Βίκυ Τσώνη: Η συγκλονιστική μαρτυρία της γυναίκας που έσωσε το μωρό μέσα από κάδο απορριμμάτων στην Καλαμάτα

Θα μπορούσε να είναι ακόμη μία τραγική περίπτωση εγκατάλειψης νεογέννητου με ακόμη πιο τραγικό τέλος.

Όμως, όσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και τις κεραίες μας σε ετοιμότητα, θα μπορούμε να αφουγκραζόμαστε αυτό που συμβαίνει γύρω μας και πολλές φορές είναι αποτρόπαιο, ικανό να στρέψει την προσοχή μας αλλού, μακριά από την αδιανόητη σκληρότητα, αλλά κι αυτόν που μας έχει απόλυτη ανάγκη.

Πριν από λίγα 24ωρα στην Καλαμάτα μια μητέρα πέταξε το μωρό της στα

σκουπίδια λίγο μετά τον τοκετό. Λίγη ώρα μετά, μια άλλη γυναίκα, θα ανακάλυπτε με φρίκη, ότι αυτό που ακούγεται μέσα από τους κάδους δεν είναι άλλο ένα γατάκι που πρέπει να σώσει και να περιθάλψει, αλλά ένας άνθρωπος που το πρώτο πράγμα που αντίκρισε στη ζωή ήταν η σκληρότητα, η ματαίωση, ο θάνατος.

Η κυρία Βίκυ Τσώνη, τραγουδίστρια δημοτικών τραγουδιών, όνομα των μεγάλων γιορτών της Μεσσηνίας αποδείχθηκε ο φύλακας – άγγελος αυτού του άτυχου μωρού. Την ιστορία της έκανε γνωστή ο ηχολήπτης, Τάκης Γεωργακάς μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, αποδεικνύοντας ότι θαύματα γίνονται κάθε μέρα. Και γίνονται από ανθρώπους.

Το θαύμα των Χριστουγέννων! Αυτή είναι η Βίκυ (Τσώνη). Τραγουδίστρια δημοτικών τραγουδιών φίρμα στα πανηγύρια της…

Geplaatst door Taki GeorgaCash op Woensdag 18 december 2019

Η ίδια μίλησε σήμερα σε εκπομπή του Alpha, εξηγώντας τι κλήθηκε να αντιμετωπίσει εκείνη τη μέρα και ζητώντας να της επιτρέψουν να πάει να δει το μωράκι το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο.

«Εφτασα σε σημείο εξευτελισμού. Να περνάνε γνωστοί και να με λένε τρελή επειδή είμαι τραγουδίστρια και έχω αδυναμία στις γάτες. Ζήταγα ένα κινητό να πάρω την Αστυνομία και μου έλεγαν «ποιος πετάει τα παιδιά του στους κάδους». Ολοι μου έλεγαν να περιμένω να ξημερώσει και να πάρω την Πυροσβεστική να βγάλει τα γατάκια από τον κάδο», εξήγησε η κυρία Τσώνη, συγκινώντας με τον υπέροχο τρόπο που εξήγησε τι «έβλεπε» εκείνη και τι καταλάβαιναν οι γύρω της.

«Τίναζε τα ποδαράκια του και τα χεράκια του, και μου έλεγαν ότι είναι γατιά. Εκλαιγε και όταν το άκουγαν έλεγαν το ίδιο. Το μωρό δεν το έβλεπα, ήταν σε μια δεμένη χάρτινη τσάντα και το καταλάβαινα από το κούνημά του. Είχα πάρει μια σκούπα και όταν δεν έκλαιγε το κούναγα. Δεν με πίστευε κανένας, αλλά δεν άφηνα κανέναν να ρίξει σκουπίδια. Μου έκαναν κίνηση με τα χέρια ότι έχω τρελαθεί», κατέληξε, θυμίζοντας σε όλους ότι καμιά φορά αρκεί να είσαι εκεί, να επιμένεις και να κάνεις αυτό που πρέπει.