Πού κινδυνεύουμε να ξαναχάσουμε το δίκιο μας

Η ελληνική πλευρά άρχισε επιτέλους να κοντράρει την τρόικα, όμως εδώ ανοίγουν νέα ζητήματα όσον αφορά στην πειστικότητα των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούνται στις διαπραγματεύσεις. Πώς, αλήθεια, θα πείσει τους τροϊκανούς για την πειστικότητα των επιχειρημάτων της όταν προβλέπει για το 2014 αύξηση φορολογικών εσόδων κατά 135% (!) από ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις.

Οσο κι αν καταργείται το αφορολόγητο, όσο κι αν φορολογούνται αποθεματικά

παρελθόντων ετών, ο πάτος της ύφεσης, οι χρεοκοπίες και οι ζημίες που εμφανίζουν μεγάλοι όμιλοι, όπως η Βιοχάλκο και ο Τιτάν που αιμοδότησαν το Ελληνικό Δημόσιο, δείχνουν εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις.

Παράλληλα, ο στόχος για έσοδα 3,5 δισ. από αποκρατικοποιήσεις δεν μπορεί να εκληφθεί ως αξιόπιστος. Μάλιστα, μετά την αποτυχία του 2013, που κλείνει χωρίς να έχουν εισπραχθεί τα έσοδα του ΔΕΣΦΑ, είναι παραπάνω από προφανές ότι με νομικά μπλοκαρισμένη από το Συμβούλιο Επικρατείας την ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΠΑ με τα προβλήματα του ΛΑΓΗΕ και τον ΟΛΠ, με τους κοινοτικούς να ζητάνε ό,τι θέλουν, ο στόχος αυτός είναι πολύ μακρινός.
Να πούμε επίσης ότι τα 700 εκατ. ευρώ για τη σύλληψη της εισφοροδιαφυγής που πέτυχε να περάσει ο Γιάννης Βρούτσης από την τρόικα είναι μεν επιτυχία, αλλά συνεπάγονται ανηλεές κυνήγι των μικρομεσαίων οφειλετών των Ταμείων, που είναι επισφαλές από πλευράς αποτελέσματος και θα κοστίσει πολιτικά.

Με όλα αυτά, η κακή τρόικα θα έχει δίκιο να αμφισβητήσει έμπρακτα την αξιοπιστία του Προϋπολογισμού του 2014 και να δημιουργήσει νέα προβλήματα σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο αγορών για την κυβέρνηση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει υπάρξει υποχώρηση απέναντι στις απαιτήσεις των τροϊκανών, οι επιλογές των οποίων έχουν τεράστια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας, στοιχείο που εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι Γερμανοί διαμέσου του εκπροσώπου τους Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Από την άλλη πλευρά, ενώ η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο όπου σταδιακά τα αποτελέσματα της χώρας γίνονται αποδεκτά στο εξωτερικό, και μεγάλες αμερικανικές τράπεζες όπως η Bank of America υπογραμμίζουν ανοιχτά ότι η τρόικα δεν μπορεί πια να εκβιάσει για διακοπή του προγράμματος, το ποτήρι μοιάζει μισοάδειο με μια άλλη ματιά.
Ποια είναι αυτή; Αυτή που διατυπώνει το Renaissance Capital, σημειώνοντας ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που το 2014 θα φτάσει, αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του ΔΝΤ, να έχει 3,6 εκατ. εργαζόμενους σε πληθυσμό 11 εκατ. Τη μεγαλύτερη αναλογία εργαζομένου ανά προστατευόμενο μέλος με αναλογία πάνω από 1 προς 3, την ώρα που στη Γερμανία η αναλογία είναι 1 προς 1!
Όσον αφορά στις μειώσεις μισθών, εκεί είναι προφανές ότι η πολιτική της τρόικας απέτυχε παταγωδώς. Διότι σου λέει ο ρωσικός οίκος στον οποίο αναφερόμαστε: «Ο,τι και να κάνει η Ελλάδα, το ωριαίο κόστος εργασίας -15 ευρώ- είναι πολύ υψηλότερο από αυτό της Τσεχίας, της Πολωνίας και πολύ περισσότερο από της Ρουμανίας. Αυτά για όσους πουλούν το παραμύθι των ανύπαρκτων επενδύσεων διαμέσου μιας ανταγωνιστικότητας, που την κριτικάρουν οι πάντες.

Με λίγα λόγια, ανάπτυξη και επενδύσεις δεν έρχονται μόνο με μειώσεις μισθών, όσο κι αν περνά σε πλεόνασμα το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αντίθετα, από ένα σημείο και πέρα υπονομεύει την ενδογενή ζήτηση, που η BNP Paribas θεωρεί ότι αποτελεί ένα από τα αδύναμα σημεία του στόρι της ελληνικής ανάκαμψης.
Κυρίως όμως, αν δεν εδραιωθεί ένα κλίμα σταθεροποίησης, που σημαίνει ύπαρξη πειστικού σεναρίου ανάκαμψης, το οποίο θα πιστέψει η κοινωνία, όπως λένε και οι χρηματιστές της Exotix, οι προσδοκίες θα τιναχτούν στον αέρα. Οι επενδυτές δεν είναι αφελείς - μέχρι και ανάκαμψη της Χρυσής Αυγής διαβλέπουν.
Η Μέρκελ ζητά τώρα αποκρατικοποιήσεις και σύλληψη φοροδιαφυγής. Κάνει λάθος;

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης