση του ελληνικού κεφαλαίου στην εισβολή των ξένων θα μπορούσε να έχει μια χρησιμότητα.

Στο κάτω-κάτω, μπορεί η αριστερή άποψη να είναι ότι “το χρήμα δεν έχει πατρίδα” και η φιλελεύθερη ρητορεία να ισχυρίζεται ότι “σημασία έχει η λειτουργία της αγοράς και όχι η εθνικότητα των επιχειρήσεων”, αλλά κάθε χώρα φροντίζει τις δικές της επιχειρήσεις.

Και ο ασύμμετρος οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα έχει και μια εθνική διάσταση.

Όμως, την επόμενη ημέρα, οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, σε αντίθεση με άλλους εργοδοτικούς φορείς, αρνήθηκαν να υπογράψουν την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, παρόλο που η ρητορεία τους ήταν υπέρ ενός εθνικού διαλόγου και μιας εθνικής “συστράτευσης” για ένα σχέδιο ανόρθωσης της χώρας.

Η άρνηση αυτή έδειξε ξεκάθαρα ότι ο ΣΕΒ δεν ξεχνά ούτε στιγμή το στενό “ταξικό” συμφέρον του και προτιμά να αφήνει την “ελεύθερη αγορά” να ρυθμίζει τους όρους εργασίας και τις αμοιβές των εργαζομένων, οι οποίες, όταν υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι, μόνο προς τα κάτω θα κινηθούν.

Είναι ενδεικτικό, μάλιστα, ότι άλλοι εργοδοτικοί φορείς που εκπροσωπούν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες κατά κύριο λόγο δραστηριοποιούνται στο εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών, είναι αντίθετοι στην περαιτέρω μείωση των αποδοχών. Και τούτο διότι η δραστηριότητά τους εξαρτάται από το εισόδημά των πελατών τους.

Τι να κάνουν τα “μαγαζάκια” τη μείωση της δαπάνης για αμοιβές, όταν οι πελάτες τους δεν έχουν χρήματα να ψωνίσουν;

Στην πραγματικότητα στόχος της ισχυρής τάξης της χώρας -που έχει μεγάλες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα- δεν είναι να διαμορφώσει συναινετικούς όρους συμμαχίας με τον κόσμο της εργασίας και τις άλλες παραγωγικές δυνάμεις, για ένα -αναγκαίο- σχέδιο μεταρρύθμισης και ανασυγκρότησης το κόστος του οποίου θα διαμοιράζεται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.

Αντιθέτως, οι εκπρόσωποι των ισχυρών επιχειρήσεων επιδιώκουν να καθορίσουν μονομερώς την επόμενη μέρα, ποντάροντας μάλιστα στη συγκυρία και την προνομιακή τους σχέση με την πολιτική εξουσία και όχι στην επιχειρηματική και παραγωγική τους δυναμική.

Blogger Γιώργος Χ. Παπαγεωργίου