Υπάρχει μήπως μία μεταρρυθμιστική κόπωση ή αδράνεια;

Μπορεί η Κασσελακιάδα και η τσιρκολέ κατάσταση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της καθημερινής ειδησεογραφίας, πλην όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό είναι και το θέμα που απασχολεί πρωτίστως την κοινωνία.

Γιατί το θέαμα από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζεται και άρτος. Και όταν λέμε άρτος εννοούμε όλα εκείνα που με μια λέξη ονομάζουμε οικονομία και έχουν άμεση συνάφεια με τις ζωές μας.

Εσχάτως, πληθαίνουν οι διαπιστώσεις σημαντικών παραγόντων της οικονομικής και επιχειρηματικής ζωής του τόπου, που βλέπουν μια μεταρρυθμιστική κόπωση στους κόλπους

της κυβέρνησης. Μια αδικαιολόγητη ραστώνη, λες και στέρεψαν από ιδέες και όρεξη να κάνουν αυτό για το οποίο ψηφίστηκαν μόλις πριν από τέσσερις μήνες. Μοιάζει σαν να κινούμαστε με αυτόματο πιλότο και ένα ακατανόητο εφησυχασμό επειδή οι δείκτες της οικονομίας σε μεγάλο βαθμό είναι θετικοί. Μια αδικαιολόγητη αμεριμνησία, γιατί λεφτά υπάρχουν και εισρέουν σε αφθονία από το Ταμείο ανάκαμψης σε βαθμό που οι διαχειριστές αυτών των κονδυλίων για το μόνο που νοιάζονται είναι να απορροφηθούν εγκαίρως όσα μας αναλογούν. Να εγκριθούν δηλαδή τα επενδυτικά σχέδια και οι δράσεις ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη. Κι όταν μοιράζει κανείς χρήμα (που έρχεται απ’ έξω) όπως και να το δει κανείς , είναι μια ευχάριστη δουλειά.

Ξεχνούν όμως πως τα λεφτά αυτά κάποια στιγμή και όχι μακρινή αλλά μετά από 1,5 – 2 χρόνια, θα τελειώσουν και το ερώτημα είναι τι θα γίνει μετά, όταν θα πρέπει με ίδιες δυνάμεις να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Αν δηλαδή θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για συνέχιση της ανάπτυξης και της χρηματοδότησης έργων υποδομής, τη στήριξη της κοινωνίας και την υλοποίηση προγραμμάτων που είναι απαραίτητα για την μετάβαση στη νέα ψηφιακή εποχή.

Ναι, θα συμφωνήσουμε πως έγιναν και γίνονται σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού. Το θέμα όμως είναι η ταχύτητα και κυρίως η μεγαλύτερη ταχύτητα που αναπτύσσουν άλλες χώρες με τις οποίες καλούμαστε να ανταγωνιστούμε σε όλα τα επίπεδα. Από την παραγωγή, το κόστος, την παραγωγικότητα, την ευελιξία, την καινοτομία μέχρι την ανταγωνιστική σύγκριση και υπεροχή.

Όσο μια κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα για κάθε πρόβλημα που προκύπτει, είναι ευχάριστη, κοινωνικά ευαίσθητη και δίπλα στον πολίτη. Όταν όμως τα δημόσια οικονομικά αλλά και οι υποχρεώσεις παραγωγής πλεονασμάτων, η συμμόρφωση με της κοινοτικές αποφάσεις περιοριστικών μέτρων, κλείσουν τις στρόφιγγες, τι θα γίνει;

Δεν πρέπει επομένως από τώρα να δημιουργηθούν οι συνθήκες παραγωγής νέου πλούτου μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής; Μεταρρυθμίσεις στην υγεία, στη δικαιοσύνη, στην παιδεία, στη γραφειοκρατία, στον πρωτογενή τομέα, στην πράσινη ενέργεια, στον ψηφιακό μετασχηματισμό του Δημόσιου τομέα, στην προσέλκυση νέων επενδυτών. Και αν όλα αυτά δεν γίνουν τώρα, τότε πότε; Τα δύο επόμενα χρόνια και εκτός απροόπτου, είναι τα πιο κρίσιμα αν θέλει η κυβέρνηση να παράγει ουσιαστικό έργο που θα είναι παρακαταθήκη για το μέλλον της χώρας και των πολιτών. Μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της κλεψύδρας και η προσοχή θα είναι στραμμένη στις δημοσκοπήσεις!

Κι είναι μοναδική ευκαιρία τώρα για την κυβέρνηση να προχωρήσει σε αλλαγές και τομές γιατί υπάρχει μια πρωτοφανής θετική συγκυρία αφού κυβερνά έχοντας απέναντι της μια ισχνή και αδύναμη αντιπολίτευση. Κι αυτό δεν ξέρει κανείς πόσο θα κρατήσει.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα που πρέπει να ξεκαθαριστεί άμεσα και χωρίς συναισθηματικά φρένα. Κάποια πρόσωπα που τοποθετήθηκαν στην κυβέρνηση και σε καίρια πόστα, μέσα στο μικρό είναι αλήθεια διάστημα που βρίσκονται στη θέση τους , δεν έχουν δείξει καλά δείγματα γραφής. Κάνουν φάλτσα και παραφωνίες. Η περίοδος χάριτος μέχρι να μάθουν που τους δόθηκε είναι υπεραρκετή. Είναι ώρα να αντικατασταθούν από άλλους που θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά γιατί δεν μπορούν να πάρουν αυτοί οι λίγοι στο λαιμό τους, την απαραίτητη συλλογική προσπάθεια, να φτιαχτεί μια άλλη Ελλάδα, απαλλαγμένη από τις παθογένειες του παρελθόντος που μας κληροδότησαν τόσα δεινά.