ΣΥΡΙΖΑ

Ασφαλώς, τα νούμερα στην αρχή μιας τετραετίας για ένα κόμμα στο οποίο συμβαίνουν σεισμικές αλλαγές μπορεί να μην παίζουν και τόσο ρόλο, μια και αυτό που συμβαίνει τώρα μοιάζει περισσότερο με ένα ξεκατίνιασμα, ένα ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών μεταξύ στελεχών του κόμματος και λιγότερο με μια ιδεολογική αναζήτηση νέας κατεύθυνσης. Υπάρχουν όμως συζήτηση, πολιτικός προβληματισμός για νέα κατεύθυνση, αλλαγές και ανακατατάξεις προσώπων, θεσμών ή έστω και ιδεολογικών μετατοπίσεων στον ΣΥΡΙΖΑ

Το αντίθετο. Ο νέος πρόεδρος δεν φαίνεται να ασχολείται με… λεπτομέρειες, έχει άλλες δουλειές, συμπεριφέρεται σαν περιφερόμενος σταρ των media, αλλά να το έκανε προβάλλοντας τις θέσεις του στην πολιτική ίσως θα είχε και κάποιο νόημα. Πιο πολύ με Κιμ Καρντάσιαν μοιάζει η επικοινωνιακή του εικόνα με τις βόλτες του και τις ατάκες του σε χρόνους TikTok, τους γάμους και τα σπίτια του και τον περίφημο Τάιλερ που… πρέπει να ξέρουμε τα πάντα γύρω από αυτόν, ακόμα και τις απόψεις του για την κατάσταση στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Ειλικρινά, αν τον ήξερα, θα του έλεγα, όχι άλλο, Τάιλερ, ρε φίλε, κούρασες.

Δύο μήνες τώρα που έχει εκλεγεί δεν έχει καταλάβει κανείς τι πολιτικό καπνό φουμάρει ο Κασσελάκης και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις, όπου οι εντυπώσεις της κοινής γνώμης για την ιδεολογική του ταυτότητα κινούνται από την Αριστερά έως τη Δεξιά, σε όλο το φάσμα και τις παραλλαγές, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος δεν (μας) λέει τίποτα. Και δυστυχώς, μάλλον δεν έχει να πει και κάτι. Ατάκες κοινότοπες σε συνεντεύξεις του ή ομιλίες που στο τέλος καταλήγουν όλα μα όλα στον… πόνο του, δηλαδή στα προσωπικά του, σε ό,τι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.

Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα, για να μη μακρηγορώ, είναι σαφέστατο και το έχουν -έστω με καθυστέρηση- αντιληφθεί σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική, είτε είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έκανε για πολλές άλλες δουλειές, ίσως για επικεφαλής μιας κοινωνικής οντότητας ή κοινότητας που να ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα, αλλά προφανώς δεν κάνει για αρχηγός ενός μεγάλου οργανωμένου κόμματος, με ρόλο, μέλη και υποχρεώσεις. Ούτε αριστερού κόμματος, ούτε δεξιού κόμματος, ούτε τίποτα. Μα απολύτως τίποτα.

Αρχηγός κόμματος και μάλιστα αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πάει για γάμο τη βραδιά εκλογών. Αρχηγός κόμματος έπρεπε να ήξερε ότι δεν διαγράφουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους αν δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει, γιατί τώρα προφανώς του είπαν ότι δεν περνάνε (οι διαγραφές) από το κόμμα και απλά θα εξευτελιστεί. Και ας μη σπεύσουν να πουν κάποιοι ότι τα… κόμματα έχουν πεθάνει ή μιλάει με την κοινωνία, γιατί από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων όχι μόνο με την κοινωνία δεν μιλάει, αλλά λίαν συντόμως δεν θα πουλάει ούτε στα πρωινάδικα.

Δεν γνωρίζω τελικώς πώς θα εξελιχθεί αυτός ο απίστευτος εξευτελισμός ενός κόμματος που μας κυβέρνησε για σχεδόν πέντε χρόνια και νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο που να περίμενε πριν από τρεις μήνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέληγε σε τέτοια αυτογελοιοποίηση. Μπορεί ποτέ να μη συμφώνησα προσωπικά με τις επιλογές και τις πρακτικές του συγκεκριμένου χώρου, αλλά αυτό που γίνεται τώρα είναι και άδικο και δεν αρμόζει για τους ίδιους, την Αριστερά, όσο κι αν είναι ξεπερασμένη ως ιδεολογία από την ίδια τη ζωή. Αλλο να πιστεύουν σε λάθος ιδεολογία, να είναι αυτό που λέμε (εμείς οι υπόλοιποι) κολλημένοι, και άλλο να καταλήγουν σε αυτό το θέαμα.

Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει ούτε τη χώρα που έχασε πλέον την πολιτική ισορροπία που χρειάζεται πάντοτε για να προχωράει πιο σωστά ακόμα και η ίδια η κυβέρνηση, γιατί δυστυχώς για την ώρα δεν φαίνεται να αναπληρώνεται το κενό που αφήνει η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς ο χρόνος θα δείξει και η φύση απεχθάνεται τα κενά, οπότε η λύση θα βρεθεί. Μια χώρα δεν διοικείται ποτέ καλύτερα από μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα αντίπαλο δέος απέναντί της. Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί προ των ευρωεκλογών στα δύο κατά πάσα πιθανότητα και στις ευρωεκλογές (το αργότερο) θα κριθεί η τύχη του νέου αρχηγού, αν δηλαδή θα μείνει και θα σταθεροποιηθεί ή θα αποτελέσει κάτι σαν την περίπτωση της Λιζ Τρας στη Βρετανία σε… μακροβιότερο.

Πολλοί αναζητούν τις ευθύνες γι’ αυτή την τραγική κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ στον ιδρυτή του, τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας έφυγε, τώρα κατηγορείται γιατί δεν επέλεξε τον διάδοχό του ή μάλλον δεν απέκλεισε -με μια δήλωσή του- τον Κασσελάκη ή δεν «απαγόρευσε» στους δικούς του να συνταχθούν μαζί του. Φταίει για πολλά, αν θέλετε για όλα, στη διακυβέρνησή του, αλλά τώρα είναι υπερβολή να του χρεώσεις και τον «μυστήριο» που τον διαδέχτηκε γιατί δεν προέβλεψε τι θα του προέκυπτε. Αλλωστε, αυτή η κατάσταση δεν ευνοεί ούτε τον ίδιο, γιατί όλοι του τον χρεώνουν, καλώς ή κακώς. Και μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο και στο κεφάλαιο της επιστροφής του.